Όχι, δεν τελειώσαμε ακόμη με την κρίση…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα! 

Την απάντηση για το αν βγήκαμε ή όχι από την κρίση την έδωσαν χθες οι ίδιες οι αγορές.

Τίποτε δεν έχει ακόμη κριθεί.

Με το επιτόκιο των δεκαετών ομολόγων να κόβει βόλτες για ακόμη μία φορά πάνω από το 7%, καθιστώντας έτσι αμφίβολη τη δυνατότητα της χώρας να χρηματοδοτηθεί από τις αγορές, τι είναι αυτό που δεν είναι κατανοητό σχετικά με το αν βγήκαμε ή όχι από την κρίση;

Προφανώς τίποτε δεν έχει ακόμη τελειώσει.

Με τις επενδύσεις να βρίσκονται στο ναδίρ και τις εξαγωγές να υποχωρούν συνεχώς, τι είναι αυτό που μας κάνει να πιστεύουμε ότι το δράμα που βιώνει η χώρα επί τόσα χρόνια ολοκληρώθηκε;

Μπορεί να υπάρχουν θετικές ενδείξεις, με την αναχαίτιση της ύφεσης και τη βασανιστικά αργή αποκλιμάκωση της ανεργίας, δεν παύουν όμως να αποτελούν ένα αμυδρό φως στο βάθος του τούνελ και τίποτε περισσότερο από αυτό.

Αμυδρό φως στο βάθος ενός ακόμη μεγάλου τούνελ, που μπορεί κάλλιστα να σβήσει εάν η χώρα συνεχίσει στον ολισθηρό δρόμο που ακολουθεί. Έτσι -γιατί να το κρύψουμε άλλωστε, όπως έλεγε μια ψυχή-, μια γεύση και μόνον αβεβαιότητας αρκεί, όπως έδειξε η χθεσινή ημέρα, ώστε να οδηγηθούμε για ακόμη μία φορά στην κρίση και στην αποσταθεροποίηση.

Αν μας έδειξε κάτι χθες το ταμπλό στην αγορά ομολόγων είναι η αντιπάθεια που αυτές τρέφουν στις κάθε λογής αβεβαιότητες.

Τόσο αυτές που πηγάζουν από την επιθυμία της κυβέρνησης για πρόωρη έξοδο από το μνημόνιο και τις πηγές χρηματοδότησης που το συνοδεύουν, όσο και αυτές που αφορούν την ακόμη νεφελώδη οικονομική πολιτική που θα ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και τη στάση του σε ζητήματα διαχείρισης του δημοσίου χρέους.

Η αβεβαιότητα, δε, αυτή πληρώνεται. Αποτιμάται σε μονάδες βάσης, σε διεύρυνση των περιθωρίων των ελληνικών ομολόγων έναντι των αντίστοιχων γερμανικών και φυσικά σε αυξημένο κόστος για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους.

Χθες, χάσαμε ένα ολόκληρο εξάμηνο από πλευράς τιμών και αποδόσεων, εξαιτίας λίγων ημερών αβεβαιότητας. Στο επίκεντρο δε αυτής της αβεβαιότητας βρίσκονται οι πολιτικές επιδιώξεις για την κατάκτηση ή τη διατήρηση της εξουσίας.

Από τη μια πλευρά, το άρμα του ΣΥΡΙΖΑ έχει αναγάγει από πολλού χρόνου την υπόθεση εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας σε έναυσμα προκήρυξης πρόωρων εκλογών και ανατροπής της παρούσας κυβέρνησης. Από την άλλη, η κυβέρνηση Σαμαρά επιδιώκει την αποδέσμευσή της από τις μνημονιακές της δεσμεύσεις μια ώρα αρχύτερα ώστε να καρπωθεί τα πολιτικά οφέλη που εκτιμά ότι θα συνόδευαν μια τέτοια εξέλιξη.

Απολύτως θεμιτές αμφότερες αυτές οι επιδιώξεις, αρκεί να μη συνοδεύονταν από τεράστιες αβεβαιότητες τόσο από τη μια όσο και από την άλλη πλευρά.

Αβεβαιότητες που αφορούν αφενός τη δυνατότητα της χώρας να χρηματοδοτηθεί ομαλά σε περίπτωση απεμπλοκής της από το μνημόνιο και αφετέρου τη στάση που θα τηρήσει η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση έναντι του χρέους και των λοιπών δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η χώρα μας, σε περίπτωση που αναδειχθεί νικητής τυχόν πρόωρων εκλογών.

Αν τώρα σε αυτά προσθέσουμε και τις μυριάδες άλλες που τις συνοδεύουν, με την παροχολογία να γίνεται ήδη ορατή από την πλευρά της κυβέρνησης (πρόταση Λυκουρέντζου για επαναφορά του αφορολόγητου ορίου, υποσχέσεις για περαιτέρω αποκατάσταση των ενστόλων κ.ά.), αλλά και τον πολιτικό λόγο να έχει πάρει την κατρακύλα από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, η καρδάρα πάει περίπατο, όπως και το γάλα…

Ας μην αναφερθούμε καν στις αμφιβολίες των εταίρων και δανειστών μας σχετικά με τη συνέχιση των μεταρρυθμίσεων σε περίπτωση πρόωρης απεμπλοκής από τις μνημονιακές μας δεσμεύσεις…

Έτσι, λοιπόν, προτού κληθεί ο κυρίαρχος λαός να αποφανθεί σχετικά με την πορεία του τόπου, χρήσιμο θα ήταν αφενός να τα έχουμε όλα αυτά υπόψη μας και αφετέρου να θυμόμαστε ότι τα επίχειρα αυτών των αποφάσεων θα τα επωμιστούμε όλοι μας…