Πολιτικοί για κλάματα!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η παρούσα δυστοκία σχετικά με την πραγματοποίηση ακόμη και μιας στοιχειώδους συνάντησης μεταξύ των επικεφαλής της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποτυπώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το έλλειμμα που χαρακτηρίζει την πολιτική ηγεσία του τόπου.

Ένα έλλειμμα που δεν αφορά μόνον την προφανή απουσία οραματικής ηγεσίας η οποία θα μπορούσε να εμπνεύσει κλίμα ανάταξης στη χώρα, αλλά που έγκειται ακόμη και σε διεκπεραιωτικού χαρακτήρα λειτουργίες της Πολιτείας, όπως η ύπαρξη συνεννόησης μεταξύ της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης επί μείζονος σημασίας θεμάτων, συμπεριλαμβανομένης της τρέχουσας διαπραγμάτευσης με την τρόικα.

Πρόκειται για ένα έλλειμμα διαχρονικό, το οποίο διανθισμένο από ισχυρές δόσεις ανεπάρκειας, αδιαφάνειας και πελατειακών σχέσεων, ευθύνεται για την κατάντια στην οποία έχει οδηγηθεί η χώρα.

Γιατί δεν θα έπρεπε να συναντηθεί ο φίλτατος Α. Σαμαράς με τον επίσης φίλτατο Α. Τσίπρα «εν λευκώ», αλλά οφείλει τούτο να γίνει υπό όρους και προϋποθέσεις;

Ας συναντηθούμε, αλλά όχι με τον Ευάγγελο Βενιζέλο!

Ας γίνει η συνάντηση, αλλά με στόχο τον προσδιορισμό του επομένου Προέδρου της Δημοκρατίας, το χρόνο διεξαγωγής των εκλογών και τη ρύθμιση του χρέους, υποστηρίζουν οι φίλτατοι του ΣΥΡΙΖΑ, θέτοντας εκ των προτέρων προσκόμματα που είναι σαφές ότι δεν μπορεί να υπερβεί η άλλη πλευρά, ενώ ορισμένα εξ αυτών, όπως το χρέος, ούτως ή άλλως δεν μπορούν να συζητηθούν απόντος του «ξενοδόχου», δηλαδή των δανειστών μας…

Προφάσεις εν αμαρτίαις, με στόχο την ενδοκομματική κατανάλωση και την τήρηση κόκκινων γραμμών ιδεοληψίας.

Όποιος κι αν κρατήσει τα ηνία του τόπου κατά την επόμενη ημέρα δεν θα κληθεί να διαχειριστεί το απότοκο της σημερινής κατάστασης;

Υπό το πρίσμα αυτό ο κύριος διεκδικητής της εξουσίας, κ.Τσίπρας, δεν θα έπρεπε να κραυγάζει υπέρ της πραγματοποίησης μιας συνάντησης, αν μη τι άλλο, ενημερωτικού χαρακτήρα, αντί να θέτει όρους για τη διεξαγωγή της;

Αντί αυτού, η πολιτική συζήτηση επικεντρώνεται στο κατά πόσον θα εξευρεθούν οι 180 απαραίτητες βουλευτικές ψήφοι για την ανάδειξη του επομένου Προέδρου της Δημοκρατίας, ώστε η χώρα να οδηγηθεί σε πρόωρες εθνικές εκλογές ή να τις αποφύγει.

Με άλλα λόγια, μια διαδικασία η οποία κατά το Σύνταγμα οφείλει να διεξαχθεί στη βάση της συνείδησης του κάθε βουλευτή, καθίσταται εργαλείο είτε για την ανατροπή της κυβέρνησης, είτε για την αποφυγή της πρόωρης προσφυγής στην κάλπη.

Δηλαδή διεργασιών οι οποίες αμφότερες αλλοιώνουν τις συνταγματικές προβλέψεις σχετικά με την κυβερνητική θητεία και ευτελίζουν τους θεσμούς του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Ως κερασάκι στην τούρτα, δε, η ίδια πολιτική σκηνή φιλοξενεί υβριστικά περιστατικά στο κοινοβούλιο, αποκαλύψεις σχετικά με το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος εκ μέρους αρχηγού πρώην κοινοβουλευτικού κόμματος και καταδίκες πρώην υπουργών, και πάλι σε σχέση με υποθέσεις αδιαφάνειας.

Αυτή είναι σήμερα η ελληνική πολιτική σκηνή! Γνήσιος συνεχιστής ενός ελλειμματικού παρελθόντος, που οδήγησε τη χώρα σε έκπτωση αρχών και αξιών και τελικά στη χρεοκοπία.

Για τις αναγκαίες αλλαγές δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Πρόκειται για προσωπική υπόθεση του κάθε ψηφοφόρου. Του καθενός από εμάς.

Γιατί θα έπρεπε να στηρίζεται το ελληνικό πολιτικό σύστημα εις το διηνεκές στην περίφημη «ψήφο αντίδρασης» και όχι στην υπερψήφιση των δυνάμεων εκείνων οι οποίες κατά την κρίση του κάθε πολίτη θα μπορούσαν να οδηγήσουν τον τόπο μια ώρα αρχύτερα εκτός κρίσης;

Γιατί πάντα θα πρέπει να φταίνε μόνον οι πολιτικοί και όχι όσοι τους έκαναν τη χάρη να τους δώσουν την εξουσία;