Τελικά, δεν μας σώζει τίποτε…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Την ίδια ώρα που εμείς αναλωνόμαστε στη συζήτηση για το αν η χώρα πρέπει να φύγει πρόωρα από το μνημόνιο ή αν πρέπει να το σκίσει με έναν νόμο και ένα άρθρο, άλλες χώρες, όπως η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, αποπληρώνουν πρόωρα τους δανειστές τους, χάρις στα χαμηλά επιτόκια που εξασφάλισαν εφαρμόζοντας τα μνημόνια που τους είχαν επιβληθεί.

Πρόσφατα, η Πορτογαλία ανακοίνωσε διά στόματος της υπουργού Οικονομικών, Μαρία Λουίς Αλμπουκέρκι, την πρόθεσή της να προχωρήσει στην πρόωρη αποπληρωμή μέρους των δανείων που έχει λάβει από το ΔΝΤ , εκμεταλλευόμενη τα αποθεματικά που δημιούργησε ενόσω ήταν σε «πρόγραμμα», αλλά και προσφεύγοντας στις αγορές, από όπου πλέον μπορεί να δανείζεται με ικανοποιητικούς όρους.

Ακολουθεί, δηλαδή, και η Πορτογαλία στο δρόμο που χάραξε η Ιρλανδία, όταν πέρυσι τον Σεπτέμβριο ζήτησε και έλαβε την έγκριση της Ε.Ε. να αποπληρώσει πρόωρα το ΔΝΤ, από το οποίο έχει δανειστεί με επιτόκιο 5%, ενώ πλέον μπορεί να δανείζεται από τις αγορές με 2%.

Αντίθετα, η Ελλάδα, που θα μπορούσε να είχε ήδη ολοκληρώσει το μνημόνιο, το οποίο επισήμως έληξε στις 31.12.2014, όχι μόνον δεν το έχει πράξει, αλλά παραμένει και εκτός του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης που εξήγγειλε χθες η ΕΚΤ, τουλάχιστον έως τον Ιούλιο, χάνοντας μια ιστορική ευκαιρία να εκμεταλλευτεί την εποχή των ιδιαίτερα χαμηλών επιτοκίων που αρχίζει για την αγορά ομολόγων της ευρωζώνης.

Οδηγηθήκαμε, δε, σε αυτό το σημείο, καθώς οι κυβερνήσεις της τελευταίας τετραετίας, καθώς και σύσσωμη η ελληνική αντιπολίτευση, συμπεριλαμβανομένης βεβαίως της αξιωματικής, στάθηκαν αδύναμες να βρουν την πολιτική βούληση και να διευθετήσουν τα του ελληνικού οίκου, βάζοντας τη χώρα πραγματικά σε «πρόγραμμα».

Τα μεν παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ., εμφανίστηκαν να αποποιούνται -ιδίως κατά την πρώτη περίοδο εφαρμογής του μνημονίου- την ανάγκη «ιδιοκτησίας» και πλήρους εφαρμογής του προγράμματος προσαρμογής και μεταρρυθμίσεων, εξυπηρετώντας έτσι κακώς εννοούμενα πελατειακά συμφέροντά τους.

Ο δε ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήριζε σε κάθε ευκαιρία «ανάθεμα» το μνημόνιο και τις επιλογές λιτότητας που αυτό επέβαλε, ζητώντας την άμεση κατάργησή του.

Ουδείς όμως αναρωτιόταν γιατί ήταν απαραίτητο να οδηγηθεί η χώρα σε μνημόνιο ώστε να ανακαλύψει στοιχειώδη πράγματα, όπως πόσους δημοσίους υπαλλήλους είχε, ή πόσες συντάξεις δίνονταν σε νεκρούς, ή πόσα επιδόματα-μαϊμού χορηγούνταν, ή τόσα άλλα που μάθαμε χάρις στο μνημόνιο και την ανάγκη περιστολής των δαπανών που αυτό επέφερε.

Ουδείς αναρωτήθηκε γιατί ήταν ανάγκη να μπει η χώρα σε «πρόγραμμα» δημοσιονομικής προσαρμογής ώστε να σταματήσει η αιμορραγία του συστήματος υγείας και η ανακοπή της υπέρμετρης δαπάνης χάρις στην οποία συντηρούνταν ένα πραγματικό πάρτι στο χώρο του φαρμάκου.

Με αυτά και με αυτά, όμως, χαθήκαμε στη μάχη κατά του μνημονίου, με τους μεν να προσπαθούν να διασώσουν την πελατειακή τους βάση και του δε να προσπαθούν να την καρπωθούν, και δεν επιτρέψαμε στη χώρα να σταθεί στα πόδια της μια ώρα αρχύτερα.

Υπερφορολόγηση αντί για πραγματική μείωση δαπανών στον δημόσιο τομέα, ψευτομεταρρυθμίσεις και ημίμετρα αντί της πραγματικής απελευθέρωσης της αγοράς και της τόνωσης του ανταγωνισμού, στον ιδιωτικό τομέα.

Με αυτά και με αυτά, όμως, βρεθήκαμε να παίζουμε τη μοίρα της χώρας αυτήν την Κυριακή στην κάλπη, την ίδια ώρα που άλλες χώρες με αντίστοιχα προβλήματα αποχαιρετούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τους δανειστές τους και ανακτούν την κυριαρχία τους….