Τα ακίνητα ρίχνουν κυβερνήσεις…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Οι προηγούμενοι έφυγαν επειδή ο κόσμος, η ελληνική κοινωνία, είχε φτάσει στα όριά του. Είδε τα εισοδήματά του να κατρακυλούν στα τάρταρα και τους φόρους να φθάνουν στα ουράνια.

Βίωσε την ανεργία και τη βαθιά ύφεση επί πέντε χρόνια και συνειδητοποίησε ότι εάν δεν υπάρξει ριζική αλλαγή πολιτικής, άσπρη μέρα θα αργήσει να ξαναδεί…

Η σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει ήταν ο ΕΝΦΙΑ.

Ίσως άδικα, επειδή στην πραγματικότητα βάρυνε οριακά λιγότερο από ό,τι οι αντίστοιχοι προηγούμενοι φόροι επί των ακινήτων, όμως η εφαρμογή του -στον απόηχο μιας χρονιάς κατά την οποία είχαν επιβληθεί ταυτόχρονα τρεις διαφορετικοί φόροι στα ακίνητα- επέδρασε καταλυτικά στην ψυχολογία των πολιτών.

Πολύ περισσότερο που ο νόμος αυτός υπολογίστηκε στη βάση εντελώς πλασματικών αντικειμενικών αξιών, οι οποίες ήσαν και εξακολουθούν να είναι κατά πολύ υπέρτερες των αγοραίων τιμών, καθιστώντας έτσι τη συγκεκριμένη φορολογία έως και δημευτικού χαρακτήρα.

Αντίστοιχα δημευτική, όμως -αν όχι περισσότερο- είναι και η αναγκαστική φορολόγηση ενοικίων που δεν έχουν εισπραχθεί, βάσει ρύθμισης που περιλαμβάνεται στον νέο Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος και καταργεί το δικαίωμα εκχώρησης ανείσπρακτων μισθωμάτων στο Δημόσιο.

Βάσει της ρύθμισης αυτής, ακόμη κι αν κάποιος ιδιοκτήτης ακινήτου δεν εισπράττει τα ενοίκια που δικαιούται από τον ενοικιαστή θα φορολογηθεί για αυτά ωσάν να τα είχε εισπράξει, με συντελεστή φόρου 11% -από το πρώτο ευρώ- ή 33% εφόσον το εισόδημα υπερβαίνει τα 12.000 ευρώ.

Και όλα αυτά ενώ οι ελπίδες για την είσπραξη αυτών των ενοικίων είναι περίπου ανύπαρκτες…

Την ίδια ώρα, οι αντικειμενικές αξίες παραμένουν στο… ύψος τους, παρά τις δικαστικές αποφάσεις που καλούν για την αναπροσαρμογή τους μέχρι τον Ιούνιο, και το υπουργείο Οικονομικών διαρρέει ότι ο ΕΝΦΙΑ δεν προβλέπεται να αλλάξει ουσιαστικά εντός της χρονιάς, καθώς… αποδίδει.

Η διάψευση από το Μέγαρο Μαξίμου, βεβαίως, δεν άργησε. Όμως, η πρόθεση είχε ήδη διαφανεί…

Μια πρόθεση που εδράζεται στο γεγονός ότι οι ιδιοκτήτες ακινήτων στην Ελλάδα -ακριβώς όπως οι συνταξιούχοι και οι μισθωτοί- είναι οι εύκολοι στόχοι.

Οι στόχοι επί των οποίων βασίστηκε η πολιτική της υπερφορολόγησης και πλέον βλέπουν τόσο την περιουσία τους, όσο και τα εισοδήματά τους να δημεύονται.

Πρόκειται για ανθρώπους οι οποίοι τιμωρούνται βαρύτατα, καθώς είδαν το όνειρο του κάθε νοικοκύρη, ένα σπίτι, να μετατρέπεται σε εφιάλτη, εξαιτίας των φόρων.

Αυτοί οι άνθρωποι, όμως, μαζί με τους ανέργους, όσους αναγκάστηκαν να βάλουν λουκέτο στα μαγαζιά τους, όσους υπέστησαν τα οριζόντια μαχαίρια σε μισθούς και συντάξεις και όλους εκείνους που βίωσαν τις συνέπειες της ύφεσης, ήσαν εκείνοι που οδήγησαν στην ανατροπή του πολιτικού σκηνικού.

Εκείνοι ήσαν που είπαν «έως εδώ». 

Η παρούσα κυβέρνηση οφείλει να μην έχει αυταπάτες. Όσο διατηρείται η πολιτική της υπερφορολόγησης και απαξιώνονται τόσο οι περιουσίες όσο και τα εισοδήματα, το έδαφος επί του οποίου στηρίχτηκε για να αναρριχηθεί στην εξουσία θα αποσαθρώνεται.

Η οδός για να προχωρήσει η χώρα μπροστά αφορά στη μείωση των φόρων και όχι στην αύξησή τους. Ό,τι είχαμε να δώσουμε το δώσαμε και με το παραπάνω.

Αυτό δείχνει τόσο η αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών κατά 1 δισ. ευρώ και πλέον σε μηνιαία βάση, όσο και η δραματική συρρίκνωση της ζήτησης στην οικονομία, αλλά και του βιωτικού επιπέδου των κατοίκων αυτής της χώρας.

Εν τέλει, αν τα λεφτά δεν φτάνουν, υπάρχει πάντα και η οδός της μείωσης των δαπανών.

Οι προηγούμενοι δεν το κατάλαβαν. Οι τωρινοί;