Η αλήθεια πίσω από τη μάχη των αριθμών

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στο μεγάλο μαγειρείο στο οποίο ενίοτε μετατρέπεται η απλή αλήθεια του «ένα συν ένα κάνουν δύο», ίσως να μην έχει τελικά σημασία ποιος μπορεί να διεκδικήσει επάξια το βραβείο της «μεγάλης και μόνης αλήθειας».

Η δημιουργική λογιστική και τα διαβόητα Greek statistics, εξάλλου, στέκουν ως τρανά παραδείγματα της εκτίμησης αυτής, στον απόηχο της ελληνικής χρεοκοπίας.

Αυτό που έχει σημασία, ωστόσο, είναι κατά πόσον η μέθοδος που περιγράφει η μια ή η άλλη πλευρά, υπεραμυνόμενη των μέτρων που προωθεί ή επιθυμεί να προωθήσει, μπορεί να οδηγήσει στο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, και μάλιστα κατά τρόπο βιώσιμο.

Υπό το πρίσμα αυτό, μικρή σημασία έχει, ίσως, εάν το πακέτο παρεμβάσεων που εξήγγειλε ως κυβερνητική του προτεραιότητα ο ΣΥΡΙΖΑ κοστίζει 9,5 ή 13,5 δισ. ευρώ, όπως τα στελέχη του υποστηρίζουν ή εάν το σχετικό κόστος ανέρχεται στα 17,2 δισ. ευρώ ή ακόμη και στα 27,2 δισ. ευρώ, όπως υποστηρίζει το υπουργείο Οικονομικών.

Υπάρχουν αυτά τα λεφτά, όσα κι αν είναι; Και αν ναι, μπορούν να οδηγήσουν στην ανάκαμψη και σε βιώσιμη ανάπτυξη αυτόν τον τόπο;

Το πρώτο ερώτημα είναι στην κρίση του καθενός, ιδίως όταν αφορά κονδύλια όπως εκείνα του ΤΧΣ ή του ΕΣΠΑ ή ακόμη και προσδοκώμενα έσοδα από την πάταξη της φοροδιαφυγής.

Το δεύτερο ερώτημα αφορά σαφώς μια ιδεολογική σύγκρουση ή κατ’ άλλους κοσμοθεωριών.

Σύμφωνα με την κρατούσα άποψη και το υπουργείο Οικονομικών, η ανάκαμψη της οικονομίας μέσω της τόνωσης της ζήτησης, δηλαδή μέσω χρηματοδότησης η οποία θα προέλθει από ιδιωτικό και δημόσιο δανεισμό, συνιστά ανάθεμα.

Αποτελεί το κύριο αίτιο των σημερινών δεινών μας, καθώς αφορά ένα μοντέλο το οποίο ακολουθήθηκε επί δεκαετίες και τελικά οδήγησε στον μαρασμό της ελληνικής παραγωγής και στη χρεοκοπία του κράτους.

Σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα, και τις παραδοχές του προγράμματος που εξήγγειλε, η διοχέτευση αυτής της χρηματοδότησης  θα οδηγήσει στην επανεκκίνηση της οικονομίας και στην επιστροφή στην ανάπτυξη. Άποψη όχι ολότελα εσφαλμένη.

Το ζητούμενο βεβαίως, σε αμφότερες τις θεωρήσεις αυτές, είναι κατά πόσον το αποτέλεσμα που θα δημιουργήσουν μπορεί να είναι μακροπρόθεσμα βιώσιμο.

Στην πρώτη περίπτωση, αυτή της κυβέρνησης, σαφής προϋπόθεση για την αναμόρφωση του μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης της χώρας είναι οι μεταρρυθμίσεις και οι δομικές αλλαγές που απαιτούνται, ώστε να υποστηριχθεί η υγιής επιχειρηματικότητα, να αυξηθεί η παραγωγικότητα και να υπάρξει εξωστρέφεια στην οικονομία και τόνωση των εξαγωγών.

Πληρούται αυτή η προϋπόθεση; Απελευθερώνονται οι αγορές και τα επαγγέλματα; Είναι σταθερό το φορολογικό σύστημα και ταχεία η διαδικασία απονομής της Δικαιοσύνης; Μπορεί κανείς να στήσει ένα μαγαζί στην Ελλάδα -οποιουδήποτε μεγέθους ή τάξης- και να προσδοκά κέρδη από τη δραστηριότητά του αυτή σε εύλογο χρονικό διάστημα;

Προφανώς όχι…

Στη δεύτερη περίπτωση, αυτή των φίλτατων του ΣΥΡΙΖΑ, είναι εφικτή η χρηματοδότηση όσων υποστηρίζουν ότι επιθυμούν να υλοποιήσουν, και αν ναι, γιατί δεν θα οδηγήσουν σε μια απλή επανάληψη του οικονομικού μοντέλου που ακολουθήσαμε επί τόσα χρόνια και το οποίο τελικώς μας οδήγησε στην καταστροφή;

Όλα αυτά, δε, την ίδια ώρα που η μεν πρώτη πλευρά λέγει ότι πρόθεσή της είναι να αποκλιμακώσει τους φορολογικούς συντελεστές, αλλά ουδέν πράττει ως προς αυτό, και η δε δεύτερη υπεραμύνεται των υφιστάμενων συντελεστών, καθιστώντας σαφές ότι οι επιχειρήσεις που παράγουν κέρδη πρέπει να φορολογούνται (σ.σ. μάλλον βαριά…).

Πού μας αφήνει όλα αυτή η συζήτηση, όμως, ως χώρα και ως πολίτες;

Σύμφωνα με πολλούς, σε μια τρομακτική έλλειψη αλήθειας.

Οι μεν εμφανίζονται να πρεσβεύουν απόψεις που επί τέσσερα χρόνια δεν έχουν κατορθώσει, είτε εξ αδυναμίας, είτε από ανικανότητα, να κάνουν πράξη και οι δε, σε ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο πείραμα, αμφιβόλου αποτελέσματος.

Όπως λέει κι ο λαός μας, «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα»…