Λαός και Κολωνάκι

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η σκηνή εκτυλίσσεται μπροστά από τραπεζικό γκισέ σε κεντρικό υποκατάστημα της Αθήνας: σχετικά νωρίς το πρωί και η ουρά των πελατών, που περιμένουν να εξυπηρετηθούν, μακριά.

Μεσόκοπη κυρία, ατενίζουσα  το ταβάνι με ύφος μάλλον αδιάφορο, εμφανίζεται σαν να ψάχνει κάτι και κοντοστέκεται για λίγο στην κορυφή αλλά και στο πλάι της ουράς των πελατών.

Αφού έχουν περάσει λίγα λεπτά και έχει διαγνώσει το κλίμα μεταξύ των παριστάμενων σχετικά με την ύπαρξη αντιδράσεων σπεύδει στο πρώτο διαθέσιμο ταμείο αγνοώντας όσους περίμεναν.

Την πράξη της, προφανώς παρατήρησαν ορισμένοι, οι οποίοι δεν θέλησαν να δώσουν συνέχεια, ενδεχομένως χαλώντας έτσι την καλή πρωινή τους διάθεση…

Όμως, αν υπάρχει κάτι που έχει αξία από αυτό το σκηνικό, αυτό σίγουρα αφορά το σκεπτικό και τη νοοτροπία της συγκεκριμένης κυρίας ή οποιουδήποτε τρίτου έκανε το ίδιο στη θέση της.

Η πεποίθηση ότι είναι καλύτερη από τους υπόλοιπους και ότι με μια, μικρή ενδεχομένως, μπαγαποντιά μπορεί να πάει, κυριολεκτικά, μπροστά…

Μια πεποίθηση, η οποία προφανώς δεν αφορά μόνον τους κατοίκους του συμπαθούς Κολωνακίου, το οποίο μνημονεύουμε στον τίτλο, αλλά που έχει ταυτιστεί με την αίσθηση ανωτερότητας που αυτοί κάποτε φέρονταν να έτρεφαν για τον εαυτόν τους, σύμφωνα με την γνωστή κοινωνική πεποίθηση.

Μια από τις πολλές διαφορές που εντοπίζουν όσοι έχουν δαπανήσει ένα τμήμα της ζωής τους στο εξωτερικό και συγκεκριμένα σε αυτό που εμείς εδώ στο «Ελλάντα» ονομάζουμε «η Δύση», αφορά το σεβασμό προς την έννοια «πολίτης».

Δύσκολα θα δούμε στην Γαλλία, την Αγγλία, τη Γερμανία κ.α., σκηνές αντίστοιχες με την παραπάνω στις ουρές των τραπεζών, του Ταχυδρομείου, του λεωφορείου ή όπου αλλού τηρείται σειρά προτεραιότητας.

Ο λόγος για τον οποίο συμβαίνει αυτό αφορά το σεβασμό με τον οποίο η πλειονότητα των κατοίκων των λεγομένων πολιτισμένων κρατών περικλείει αυτήν την θεμελιώδη έννοια.

Πρόκειται ακριβώς για τον ίδιο σεβασμό προς τον συνάνθρωπο, οποίος απουσιάζει από όσους επιδίδονται σε πράξεις φοροδιαφυγής, επιλέγοντας να κάθονται και να βλέπουν τους άλλους να τραβούν κουπί στην βάρκα που λέγεται Ελλάδα.

Τα φαινόμενα φοροδιαφυγής που ήρθαν χθες στη δημοσιότητα, για ακόμη μια φορά, καταδεικνύουν ακριβώς αυτήν την απουσία σεβασμού προς τον συνάνθρωπο. 

Συνολικά 20 γιατροί διαφόρων ειδικοτήτων, καθώς και επιχειρηματίες, πανεπιστημιακοί εργολάβοι αλλά και αγρότες απέκρυβαν μεγάλα χρηματικά ποσά τα οποία δεν δικαιολογούνταν από τα δηλωμένα εισοδήματά τους ή εισέπρατταν επιδοτήσεις με πλαστά δικαιολογητικά, στερώντας έτσι τον δημόσιο κορβανά από τα σχετικά φορολογικά έσοδα.

Δεν πρόκειται για ανθρώπους χαμηλών εισοδημάτων, που βρέθηκαν σε κατάσταση αδυναμίας ή ανέχειας εξαιτίας της τρέχουσας κρίσης, καθώς διατηρούσαν τραπεζικούς λογαριασμούς με υψηλά χρηματικά υπόλοιπα, αλλά για ορισμένους, οι οποίοι –κατά τα φαινόμενα- πίστευαν, όπως η κυρία που δεν τήρησε τη σειρά προτεραιότητας, ότι η πράξη τους θα πέρναγε απαρατήρητη ή εντέλει δίχως τις προσήκουσες επιπτώσεις.

Σε έναν βαθμό είχαν δίκιο. Στην Ελλάδα ο φοροελεγκτικός μηχανισμός λειτουργούσε και σε μεγάλο βαθμό εξακολουθεί να το πράττει, σύμφωνα με το ΔΝΤ, πλημμελώς.

Αντίστοιχα, το κράτος εκπαίδευε κατά το παρελθόν και επί σειρά ετών τους φορολογουμένους στην φοροδιαφυγή, προωθώντας κάθε είδους περαιώσεις και αμνηστίες.

Πλέον, δε, την εικόνα καθιστά κάτι περισσότερο από θολή η γενικευμένη αδυναμία στην οποία έχει οδηγηθεί ένα ιδιαίτερα σημαντικό τμήμα των κατοίκων αυτής της χώρας εξαιτίας της υπερφορολόγησης.

Όμως, στην καρδιά της, η υπόθεση αυτή δεν παύει να αφορά την απουσία σεβασμού που τρέφει ένα τμήμα της κοινωνίας προς το υπόλοιπο, σε μια χώρα στην οποία η φοροδιαφυγή έχει αναχθεί σε εθνικό σπορ.

Δίπλα σε κάθε φορολογούμενο δεν μπορεί να υπάρχει και ένας ελεγκτής, ούτε και είναι αυτό το ζητούμενο για προφανείς λόγους…

Μπορεί, όμως, να υπάρχει συνείδηση.

Εμείς είμαστε αυτοί από τους οποίους αντλεί το κράτος έσοδα για να λειτουργήσει και εμείς, αντίστοιχα, είμαστε εκείνοι οι οποίοι ορίζουμε ποιοι θα μας κυβερνήσουν.

 Εάν το έργο το οποίο παράγει η εκάστοτε κυβέρνηση δεν είναι της αρεσκείας μας, δεν έχουμε παρά να την καταψηφίσουμε στην πρώτη ευκαιρία.

Όλα τα υπόλοιπα, περί μη ανταποδοτικών φόρων και ελλιπούς κρατικής λειτουργίας είναι δικαιολογίες για τα αδικαιολόγητα και καταδεικνύουν μόνον την απουσία σεβασμού προς τον συνάνθρωπο…