Η χαμένη μάχη του αυτονόητου

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η ιδιότυπη διαμάχη στην οποία εμφανίζονται να έχουν εμπλακεί ο φίλτατος κ. Κυρ. Μητσοτάκης και η αντιστοίχως φιλτάτη κα. Ρ. Δούρου, αναφορικά με τη διαδικασία της αξιολόγησης και του επανελέγχου της μονιμοποίησης χιλιάδων συμβασιούχων στους ΟΤΑ της χώρας, οδηγεί -εκ προοιμίου-  σε μια σαφή ήττα.

Μια ήττα η οποία δεν αφορά τον έναν ή τον άλλον εκ των δύο αντιμαχομένων, αλλά όλους εμάς, τους απλούς πολίτες, που ακόμη τρέφουμε την ελπίδα ή την προσδοκία ότι είναι δυνατόν κάποτε να αλλάξει κάτι, προς το καλύτερο, σε αυτήν τη χώρα.

Από όποια πτυχή και αν προσεγγίσει κανείς το θέμα αυτό, μόνος χαμένος είναι ο πολίτης.

Ένας πολίτης ο οποίος παρακολουθεί τον χορό των 19 δημάρχων του ΣΥΡΙΖΑ και την Περιφερειάρχη Αττικής Ρένα Δούρου να υψώνουν παντιέρα αντίστασης στην αξιολόγηση, μολονότι αυτή αποτελεί προφανή ανάγκη αλλά και νόμο του κράτους, τυχόν παραβίαση του οποίου θα συνιστούσε ποινικά κολάσιμο αδίκημα, για οποιονδήποτε άλλο…

Έναν πολίτη ο οποίος παρακολουθεί διά του Τύπου τις μυριάδες περιπτώσεις υπαλλήλων του Δημοσίου ή των ΟΤΑ που αφορούν σε προσλήψεις βάσει πλαστών πτυχίων ή άλλων νομιμοποιητικών εγγράφων και διερωτάται, πρώτον, ποιες είναι οι δυνάμεις εκείνες που επέτρεψαν αυτές τις προσλήψεις, δεύτερον, γιατί αυτές οι περιπτώσεις δεν εδιώχθησαν επί τόσα χρόνια και, τρίτον, γιατί υπάρχει ακόμη και σήμερα αντίσταση -κατά τα φαινόμενα- σε ενδεχόμενη δίωξή τους.

Τον ίδιο πολίτη, ο οποίος παρακολουθεί την υπόθεση της αξιολόγησης να εξελίσσεται ταυτόχρονα με τις χρονικές δεσμεύσεις που έχει η χώρα μας για τη μείωση του αριθμού των απασχολουμένων στον δημόσιο τομέα και διερωτάται κατά πόσον η υπόθεση αυτή αφορά σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία για την επίτευξη μνημονιακών στόχων και όχι μια ουσιαστική διαδικασία εξυγίανσης…

Ακριβώς σε ποιο συμπέρασμα καλείται να καταλήξει ο πολίτης αυτός;

Ότι ο κ. Μητσοτάκης στέκει από τη μια πλευρά του φράχτη, υπεραμυνόμενος της ανάγκης αξιολόγησης, αλλά και ότι ελπίζει να επιτευχθούν έτσι οι στόχοι μείωσης του προσωπικού, ή ότι η κ. Δούρου στέκει από την άλλη πλευρά αυτού του φράκτη, προασπιζόμενη τα υπόλοιπα του πελατειακού κράτους, που κληρονόμησε ο ΣΥΡΙΖΑ από το ΠΑΣΟΚ;

Θα ήταν ασφαλώς ένα φαύλο συμπέρασμα…

Θα ήταν ένα συμπέρασμα το οποίο θα αγνοούσε το αυτονόητο:

Την ανάγκη πραγματικού ξεκαθαρίσματος της ήρας από το στάρι στο ελληνικό δημόσιο και της δημιουργίας ενός αποτελεσματικού μηχανισμού για την εξυπηρέτηση του πολίτη, αντάξιου των χρημάτων που καταβάλλουν για τη λειτουργία του οι φορολογούμενοι αυτής της χώρας.

Το ξεκαθάρισμα αυτό μπορεί να γίνει από τις διευθύνσεις προσωπικού των δημοσίων υπηρεσιών, οι οποίες «μάλιστα, υποχρεούνται να ενημερώνουν για τα αποτελέσματα των ελέγχων τους το Σώμα Επιθεωρητών» διατείνεται η κ. Δούρου.

Μια τοποθέτηση η οποία, ωστόσο, δεν απαντά στα ερωτήματα του απλού πολίτη: αν μπορούσαν ή αν ήθελαν να κάνουν τους ελέγχους αυτούς οι διευθύνσεις προσωπικού, γιατί δεν τους έκαναν επί τόσα χρόνια;

Αντίστοιχα, δεν απαντά στην ανάγκη εξυγίανσης και βελτίωσης της αποτελεσματικότητας του δημόσιου τομέα, την οποία εμφανίζεται να προασπίζεται ο κ. Μητσοτάκης.

Έτσι, μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα προφάσεων και αμαρτιών, χάνεται το προφανές αλλά και αυτονόητο.

Μέσα από αυτήν την ήττα, όμως, είμαστε αναγκασμένοι να θυμηθούμε και τα αίτια των σημερινών δεινών μας, τα οποία -πέραν πολλών άλλων- συμπεριλαμβάνουν και τον τρόπο με τον οποίο είναι στημένο και λειτουργεί το μαγαζί που λέγεται ελληνικό δημόσιο.

Χαμηλή αποτελεσματικότητα, απουσία σεβασμού για το χρήμα του φορολογούμενου πολίτη, αδιαφάνεια και πελατειακό κράτος σε διαρκή σκυταλοδρομία.

Αν όλα αυτά δεν συνιστούν μια σαφή ήττα, την οποία μάλιστα υφιστάμεθα επί τόσα χρόνια, τότε τι συνιστούν;