Οι μάχες πρέπει να δίνονται

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν υπάρχει μια πιθανότητα να ξαναβρεί αυτός ο τόπος την κυριαρχία του αλλά και τη χαμένη αξιοπρέπειά του, τότε πρέπει να μάθει να ζει με αλήθειες και όχι με ψέματα ή με μισές αλήθειες.

Οτιδήποτε λιγότερο έχει κοντά ποδάρια, όπως θέλει και η λαϊκή θυμοσοφία.

Έτσι, λοιπόν, όταν επί πέντε ολόκληρα χρόνια αυτός ο τόπος έχει χωριστεί σε πολέμιους και υπέρμαχους του μνημονίου κι όταν η παρούσα κυβέρνηση εξελέγη επί μιας πολιτικής πλατφόρμας με επίκεντρο την κατάργηση προβλέψεων αυτού του μνημονίου, τότε οφείλει να φέρει στη Βουλή το κείμενο που υπέγραψε με τους εταίρους και δανειστές και να εξηγήσει τι ακριβώς υπέγραψε, όπως κι αν λέγεται αυτό.

Οφείλει, δε, να το πράξει όχι μόνον για να δώσει την ευκαιρία συζήτησης και ενημέρωσης επί ενός κειμένου το οποίο δεσμεύει τη χώρα και τους κατοίκους της για το επόμενο τετράμηνο και άρα χρειάζεται την επικύρωση της Βουλής, αλλά κυριότερα, επειδή το σύνολο των έως τώρα κυβερνήσεων έκανε ακριβώς το ίδιο, τιμώντας τις δημοκρατικές διαδικασίες αυτού του τόπου.

Διαδικασίες που ήδη έσπευσαν να τιμήσουν ορισμένοι εκ των εταίρων μας, εξασφαλίζοντας την ανάλογη έγκριση του δικού τους εθνικού Κοινοβουλίου...

Ότι το κείμενο αυτό δεν αντιπροσωπεύει αυτό ακριβώς που επεδίωκε η κυβέρνηση όταν κάθισε στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, είναι μάλλον προφανές.

Όπως, αντίστοιχα, προφανές είναι ότι ίσως απαιτηθεί να δώσει μια μάχη, τόσο στις πτέρυγες της πλειοψηφίας, όπως κατέδειξαν οι πρόσφατες συνεδριάσεις της Κ.Ο. και της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και –διαφορετικής υφής αυτή τη φορά- της αντιπολίτευσης, ώστε τούτο να εγκριθεί.

Πρόκειται, όμως, για μια μάχη επί της ουσίας, η οποία πρέπει να δοθεί.

Υπό το πρίσμα αυτό, η διαφαινόμενη κυβερνητική αμφιθυμία και η πρόθεση που της αποδίδεται να μην καταθέσει την πρόσφατη συμφωνία του Eurogroup προς κύρωση στη Βουλή ή εντέλει να μην προκαλέσει μια προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση για το θέμα αυτό, πρέπει να αποδειχθεί κενή περιεχομένου.

Η κυβέρνηση οφείλει, ως εκ του ρόλου της, να έχει άποψη και να την τεκμηριώνει. Είναι, άρα, απορίας άξιον, πώς ένα κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και υπουργός, ο κ. Π. Λαφαζάνης, μιλά για «προβλήματα και ασάφειες» της συμφωνίας, αλλά ταυτόχρονα χαρακτηρίζει θετικό το ενδεχόμενο αυτή να μην έρθει προς κύρωση στη Βουλή.

Διότι, από όποια πλευρά κι αν προσεγγίσει κανείς το ζήτημα αυτό, είναι αδιανόητο να υποστηρίζεται ότι η συγκεκριμένη συμφωνία έχει «έχει νεοαποικιακά χαρακτηριστικά» και ασάφειες και ταυτόχρονα να χαρακτηρίζεται θετικό το ενδεχόμενο αυτή να μην κατατεθεί στη Βουλή, ώστε να αποσαφηνιστούν... αυτές οι ασάφειες.

Εκτός, κι αν τμήμα της κυβερνητικής πολιτικής είναι και σε αυτήν την περίπτωση η λεγόμενη «δημιουργική ασάφεια». Όχι μόνον επί του κειμένου της συμφωνίας, όπως υποστήριξε ο φίλτατος Γιάνης (με ένα «ν») Βαρουφάκης, αλλά συνολικά.

Εκτός, κι αν ενδεχομένως φοβάται την ενημέρωση και τον διάλογο που θα υπάρξει σχετικά με τις προβλέψεις της συμφωνίας αυτής ή ακόμη και τυχόν διαρροές από την κυβερνητική πλειοψηφία, αντίστοιχες εκείνων που υπέστησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις του τόπου, οσάκις κατέθεσαν παρόμοια κείμενα στη Βουλή...

Τότε, όμως, θα μπορεί ο οποιοσδήποτε το επιθυμεί, να μιλά, δικαίως, για μια ομολογία ήττας από την παρούσα κυβέρνηση.

Θα μπορεί να μιλά για αποφυγή ή παραγκωνισμό των δημοκρατικών θεσμών και για προσπάθεια παραπλάνησης της κοινής γνώμης, κάτι που είναι βέβαιον ότι ούτε η κυβέρνηση του κ. Αλ. Τσίπρα επιθυμεί, ούτε όμως και της επιτρέπεται, βάσει της τόσο νωπής λαϊκής εντολής που διαθέτει...