Είναι πολλά τα λεφτά Αλέξη…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η απόφαση της κυβέρνησης να ζητήσει επέκταση της δανειακής σύμβασης αντί παράτασης του υφιστάμενου προγράμματος προσαρμογής συνιστά στην καλύτερη περίπτωση έναν τακτικό ελιγμό αμφιβόλου αποτελέσματος και στη χειρότερη φέρνει την Ελλάδα ένα βήμα πλησιέστερα στο Grexit.

Η υποβολή του σχετικού αιτήματος, δε, ταυτόχρονα με την πραγματοποίηση μονομερών ενεργειών, όπως η τροποποίηση των όρων για τη ρύθμιση των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το Δημόσιο που ανακοινώνει σήμερα το υπουργείο Οικονομικών, προσδίδει έναν ιδιαίτερο συμβολισμό στις κινήσεις της Αθήνας, ο οποίος ευλόγως δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο μια ήδη οριακή διαπραγμάτευση.

Πρόκειται για αποφάσεις οι οποίες κλιμακώνουν την ένταση με τους Ευρωπαίους εταίρους και  δικαιώνουν όσους εξ αυτών εκτιμούν ότι η Αθήνα δεν προτίθεται να τηρήσει τις όποιες δεσμεύσεις τυχόν δεχθεί να αναλάβει στο πλαίσιο ενός νέου προγράμματος, αυξάνοντας έτσι τη δυσπιστία προς τη χώρα μας και άρα τον κίνδυνο «ατυχήματος» στη νομισματική της πορεία.

Υπό το πρίσμα αυτό η αβεβαιότητα κορυφώνεται, η εκροή καταθέσεων συνεχίζεται, η -όποια- επενδυτική δραστηριότητα ανακόπτεται και η χώρα αντί να ανακάμπτει, ανοίγει διάπλατα τις πόρτες για την επιστροφή της στην ύφεση.

Σε περίπτωση, δε, που το αδιέξοδο συνεχιστεί και οδηγηθούμε σε μη ελεγχόμενη επιδείνωση της κατάστασης, οι συνέπειες θα μπορούσαν να είναι ανυπολόγιστες.

Όλα αυτά συμβαίνουν, μάλιστα, σε στιγμή κατά την οποία το αντικείμενο της έριδος, το διαβόητο μνημόνιο, διανύει περίοδο παράτασης έως το τέλος του μήνα και άρα έχει ουσιαστικά εκπνεύσει, ενώ εκκρεμεί η υλοποίηση μόνον ενός μικρού τμήματός του, συγκριτικά με όσα έχουν ήδη γίνει πράξη, ώστε να λάβει η χώρα μας τη χρηματοδοτική στήριξη που χρειάζεται.

Αντίστοιχα, συμβαίνουν τη στιγμή κατά την οποία οι κοινοτικοί μας εταίροι και δανειστές έχουν καταστήσει σαφή την προθυμία τους να προχωρήσουν σε τροποποιήσεις ενός τυχόν νέου προγράμματος, ενσωματώνοντας σε αυτό τις προτεραιότητες της νέας κυβέρνησης, στο πλαίσιο της εξάμηνης παράτασης που μας καλούν να ζητήσουμε για το υφιστάμενο.

Ποιες πολιτικές δάφνες θα στερούνταν η παρούσα κυβέρνηση εάν συμφωνούσε σε μια ολιγόμηνη παράταση του υφιστάμενου προγράμματος, ώστε να εξασφαλίσει το αναγκαίο χρονικό διάστημα  για τη διαπραγμάτευση του επομένου, αλλά και την πολύτιμη χρηματοδότηση που χρειάζεται η χώρα;

Για την ακρίβεια, πέραν του τερματισμού της πολιτικής λιτότητας, ποιες είναι οι ακριβείς προτάσεις που έχει θέσει η Ελλάδα ενώπιον των εταίρων και δανειστών της, αναφορικά με τις μεταβολές που επιθυμεί να επιφέρει στο υπάρχον μνημόνιο;

Για ποιον ακριβώς λόγο αναφωνούσαν, έως και χθες ορισμένοι εξ αυτών, ότι ακόμη δεν γνωρίζουν τι ακριβώς προτείνει η ελληνική πλευρά;

Ούτως ή άλλως η πορεία της χώρας προς τις αγορές και την αυτόνομη χρηματοδότηση έχει σαφέστατα ανακοπεί, υπό το φως της επιστροφής της αβεβαιότητας και της εκ νέου αναρρίχησης των αποδόσεων των ελληνικών ομολόγων σε απαγορευτικά επίπεδα, γεγονός που καθιστά υποχρεωτική την εξασφάλιση χρηματοδότησης από τους Ευρωπαίους και λοιπούς δανειστές μας.

Αν όμως είναι όντως έτσι τα πράγματα και εάν το διακύβευμα αφορά όχι μόνον τις παρούσες αλλά και τις επερχόμενες γενεές των κατοίκων της χώρας αυτής, προς τι η επίδειξη ανυποχώρητης στάσης;

Είναι, άραγε, απαραίτητο να καταστούμε για ακόμη μια φορά οι «ήρωες» της υπόθεσης, αντί να δεχθούμε, με κυνισμό αντίστοιχο εκείνου που επιδεικνύουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, τη χείρα βοηθείας που μας τείνουν;

Εν τέλει, αυτό ήταν το ερώτημα επί του οποίου αποφάνθηκε το εκλογικό σώμα στις 25 Ιανουαρίου;