Το κακό χρήμα διώχνει το καλό…

Φίλτατοι καλή σας ημέρα!

Αν υπάρχει ένας λόγος για τον οποίο η φοροδιαφυγή αποτελεί τη μεγαλύτερη πηγή οικονομικής -και κατά προέκταση κοινωνικής- αδικίας στην πατρίδα μας, αυτός αφορά το ανταγωνιστικό μειονέκτημα στο οποίο οδηγούνται οι νομοταγείς πολίτες ή επιχειρήσεις.

Ένα μειονέκτημα το οποίο οδηγεί τους μεν πολίτες στην ανάληψη υπέρμετρου φορολογικού βάρους, καθώς το κράτος μεταθέτει στους ώμους τους τη ζημία που υφίσταται από όσους φοροδιαφεύγουν, τις δε επιχειρήσεις ακόμη και στο λουκέτο, αφού εκτός από την επιπρόσθετη φορολόγηση έχουν να αντιμετωπίσουν και τον αθέμιτο ανταγωνισμό.

Ως αποτέλεσμα αυτής της αλλοίωσης των στοιχειωδέστερων όρων ανταγωνισμού, οι νομοταγείς πολίτες δεινοπαθούν και οι επιχειρήσεις κλείνουν.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρόσφατη υπόθεση των υπερχρεώσεων που φέρονται ότι έχουν κάνει ιδιωτικές κλινικές προς τον ΕΟΠΥΥ, για την οποία μάλιστα διενεργείται εισαγγελική έρευνα.

Σύμφωνα με όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας και αποτέλεσαν και την αφορμή για την παρέμβαση της Εισαγγελίας, διαχειριστικός έλεγχος που διενήργησε ιδιωτική ελεγκτική εταιρία για λογαριασμό του ΕΟΠΥΥ κατέδειξε ότι ιδιωτικές κλινικές τον υπερχρέωσαν με το ποσό, περίπου, των 130 εκατ. ευρώ, κατά τη χρήση του 2013.

Οι υπερχρεώσεις αυτές, οι οποίες δεν αφορούσαν το σύνολο των εμπλεκόμενων ιδιωτικών κλινικών, αλλά ένα τμήμα τους, και δεν ήσαν του ιδίου ύψους ή μεγέθους για κάθε μία από αυτές, ήσαν, κατά τα φαινόμενα, η απάντηση ενός αριθμού ιδιωτικών κλινικών στις μεγάλες καθυστερήσεις αποπληρωμής από τον ΕΟΠΥΥ αλλά και στο αυθαίρετο «κούρεμα» της τάξης του 25%-30% που υφίστανται οι τιμολογήσεις τους, κατά σχεδόν πάγια πρακτική.

Με άλλα λόγια, όσοι «φούσκωναν» τους λογαριασμούς, ισχυρίζονταν ότι το έπρατταν διότι τελικά θα αποπληρώνονταν με καθυστέρηση και με «κούρεμα», αιτιολογώντας έτσι μια πρακτική η οποία προφανώς εκφεύγει από το όριο μιας ευνομούμενης Πολιτείας.

Όταν έρχεται, όμως, αυτή η «Πολιτεία» και στη βάση μιας ανεξάρτητης έρευνας που διεξάγει δεν διαχωρίζει την ήρα από το στάρι, αλλά «κουρεύει» τις απαιτήσεις του συνόλου των εμπλεκόμενων εταιριών, σε τι συμπέρασμα πρέπει να οδηγηθούμε;

Όσοι κοροϊδεύουν τα ασφαλιστικά ταμεία ή την Πολιτεία εκ προθέσεως, αλλά και όσοι ενδεχομένως το έπραξαν εξ αμελείας ή και καθόλου τιμωρούνται το ίδιο, στο πλαίσιο μιας πρακτικής η οποία προφανώς επιβραβεύει τους απατεώνες…

Όσους, δηλαδή, εκτοξεύουν τις χρεώσεις τους, ώστε να έχουν την άνεση να υποστούν τις περικοπές, που εκ προοιμίου γνωρίζουν ότι θα τους κάνει το Δημόσιο…

Στην άλλη πλευρά του φεγγαριού, οι νομοταγείς επιχειρήσεις του κλάδου, εκείνες δηλαδή που χρέωσαν πραγματικά αυτό που έπρεπε να χρεώσουν και δεν «φούσκωσαν» τον λογαριασμό, τιμωρούνται εξίσου…

Υπό το πρίσμα αυτό, όμως, σε μια χώρα όπου επιβραβεύεται η λαμογιά και τα βάρη όσων φοροδιαφεύγουν φέρουν όλοι οι άλλοι, οι νομοταγείς, είτε ως πολίτες είτε ως επιχειρήσεις, γιατί θα έπρεπε να επενδύσει κανείς;

Γιατί θα έπρεπε να βάλει έστω και μια δεκάρα χρήμα για να στήσει μια δουλειά, οποιουδήποτε μεγέθους και σε οποιονδήποτε κλάδο, όπως μας είπε, από την εποχή της δυναστείας των Tudor κιόλας, ο φίλτατος Sir Thomas Gresham;

Απατεώνες πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν ανά την υφήλιο. Αυτό που διαχωρίζει, όμως, μια πραγματικά ευνομούμενη Πολιτεία από μια άναρχη είναι ο έλεγχος και η τήρηση του νόμου.

Όταν το κράτος όχι μόνον δεν τιμωρεί την παραβίαση του νόμου αλλά την επιβραβεύει κιόλας, προφανώς δεν μπορούμε να μιλάμε για ευνομούμενη Πολιτεία, αλλά ούτε βεβαίως και για ταχεία έξοδο από την κρίση…