Τελειώνετε να ανασάνει ο τόπος…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Δεν είναι σαφές αν βρισκόμαστε κοντά, όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση, ή μακριά, όπως λέγουν οι δανειστές, από μια συμφωνία.

Αυτό που είναι, όμως, απολύτως σαφές, είναι πως ο τόπος θα πάρει μια πολύ βαθιά ανάσα όταν τελικά κλείσει αυτή η συμφωνία.

Μια ανάσα χρηματοδότησης αλλά και ανακούφισης ότι τελικά θα αποφύγουμε τη χρεοκοπία και όσα δεινά αυτή θα επεφύλασσε για τη χώρα.

Σήμερα η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε κατάσταση παράλυσης.

Δεν μπορεί να δανειστεί ενώ δεν μπορεί να ξεπληρώσει και ό,τι έχει ήδη δανειστεί.

Η αβεβαιότητα για την επόμενη μέρα είναι κυρίαρχη και ουδείς διανοείται να βάλει τα χρήματά του για να στήσει μια νέα δουλειά.

Γεγονός το οποίο έχει ήδη επιπτώσεις τόσο στον ρυθμό ανάπτυξης της χώρας, όσο και στο επίπεδο της ανεργίας.

Η αβεβαιότητα αυτή αντικατοπτρίζεται και στο αποταμίευμα, που επίσης βαίνει μειούμενο εν μέσω κλίματος ανησυχίας, στερώντας τον τραπεζικό κλάδο από την όποια δυνατότητα του είχε απομείνει ώστε να διατελέσει το φυσικό του ρόλο στη χρηματοδότηση νοικοκυριών και επιχειρήσεων.

Ακόμη και στον πλέον ελπιδοφόρο κλάδο της ελληνικής οικονομίας, τον τουριστικό, υπάρχουν ήδη μαύρα σύννεφα, τόσο στο επίπεδο των κρατήσεων, όσο και των ρητρών που φέρονται να ζητούν ξένοι tour operators, για την περίπτωση επιβολής κεφαλαιακών ελέγχων ή ακόμη και ενός Grexit.

Όλα αυτά, προφανώς, δεν μπορούν να κρατήσουν για πολύ.

Ο τόπος έχει κυβέρνηση, η οποία μετρά θητεία μόλις τεσσάρων μηνών και διαθέτει συγκεκριμένη εντολή να τον οδηγήσει με ασφάλεια στην επόμενη ημέρα.

Η περίφημη εντολή, που συνοψίζεται στην επίτευξη ενός «έντιμου συμβιβασμού εντός ευρώ», δεν αφήνει έδαφος παρερμηνειών, καθώς θέτει ως πρώτη και κύρια αποστολή της κυβέρνησης τη διατήρηση της χώρας εντός ευρωζώνης.

Στο πλαίσιο αυτό, η επίτευξη ενός «έντιμου συμβιβασμού», ο οποίος θα έχει ως μόνη «κόκκινη γραμμή» την αποφυγή της χρεοκοπίας, αποτελεί το βασικό καθήκον της κυβέρνησης της χώρας.

Οτιδήποτε άλλο, έπεται. Οτιδήποτε άλλο, πολύ απλά, δεν αρκεί.

Η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια, μετά από πέντε χρόνια βαθιάς ύφεσης και πρωτοφανούς ανεργίας, να μπει σε μια νέα περιπέτεια, με ενδεχομένως πολύ δυσμενέστερες επιπτώσεις εκείνων που της επεφύλασσε ο μνημονιακός της βίος.

Αντίστοιχα, ουδείς μπορεί, εντίμως, να ισχυριστεί ότι η κυβέρνηση Τσίπρα δεν διαπραγματεύτηκε.

Θα μπορούσε, ενδεχομένως, να ισχυριστεί κανείς ότι διαπραγματεύτηκε για τα λάθος πράγματα, αναφερόμενος στη μάχη των συμβολισμών και της ονοματολογίας,  ή ακόμη ότι κατά το εναρκτήριο σκέλος της διαπραγμάτευσης δεν ήταν επαρκώς προετοιμασμένη, όμως πλέον, εμφανίζεται να συζητά επί ίσοις όροις με τους εταίρους και δανειστές της.

Κατά πόσον αυτές οι συζητήσεις θα προβλέπουν όσα πράγματι έχει ανάγκη ο τόπος, ή ακόμη κι αν θα οδηγήσουν σε συμφωνία, είναι κάτι άγνωστο.

Η νηφάλια ελπίδα όλων, όμως, οφείλει να αφορά στην επιτυχή ολοκλήρωση αυτών των διαπραγματεύσεων.

Δίχως συμφωνία με τους εταίρους και δανειστές μας, είμαστε στο κενό.

Ουδεμία βιώσιμη εναλλακτική λύση υπάρχει και όσες «διαφημίζονται» ως λύσεις επιφυλάσσουν μόνον πόνο και δυστυχία για τους πολίτες αυτής της χώρας.

Όχι τους εύπορους ή όσους διέθεταν τη δυνατότητά να φυγαδεύσουν τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό, αλλά για όλους τους άλλους, συμπεριλαμβανομένων βεβαίως και των πλέον αδύναμων…

Αν μη τι άλλο, μια κυβέρνηση της Αριστεράς οφείλει να το θυμάται αυτό…