ΥΠΟΙΚ: Αναπάντητες κλήσεις στη... λογική!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Σε μια χώρα στην οποία δεν είναι σαφές ούτε καν ποιες δαπάνες μπορούν να εκπίπτουν για τους ελεύθερους επαγγελματίες δίχως εκείνοι να διατρέχουν τον κίνδυνο να τους τις σβήσει μονοκονδυλιά ο εκάστοτε έφορος, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα -για τον δημόσιο ούτε λόγος- καλούνται να καταβάλλουν φόρο ακόμη και για παροχές που τους δίδονται ώστε να μπορέσουν να διεκπεραιώσουν την εργασία τους…

Έτσι, στην προσπάθειά της να βγάλει από τη μύγα ξύγκι, η ελληνική φορολογική διοίκηση εμφανίζεται τελικά να διυλίζει τον κώνωπα και να καταπίνει την κάμηλον…

Ο λόγος για την εγκύκλιο που εξέδωσε η φιλτάτη κ. Αικ. Σαββαΐδου, Γενική Γραμματέας Δημοσίων Εσόδων, επιχειρώντας να ερμηνεύσει τις διατάξεις του νόμου 4172/2013 (άρθρο 13), σχετικά με τη φορολόγηση παροχών σε είδος, βάσει της οποίας οι εργαζόμενοι θα καλούνται να καταβάλλουν φόρο για παροχές η αξία των οποίων υπερβαίνει το ποσό των 300 ευρώ.

Έτσι, θα φορολογούνται παροχές που αφορούν τη χρήση κινητού τηλεφώνου, εταιρικού οχήματος, σίτιση, στέγαση, και σειρά άλλων, εφόσον εμπίπτουν στο συγκεκριμένο «πλαφόν» ανεξαρτήτως του λόγου για τον οποίο θεσπίστηκαν.

Προφανές ατόπημα λογικής είναι η προσπάθεια διαχωρισμού, ασφαλώς μέσω «αστυνομικών μεθόδων», των προσωπικών κλήσεων που έχει κάνει ένας εργαζόμενος μέσω του εταιρικού κινητού τηλεφώνου που του έχει τυχόν παραχωρηθεί, από εκείνες που αφορούν στο εργασιακό του αντικείμενο. Αλλά ακόμα και αν προσπεραστεί αυτό, ποιος μπορεί να ελέγξει εκατοντάδες ή χιλιάδες κλήσεις για να διαπιστώσει σε ποια κατηγορία ανήκουν και τι κόστος μπορεί να έχει αυτό για μια επιχείρηση; Αυτά τα προφανή ερωτήματα ανάγκασαν το ΥΠΟΙΚ να προχωρήσει σε ανακοίνωση για το θέμα...

Από την άλλη πλευρά, όμως, πώς μπορεί να διαπιστωθεί αν μια δαπάνη, για παράδειγμα για ένα γεύμα, που περάστηκε στην εταιρική πιστωτική κάρτα έγινε για επαγγελματικούς λόγους και πραγματοποιήθηκε για το «συμφέρον της επιχείρησης»;

Πού μπορεί να εξυπηρετεί ο προσδιορισμός χρηματικού πλαφόν έως 6 ευρώ ημερησίως στην αξία των γευμάτων που ενδεχομένως να λαμβάνει κάποιος ως παροχή από την εργασία του;

Η ρύθμιση προσκρούει ακόμη και σε θεμελιώδη ζητήματα εθιμικού εργασιακού δικαίου, όπως η χορήγηση προκαταβολής μισθού ή ακόμη και η κάλυψη δαπανών στέγασης. Στην περίπτωση, δηλαδή, όπου η προκαταβολή υπερβαίνει τις αποδοχές τριών μηνών, κάτι που δεν μπορεί να αποκλειστεί υπό το σημερινό καθεστώς απουσίας ρευστότητας, για την αντιμετώπιση φερ’ ειπείν βεβαιωμένων οφειλών στην εφορία, τούτη θα λογίζεται ως δάνειο και θα φορολογείται στη βάση της διαφοράς των τόκων που θα πλήρωνε ο εργαζόμενος εάν λάμβανε ένα τραπεζικό δάνειο.

Αντίστοιχα, φορολογούνται παροχές σε είδος που αφορούν ζητήματα στέγασης ακόμη και στην περίπτωση -να υποθέσουμε- εποχικών εργατών οι οποίοι προσλαμβάνονται για την εκτέλεση αγροτικών εργασιών, φερ’ ειπείν, στη Μανωλάδα…

Ακόμη, στον μακρύ κατάλογο των παροχών σε είδος που πλέον φορολογούνται συμπεριλαμβάνονται και λογαριασμοί ΔΕΚΟ, για φως, νερό, τηλέφωνο, για εργαζομένους οι οποίοι απασχολούνται σε επιχειρήσεις ηλεκτροδότησης, ύδρευσης και τηλεφωνίας, και τις λάμβαναν έως τώρα με μειωμένα τιμολόγια…

Από τη φορολογία παροχών σε είδος εξαιρούνται βεβαίως οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα, είτε αυτές αφορούν σίτιση, είτε στέγαση, είτε μετακινήσεις, είτε οτιδήποτε άλλο…

Το ενδιαφέρον, βέβαια, στην περίπτωση αυτή είναι αν θα λογιστούν από τη φορολογική διοίκηση ως ιδιωτικές ή δημόσιες επιχειρήσεις εισηγμένες εταιρίες δημόσιου χαρακτήρα, όπως η ΔΕΗ ή η ΕΥΔΑΠ…

Παροχές σε είδος υπάρχουν σε σειρά χωρών ανά την υφήλιο και βεβαίως υπόκεινται σε κάποιο είδος φορολόγησης, καθώς αυξάνουν το πραγματικό εισόδημα των εργαζομένων.

Η φορολόγησή τους, όμως, αφενός δεν εκφεύγει από τα όρια της λογικής, όπως για παράδειγμα η φορολόγηση γευμάτων αξίας υψηλότερης των 6 ευρώ ημερησίως ή ο διαχωρισμός προσωπικών και εταιρικών κλήσεων από «κινητά» και αφετέρου επιβάλλεται στη βάση ενός σταθερού και δίκαιου φορολογικού συστήματος.

Σήμερα στην Ελλάδα, το φορολογικό σύστημα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε σταθερό, ούτε βεβαίως και δίκαιο, και εν πάση περιπτώσει η θέσπιση νέων φορολογικών μέτρων εντείνει το καθεστώς της υπερφορολόγησης, μειώνοντας περαιτέρω το διαθέσιμο εισόδημα των εργαζομένων και τη δυνατότητα της οικονομίας να ανακάμψει…

Νισάφι πια!