Να βάλουμε όλοι πλάτη

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η απόκτηση ενός εθνικού νομίσματος, όπως η δραχμή, αποκαθιστά τη δυνατότητα άσκησης νομισματικής πολιτικής και υπό προϋποθέσεις, σε συνδυασμό με τα κατάλληλα μέτρα οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής, μπορεί να οδηγήσει μια οικονομία στην οδό της ανάπτυξης.

Αυτό, όμως, κυρίως στη θεωρία, και ασφαλώς όχι σε χώρες οι οποίες διέρχονται τη μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική κρίση τους, σε ζώσα μνήμη.

Πάντως, σε χώρες οι οποίες έχουν κάνει έστω και μια στοιχειώδη προετοιμασία προς την κατεύθυνση της νομισματικής αλλαγής, εξασφαλίζοντας προμηθευτική επάρκεια τουλάχιστον σε βασικά αγαθά.

Σε χώρες, η παραγωγική βάση των οποίων δεν έχει εξαρθρωθεί και όπου το πλεονέκτημα ενός «μαλακού» νομίσματος ή μιας υποτίμησης μπορεί να αντικατοπτριστεί στο εμπορικό ισοζύγιο.

Τέλος, σε χώρες με χρέος το οποίο είναι βιώσιμο και θα συνεχίσει να είναι όταν αρχίσει να αποπληρώνεται σε «σκληρό» συνάλλαγμα.

Η πόρτα του Grexit που άνοιξε διάπλατα η κυβέρνηση Τσίπρα, με την πολιτική που ακολούθησε στις διαπραγματεύσεις της με τους εταίρους και δανειστές κατά το τελευταίο εξάμηνο, μόνον στο χάος θα οδηγούσε.

Ένα χάος, το βάθος του οποίου την απέτρεψε έστω και την ύστατη ώρα από τη συνέχιση της πολιτικής της ρήξης και του αποκλεισμού της από τη διαπραγματευτική τακτική.

Μιας πολιτικής η οποία, πρώτον, καταβαράθρωσε όποια αξιοπιστία είχε κατορθώσει να ανακτήσει αυτή η χώρα έναντι των εταίρων και δανειστών της και, δεύτερον, κυριολεκτικά εξόντωσε την οικονομία και το τραπεζικό της σύστημα.

Σήμερα, στα ερείπια του τελευταίου εξαμήνου αλλά και στον απόηχο της απροθυμίας που επέδειξαν οι κυβερνήσεις της τελευταίας πενταετίας να προωθήσουν τις μεταρρυθμίσεις που τόσο ανάγκη έχει αυτός ο τόπος, η Ελλάδα εμφανίζεται να εξασφαλίζει ακόμη μια ευκαιρία ανάταξης, στον βαθμό που ευοδωθεί η Σύνοδος Κορυφής -θρίλερ- που διεξάγεται από χθες στις Βρυξέλλες.

Μια πίστωση χρόνου να βάλει σε τάξη τα του οίκου της και να σταθεί για ακόμη μια φορά στα πόδια της, ανεξάρτητη.

Αυτή η προσπάθεια αφορά τη χώρα, το πολιτικό της προσωπικό και βεβαίως τον καθέναν από όλους εμάς.

Οφείλει να είναι μια κοινή προσπάθεια και να αφορά έναν συλλογικό στόχο.

Την επιστροφή της πατρίδας μας στην κανονικότητα και την ανάκτηση της ελπίδας για μια καλύτερη ημέρα.

Πρόκειται για μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί στον μύλο της απόδοσης –των όντως υπαρκτών- ευθυνών, ο οποίος αναμφίβολα θα τροφοδοτηθεί με πολύ νερό κατά το επόμενο διάστημα.

Σήμερα, ωστόσο, με νηφαλιότητα και σοβαρότητα, οφείλουμε να περπατήσουμε στον δρόμο της υλοποίησης των διαρθρωτικών αλλαγών που θα αποκαταστήσουν αυτήν την κανονικότητα και να δώσουμε έτσι μια ευκαιρία στον εαυτό μας.

Πολλά εξ όσων διαδραματίστηκαν στη διάρκεια των τελευταίων συνεδριάσεων του Eurogroup και της Συνόδου Κορυφής της ευρωζώνης δεν αρμόζουν στον πολιτισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Όπως, αντίστοιχα, πολλά εξ όσων ζητούνται από τη χώρα μας είναι αμιγώς τιμωρητικού χαρακτήρα και είναι βέβαιον ότι θα εντείνουν τα δεινά που ήδη βιώνουμε.

Πρόκειται, όμως, για μονόδρομο. Εναλλακτικές οδοί σήμερα δεν υπάρχουν και θα συνεχίσουν να απουσιάζουν όσο η χώρα μας θα παραμένει απροετοίμαστη έναντι του ενδεχομένου νομισματικής αλλαγής.

Ενός ενδεχομένου το οποίο, πλέον, δεν μπορεί να αποκλειστεί, δεδομένης της πορείας των σχέσεών μας με εταίρους και δανειστές αλλά και της έως τώρα απουσίας βούλησης που έχουν επιδείξει οι κυβερνήσεις της χώρας ώστε να ανταποκριθούν σε δεσμεύσεις του παρελθόντος.

Τουλάχιστον, όμως, ας προετοιμαστούμε για το μέλλον...