Ο καυγάς και πάλι για το Δημόσιο…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα! 

Στην Ελλάδα, το 2010, δεν χρεοκόπησε ο ιδιωτικός τομέας. Ο δημόσιος χρεοκόπησε.

Μπορεί το σύνολο της οικονομίας να έκανε μια βουτιά στο κενό, χάνοντας πάνω από το ένα τέταρτο της ετήσιας αξίας του, αλλά όλα ξεκίνησαν από τον δημόσιο τομέα και την έμμεση ή άμεση επίδραση που αυτός είχε στην οικονομική δραστηριότητα της χώρας.

Έτσι, λοιπόν, όταν τέσσερα χρόνια μετά, και ενώ ο τόπος παλεύει ακόμη να επουλώσει τις πληγές που του άφησε αυτή η χρεοκοπία, αναδεικνύεται για ακόμη μία φορά ο δημόσιος τομέας ως η τροχοπέδη της χώρας, ας μην αναρωτιόμαστε ούτε για το πού βαδίζουμε, ούτε για το μέλλον μας…

Ας μην σταθούμε, δε, ούτε για ένα λεπτό σε αυτήν την κωμικοτραγική υπόθεση περί νέων μισθολογικών αλλαγών στους δημοσίους υπαλλήλους, η οποία εμφανίζεται να οδηγεί σε κόντρα τα συγκυβερνώντα κόμματα Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ και στην απώλεια κάθε ρανίδας σοβαρότητας σχετικά με τον τρόπο που διεξάγεται η διακυβέρνηση αυτού του τόπου.

Ας μην σταθούμε ούτε καν στο λάβαρο προάσπισης των δικαιωμάτων των δημοσίων υπαλλήλων που ύψωσε εκ νέου χθες ο ΣΥΡΙΖΑ, διά στόματος του φίλτατου Α. Μητρόπουλου, «κλείνοντας το μάτι» για τη μισθολογική και ευρύτερη αποκατάστασή τους, όταν αναρριχηθεί το κόμμα του στην εξουσία, μέσω της έκκλησης «να προσβλέπουν με αισιοδοξία στη ριζική αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών που κυοφορείται», όπως είπε.

Ας σταθούμε μόνον σε ένα πράγμα: στη χθεσινή διαμαρτυρία δεκάδων δημοτικών υπαλλήλων, μπροστά από το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης, κατά της απόλυσης 27 εργαζομένων του δήμου Κερατσινίου Δραπετσώνας που είχαν μονιμοποιηθεί με πλαστά πιστοποιητικά.

Πόσο βαθιά εμπεδωμένο είναι άραγε το διαβόητο πελατειακό κράτος σε αυτόν τον τόπο, ώστε να εκδηλώνονται διαμαρτυρίες για την προάσπιση προσώπων στα οποία αποδίδεται, από τις Αρχές οι οποίες διαξήγαγαν τη σχετική έρευνα, παραβίαση του νόμου με στόχο την πρόσληψή τους;

Εάν όντως υπέπεσαν οι άνθρωποι αυτοί σε κάποιο αδίκημα, δεν πρέπει να διωχθούν;

Εάν από την άλλη πλευρά κρίνουν ότι αδικούνται με όσα τους αποδίδονται, δεν υπάρχει θεσμική οδός που μπορούν να ακολουθήσουν ώστε να επιχειρήσουν να άρουν αυτήν την αδικία;

Όπως και να έχει η υπόθεση αυτή, από όποια πλευρά κι αν την προσεγγίσει κανείς, το συμπέρασμα είναι το ίδιο. Το Δημόσιο βρίσκεται σε καθεστώς ιδιότυπης ασυλίας.

Της ίδιας ασυλίας η οποία απέτρεψε το σύνολο των κυβερνήσεων της τελευταίας τετραετίας από το να προχωρήσουν στη ριζική αναμόρφωσή του, μολονότι ήταν διαπιστωμένο με τον πλέον σαφή τρόπο, μέσω μιας χρεοκοπίας, ότι αυτό ήταν ο «μεγάλος ασθενής» στον τόπο μας.

Όταν ακόμη και σήμερα υπάρχουν επιχειρήσεις που πρέπει να προκαταβάλουν το σύνολο των χρημάτων μιας επένδυσης και να περιμένουν μήνες ή και χρόνια για να λάβουν την όποια επιδότηση μπορούν μέσω του Αναπτυξιακού Νόμου ή όταν πρέπει να περάσουν έξι χρόνια για να πάρουν άδεια επέκτασης ενός υφιστάμενου καταστήματός τους, σε ποια ανάπτυξη πρέπει να προσβλέπουμε σε αυτήν τη χώρα;

Όταν χρειάζονται πέντε ή έξι διαφορετικές άδειες για την απλή αλλαγή έδρας μιας επιχείρησης, γιατί πρέπει να πιστεύουμε ότι η γραφειοκρατία μειώθηκε στον τόπο μας;

Οι ενδοκυβερνητικές κόντρες που εκδηλώθηκαν με αφορμή το νέο μισθολόγιο στο Δημόσιο, που ούτως ή άλλως θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί εάν τα δύο συγκυβερνώντα κόμματα είχαν ένα τουλάχιστον στοιχειώδες επίπεδο συντονισμού του κυβερνητικού έργου, αντικατοπτρίζουν  τη διατήρηση της ισχύος του «πελατειακού κράτους» στην ελληνική πολιτική σκηνή, την οποία βεβαίως εποφθαλμιούν και οι διεκδικητές της εξουσίας.

Αν, δε, σε αυτήν την ισχύ προσθέσουμε και την ανικανότητα, τότε…