Τώρα αρχίζει το «παιχνίδι» με τα ληξιπρόθεσμα…

Η ρύθμιση που κατατέθηκε χθες στη Βουλή για την αποπληρωμή των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το Δημόσιο δεν είναι η καλύτερη δυνατή που θα μπορούσε να υπάρξει, αλλά αποτελεί, τουλάχιστον, μια βάση.

Μια αφετηρία πάνω στην οποία μπορεί να κάνει το «κουμάντο» του ο κάθε νοικοκύρης, ώστε να μπορέσει να δώσει τη μάχη της καθημερινότητας, τόσο για τον ίδιο όσο και για την οικογένειά του.

Ταυτόχρονα, όμως, είναι μια ρύθμιση που «άργησε» και που η επιτυχία της ή μη θα κριθεί από δύο παραμέτρους:

Πρώτον, από τις λεπτομέρειες, δηλαδή τις διευκρινιστικές αποφάσεις και τις ερμηνείες που θα κληθεί να εκδώσει η φίλτατη κ. Αικ. Σαββαΐδου, της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων -και είναι πολλές- και, δεύτερον, από την ταχύτητα με την οποία θα γίνει διαθέσιμη αυτή η νέα ρύθμιση στο ηλεκτρονικό σύστημα Taxisnet.

Τι να την κάνουμε την υπόθεση της νέας ρύθμισης εάν αυτή καταστεί διαθέσιμη στο κοινό σε έναν ή δύο μήνες; Του σήμερα και ακριβέστερα του χθες είναι οι ανάγκες των πολιτών, και με αυτό το πνεύμα πρέπει να αντιμετωπιστούν...

Την ίδια ώρα, όσο «καλή» κι αν είναι μια ρύθμιση του βεληνεκούς αυτής που ανακοινώθηκε χθες, είναι βέβαιον ότι δεν μπορεί να ικανοποιήσει τους πάντες και ταυτόχρονα και τις εισπρακτικές ανάγκες του δημόσιου κορβανά.

Προφανώς είναι άδικη για τους πλέον αδύναμους η υιοθέτηση αντίστροφης αποκλιμάκωσης των προστίμων και των προσαυξήσεων στη βάση του αριθμού των δόσεων που θα επιλεγούν από τον φορολογούμενο.

Προφανώς δεν υπάρχει μεγάλο κίνητρο για τη μεταπήδηση όσων ήδη διαθέτουν την πάγια -δωδεκάρα- ρύθμιση, στη νέα, αλλά αντίθετα υπάρχει κίνητρο για την παραμονή τους σε αυτήν.

Προφανώς, οι διάφορες προβλέψεις περί «ασφαλισμένης» οφειλής ή εισπράξεων εις χείρας τρίτων επιδέχονται ερμηνειών και πρέπει να υπάρξει ιδιαίτερη μέριμνα κατά την έκδοση των διευκρινιστικών αποφάσεων...

Προφανώς, συνολικά αυτή η νέα ρύθμιση αποπνέει ένα βαρύ άρωμα εισπρακτικού χαρακτήρα...

Όμως, φίλτατοι, υπό τις παρούσες περιστάσεις, τι ακριβώς περιμέναμε; Πλήρη διαγραφή προστίμων, προσαυξήσεων, μηδενισμό του επιτοκίου και ίσως ακόμη και διαγραφή, βλέπε, κούρεμα, οφειλών; Ε, λοιπόν, και εμένα μου αρέσει να κάνω όνειρα ότι ζω σε ένα κράτος που θέλει να μειώσει ριζικά τις δαπάνες του -άρα και την ανάγκη εσόδων του-, αλλά προφανώς η Ελλάδα (Ελλάντα, κατά ορισμένους) δεν είναι ένα από αυτά...

Έτσι, λοιπόν, αν υπάρχει κάτι για το οποίο δικαίως οφείλουμε να ωρυόμαστε αυτό αφορά στο ύψος της συνολικής φορολόγησης και στη διατήρηση της έκτακτης εισφοράς (διάβαζε πλέον μόνιμης) για ακόμη δύο χρόνια, δηλαδή έως και το 2016, ακόμη κι αν αυτή είναι μειωμένη κατά 30%.

Αντίστοιχα, αν υπάρχει κάτι για το οποίο δεν πρέπει να σταματήσουμε να μιλάμε ούτε ένα δευτερόλεπτο, αυτό αφορά στην ανικανότητα της Πολιτείας να πατάξει τη μάστιγα της φοροδιαφυγής, η οποία αποτελεί τον έναν από τους δύο κύριους λόγους για τους οποίους υπερφορολογείται σήμερα ο πολίτης και η επιχείρηση σε αυτήν τη χώρα.

Η δεύτερη αιτία για αυτήν την υπερφορολόγηση αφορά προφανώς την απροθυμία του ελληνικού πελατειακού κράτους να μειώσει το ύψος των δαπανών του.

Ελάχιστα κάνει -και πώς θα μπορούσε άλλωστε;- για την αντιμετώπιση αυτών των δύο πληγών η νέα ρύθμιση των ληξιπρόθεσμων οφειλών....

Όμως, εκεί είναι το πρόβλημα φίλτατοι.

Διότι όσες ρυθμίσεις και εάν μπουν στο τραπέζι, αν δεν μειωθούν οι δαπάνες, άρα και οι ανάγκες του Δημοσίου σε έσοδα, και δεν αρχίσουν να πληρώνουν όσοι γελούν σήμερα βλέποντας τους άλλους να τραβούν κουπί, πάλι στα ίδια θα είμαστε και θα γυρεύουμε νέες ρυθμίσεις...

Έτσι, λοιπόν, συμπαθείς οι πολλές δόσεις, η μείωση του επιτοκίου σχεδόν κατά το ήμισυ, οι διαγραφές προσαυξήσεων και τα διάφορα άλλα τινά που προβλέπει η νέα ρύθμιση, αλλά δεν λύνουν το πραγματικό πρόβλημα που είναι η υπερφορολόγηση...