Η εξουσία γεφυρώνει... την άβυσσο

Το θετικό της σύμπραξης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι ότι η χώρα αποκτά κυβέρνηση, σχεδόν, με συνοπτικές διαδικασίες.

Το αρνητικό ότι η συνεργασία αυτή αφορά τόσο ετερόκλητα κόμματα, τα οποία πλην της αντιμνημονιακής τους θέσης, ελάχιστα σημεία σύγκλησης εμφανίζουν.

Κάτι που ακόμη και ο ίδιος, ο πρωθυπουργός πλέον, κ. Α. Τσίπρας έχει αναγνωρίσει κατά το παρελθόν, δηλώνοντας στη διάρκεια τηλεοπτικής συνέντευξής του στον ΣΚΑΪ (1.12.14), ότι «με τον κ. Καμμένο έχουμε πολύ σημαντικές διαφορές. Θα έλεγε κανείς ότι σε πολλά θέματα μας χωρίζει άβυσσος και πολιτισμικά αν θέλετε, δεν θα το κρύψω».

Υπό το πρίσμα αυτό, πόσο βιώσιμη μπορεί να είναι η σύμπραξη δύο κομμάτων τα οποία στέκουν τόσο αντίθετα σε μια σειρά πολιτικών και άλλων θεμάτων, συμπεριλαμβανομένων των εθνικών, του μεταναστευτικού ή ακόμη και της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας;

Αντίστοιχα, ποια είναι τα μηνύματα που εισπράττουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας από αυτήν την κυβερνητική συνεργασία;

Το κλειδί, προφανώς, στη σύμπραξη αυτή βρίσκεται αφενός στη διαμόρφωση των κοινοβουλευτικών συσχετισμών που ανέδειξε η κάλπη της 25ης Ιανουαρίου και αφετέρου στη σαφή επιθυμία του φίλτατου κ. Τσίπρα να μην καταστεί όμηρος κομματικών σχηματισμών που έχουν διάφορη θέση από εκείνην του ΣΥΡΙΖΑ στο μείζον ζήτημα της οικονομικής πολιτικής.

«Εάν είμαστε όμηροι πολιτικών δυνάμεων που θα έχουν ως στόχο να μας εγκλωβίσουν σε μια πολιτική υποχωρήσεων, αυτό δεν θα είναι καθόλου αποτελεσματικό», σημείωνε στην ίδια συνέντευξη προς τη Σ. Κοσιώνη και τον Π. Τσίμα.

Η επιθυμία του να εξασφαλίσει τη στήριξη ή τουλάχιστον την ανοχή του ΚΚΕ για τη συγκρότηση κυβέρνησης δεν στέφθηκε από επιτυχία.

Αντίστοιχα, το ναυάγιο στις σχέσεις με τη ΔΗΜΑΡ αλλά και ο αποκλεισμός του κόμματος αυτού από το κοινοβούλιο κατέστησε ατελέσφορη την προσπάθειά του να διεκδικήσει «...συνεργασίες με προγραμματική βάση, με τις δυνάμεις της Αριστεράς...., ενώ το Ποτάμι του κ. Θεοδωράκη, όσο πρόθυμο κι αν εμφανίζεται, διαμέσου των γραμμών, συναντά σχεδόν κάθετη άρνηση από τον ΣΥΡΙΖΑ δεδομένου του χάσματος που τους χωρίζει επί «μνημονιακών» θεμάτων...

Έτσι, όμως, ο κλήρος έπεσε στον φίλτατο κ. Π. Καμμένο και τους Ανεξάρτητους Έλληνες.

Κατά πόσον η επιλογή αυτή βρίσκει σύμφωνους όσους επέλεξαν ΣΥΡΙΖΑ στην κάλπη είναι κάτι που μέλλει να αποδειχθεί...

Όπως αντίστοιχα μέλλει να αποδειχθεί και η ισχύς μιας σύμπραξης η οποία εδράζεται κατά κύριο λόγο στην αντιμνημονιακή πολιτική αυτών των δύο κομμάτων.

Η παροχή ψήφου εμπιστοσύνης και η προαναγγελία ανάληψης κυβερνητικών θώκων εκ μέρους των ΑΝΕΛ, στην κυβέρνηση που αναμένεται να ορκιστεί σήμερα, καθιστά σαφές ότι υπάρχει κάποιου είδους «προγραμματική» συμφωνία ή εν τέλει σύγκληση των δύο πλευρών.

Το εύρος της, ωστόσο, δεν πρόκειται να γίνει γνωστό πριν από την ανάγνωση των προγραμματικών θέσεων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και της συζήτησης που θα διεξαχθεί στη Βουλή επ' αυτών.

Ίσως, έτσι καταστεί σαφέστερο πώς φιλοξενείται στο πλαίσιο της πρώτης Αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα ένα κόμμα που προσεγγίζει επικίνδυνα τον χαρακτηρισμό του εθνικιστικού και έχει κατακτήσει εκείνον του αντιευρωπαϊκού.

Η άβυσσος που περιέγραψε ο κ. Τσίπρας στις αρχές του προηγουμένου Δεκεμβρίου εμφανίζεται να έχει ξεπεραστεί ή τουλάχιστον, σε ορισμένα σημεία της, να έχει γεφυρωθεί.

Ο φίλτατος κ. Καμμένος, εξάλλου, είχε σπεύσει να μας προϊδεάσει για αυτό και με την επικοινωνιακή πολιτική που υιοθέτησε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, σημειώνοντας ότι θα βοηθήσει να μην εκτροχιαστεί το τρένο προς την εξουσία.

Κατά πόσον η γέφυρα αυτή έχει και στέρεες βάσεις θα αποδειχθεί από την Ιστορία...