Πικρές αλήθειες…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα! 

Στο ελληνικό ζήτημα τα πράγματα είναι απολύτως σαφή. Για να μπορέσει η χώρα να βγει από το μνημόνιο, πρέπει να είναι σε θέση να αντλεί χρηματοδότηση από τις αγορές βάσει λογικών ή εν τέλει ανεκτών επιτοκιακών όρων.

Όρων, δηλαδή, οι οποίοι θα καθιστούν δυνατή την εξυπηρέτηση των ελληνικών υποχρεώσεων, άρα θα καθιστούν και μακροπρόθεσμα βιώσιμο το ελληνικό δημόσιο χρέος, αν και τούτο, προφανώς, επηρεάζεται και από την πορεία της οικονομίας της.

Νωρίτερα εφέτος, η χώρα εκμεταλλεύτηκε την αυξημένη διάθεση ανάληψης κινδύνου που εμφάνισαν οι αγορές και προσέτρεξε σε αυτές δύο φορές για να δανειστεί. Την πρώτη στις 17 Απριλίου, οπότε η Ελλάδα εξέδωσε ένα πενταετές ομόλογο με απόδοση 4,95%, και τη δεύτερη στις 17 Ιουλίου, οπότε εξέδωσε ένα τριετές ομόλογο με επιτόκιο 3,375%.

Χθες, στη δευτερογενή αγορά ομολόγων η απόδοση του πενταετούς διαμορφωνόταν στο 7,41% και του τριετούς στο 7,22%.

Παράλληλα, στην πλατφόρμα της ΗΔΑΤ  η απόδοση του νέου (μετά PSI) 10ετούς ομολόγου στο κλείσιμο της αγοράς διαμορφωνόταν  στο 8,27% από 8,34% την προηγουμένη, με αποτέλεσμα το περιθώριο έναντι του αντίστοιχου γερμανικού τίτλου με απόδοση 0,79% να περιοριστεί στο 7,48% από 7,50%.

Τον Μάιο του 2010 η χώρα μας προσέτρεξε στις αγκάλες των εταίρων της και του ΔΝΤ βλέποντας ότι η ψαλίδα απόδοσης μεταξύ του γερμανικού δεκαετούς τίτλου αναφοράς και του ελληνικού αντίστοιχου τίτλου διαμορφωνόταν περί τις 900 μονάδες βάσης.

Δηλαδή, ελάχιστα υψηλότερα από ό,τι είναι σήμερα.

Αντίστοιχα, μέχρι σήμερα τα ελληνικά ομόλογα παραμένουν σε non investment grade από τους οίκους αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας και θεωρούνται ακόμη, με άλλα λόγια, σκουπίδια. 

Τι από όλα αυτά δεν είναι σαφές;

Πόσο δύσκολο είναι να αντιληφθεί κανείς ότι η χώρα μας δεν έχει κατορθώσει να ανακτήσει την αξιοπιστία της στις διεθνείς αγορές και άρα δεν μπορεί να δανείζεται με λογικούς επιτοκιακούς όρους;

Στον βαθμό που το γεγονός τούτο είναι σαφές, ξεκαθαρίζει και η όλη υπόθεση σχετικά με τη δυνατότητα της Ελλάδας να εξέλθει του μνημονίου ή ακόμη, κατά πόσον έχει ανάγκη την περίφημη «πιστωτική γραμμή ασφαλείας» για την οποία τόσος λόγος γίνεται.

Μια γραμμή, το ακριβές ύψος της οποίας παραμένει αδιευκρίνιστο, ενώ επανειλημμένως οι φίλτατοι του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας μας έχουν υπενθυμίσει ότι το «μαξιλαράκι» των περίπου 11 δισ. ευρώ που απομένουν διαθέσιμα στο ΤΧΣ ένα ποσό θα πρέπει να παραμείνει για πιθανές ανάγκες κάλυψης τραπεζικού συστήματος, αν και εδώ τα πράγματα δεν είναι ακριβώς τόσο σαφή…

Όπως και να έχει το πράγμα, πρόκειται για ένα ποσό το οποίο ούτε αξιόλογο μπορεί να χαρακτηριστεί, υπό το φως των αναγκών αναχρηματοδότησης του ελληνικού δημόσιου χρέους, αλλά ούτε και εγγυάται την επόμενη ημέρα, δηλαδή τι θα γίνει σε περίπτωση νέας ανόδου των αποδόσεων των ελληνικών ομολόγων και κατά συνέπεια νέου αποκλεισμού της χώρας από τις αγορές…

Τώρα, εάν από πολιτικής απόψεως βολεύει την κυβέρνηση να μιλά για έξοδο από το μνημόνιο, για τερματισμό της «στενής εποπτείας» από την τρόικα ή για μια νέα θέση επίβλεψης των δημόσιων οικονομικών της χώρας, αντίστοιχης εκείνων που έχει το σύνολο των υπόλοιπων κρατών μελών της ευρωζώνης, αυτό είναι μια άλλη υπόθεση…

Όπως, αντίστοιχα, μια εντελώς διαφορετική υπόθεση είναι και όσα δηλώνει η αξιωματική αντιπολίτευση ή εν τέλει ορισμένα στελέχη της, διότι μια ενιαία γραμμή είναι δύσκολο να εντοπίσει κανείς, σχετικά με το τι θα κάνει με το μνημόνιο, την επαναδιαπραγμάτευσή του και το δημόσιο χρέος…

Αυτά για να μην ξεχνιόμαστε…