Στο «ταμπελάκι» γράφει Ελλάδα!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Σε ορισμένες χώρες η λέξη συνέχεια, έχει μια σημασία. Ένα νόημα. Στην Ελλάδα, κατά τα φαινόμενα, έχει μικρότερη.

Πρόκειται για ένα φαινόμενο, το οποίο συναντάμε σε διάφορες εκφάνσεις. Για παράδειγμα, στην Παιδεία, το προαγωγικό και το εισαγωγικό σύστημα σε ανώτερα βήματα εκπαίδευσης αλλάζει συχνά, κατά τη βούληση της εκάστοτε κυβέρνησης, ώστε αυτή να μπορέσει να αφήσει το «στίγμα» της στον εκπαιδευτικό χάρτη.

Αντίστοιχα, στη φορολογία, το περιβάλλον είναι τόσο ευμετάβλητο που καθίσταται έως και αποτρεπτικό για όποιον διανοηθεί να τοποθετήσει τα χρήματα του στην Ελλάδα και οδηγεί στα όρια της παράνοιας όποιον είναι εκ των πραγμάτων αναγκασμένος να το ανεχθεί, όπως οι φορολογούμενοι και τα νοικοκυριά της χώρας.

Ακόμη και στα εθνικά θέματα, η απουσία συνέχειας στην εξωτερική πολιτική συχνά έχει σταθεί αιτία άστοχων ενεργειών και υπαναχωρήσεων, που ενίοτε οδηγούν στο συμπέρασμα «κάθε πέρυσι και καλύτερα»…

Στη γείτονα Τουρκία, δε,  όπου υπάρχει σαφέστατη συνέχεια σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής αλλά και, κατά κανόνα, διακομματική συναίνεση επ’ αυτών,  εγγύηση για την εφαρμογή ενιαίων αρχών και κοινού άξονα στην πολιτική των εκάστοτε κυβερνήσεων προσφέρει ο θεσμός του μόνιμου υφυπουργού ή του μόνιμου γενικού διευθυντή υπουργείου, ο οποίος καλύπτεται από πρόσωπο «αμετακίνητο», υπό οποιοδήποτε καθεστώς…

Ένας θεσμός, ο οποίος αν και υπήρχε στη χώρα μας έως τις αρχές της δεκαετίας του 1980, επί ημερών ΠΑΣΟΚ εξαφανίστηκε, καθώς στεκόταν εμπόδιο στις τότε βλέψεις περί «αλλαγής»…

Το γεγονός ότι ατόνησε αυτός ο θεσμός στη χώρα μας, σε βαθμό υπερθετικό, καθίσταται σαφές και από τη στάση που τήρησαν δυο υπουργοί Οικονομικών, διαφορετικών κυβερνήσεων, όπως ο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου, αλλά και ο κ. Γ. Αλογοσκούφης, νωρίτερα, οι οποίοι υποστήριξαν ενώπιον των ομολόγων τους στο Eurogroup ότι οι «προηγούμενοι» σας έλεγαν ψέματα και ότι τα πραγματικά νούμερα είναι αυτά που σας λέμε εμείς και όχι εκείνα που σας έλεγαν οι προκάτοχοι μας…

Υπό το πρίσμα αυτό, η διαπίστωση του σημερινού υπουργού των Οικονομικών, φίλτατου κ. Γκ. Χαρδούβελη, ότι το ΔΝΤ υπήρξε ανυποχώρητο κατά τις πρόσφατες διαπραγματεύσεις μεταξύ τρόικας και Ελλάδας στο Παρίσι, και πως «…δεν κάνουν βήμα πίσω και δεν τους ενδιαφέρει ποιος είναι στην εξουσία και αν θα έχουμε εκλογές το Μάρτιο», οφείλει να μην ξενίζει.

Στα μάτια των εταίρων και λοιπών δανειστών μας, το «ταμπελάκι» μπροστά από το έδρανο του συνομιλητή γράφει «Ελλάδα».

Δεν τους απασχολεί ούτε ο διακαής πόθος παραμονής στην εξουσία της παρούσας δικομματικής κυβέρνησης, ούτε οι βλέψεις που έχει οποιοσδήποτε άλλος διεκδικητής της εξουσίας αυτής αναφορικά με την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική.

Αυτό που βλέπουν είναι το ταμπελάκι και η τζίφρα που βρίσκεται στην τελευταία σελίδα των κειμένων όπου περιγράφονται οι συμβατικές υποχρεώσεις της χώρας μας απέναντί τους.

Ακόμη, δε, κι αν υποθέσουμε ότι οι κοινοτικοί μας εταίροι ενίοτε εμφανίζονται περισσότερο διατεθειμένοι να συνυπολογίσουν πολιτικές παραμέτρους κατά την διαμόρφωση της στάσης τους απέναντί μας, υπάρχουν –κατά τα φαινόμενα- στιγμές που και οι ίδιοι επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν  διεθνείς οργανισμούς, όπως το ΔΝΤ, ως προκάλυμμα για την διαμόρφωση της τελικής γραμμής «πλεύσης» στο ελληνικό ζήτημα.

Η ύπαρξη αυτής της κρατικής «συνέχειας», δε, εκτός από θεμελιώδη παράμετρο του διεθνούς Δικαίου, αποτελεί και προέκταση μιας άλλης έννοιας, η οποία συχνά εμφανίζεται νεφελώδης στη χώρα μας: αυτή της αξιοπιστίας.

Όμως εκεί το έλλειμμα της χώρας μας είναι γνωστό αλλά και καλά καταγεγραμμένο, αφού στάθηκε αιτία ακόμη και για την χρεοκοπία της …