Η μεγαλύτερη πηγή κοινωνικής αδικίας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν έμπαινε κανείς στον κόπο να απαντήσει στην ερώτηση, «ποιο είναι το μεγαλύτερο κακό σε αυτόν τον τόπο» είναι πολύ πιθανόν να κατέληγε στην εκτίμηση ότι αυτό αφορά σε όσα δεν γίνονται και όχι όσα γίνονται.

Στο γεγονός, δηλαδή, ότι αν και τα προβλήματα του τόπου αυτού έχουν περάσει από σαράντα κόσκινα και είναι γνωστά στους πάντες, ελάχιστα γίνονται για την πραγματική αντιμετώπισή τους.

Πάρτε για παράδειγμα, την επιχειρηματικότητα. Σε όλες τις μορφές και τις εκφάνσεις της.

Δηλαδή, το να στήσεις μια δουλειά, όποια κι αν είναι αυτή.  

Αν αγνοήσουμε –έστω προς στιγμήν και χάριν συζητήσεως- τα απίθανα προβλήματα, γραφειοκρατικά, συντεχνιακά, υψηλών ασφαλιστικών εισφορών, ασταθούς φορολογικού περιβάλλοντος, τραπεζικής χρηματοδότησης, ή βεβαίως την ίδια την ύφεση που μαστίζει τη χώρα μας τα τελευταία 6 χρόνια, οι όροι υπό τους οποίους καλείται να βάλει κανείς τα χρήματά του στην Ελλάδα και να στήσει ένα «μαγαζί», είναι σικέ…

Είναι στημένοι έτσι, ώστε να ευνοούνται ορισμένοι έναντι των υπολοίπων.

Τουλάχιστον αυτό δείχνουν τα αποτελέσματα των ελέγχων επταμήνου 2014 που ανακοίνωσε χθες το ΣΔΟΕ.

Ο ένας στους δυο επιχειρηματίες φοροδιαφεύγει. Έτσι, όμως, σε ποια θέση βρίσκεται ο «άλλος»;

Εκείνος που δεν φοροδιαφεύγει και ο οποίος, πέραν όλων των άλλων αντιξοοτήτων που έχει να αντιμετωπίσει στην καθημερινότητά του, βρίσκεται σε μειονεκτική θέση έναντι του ανταγωνιστή του και πιθανώς γείτονά του, ο οποίος φοροδιαφεύγει…

Αντίστοιχα, αν η φοροδιαφυγή δεν αφορούσε ποσό της τάξης των 30 δισ. ευρώ ετησίως, στο οποίο την τοποθετούν διάφορες μελέτες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, θα υπήρχε ανάγκη υπερφορολόγησης, για την επίτευξη των περίφημων πρωτογενών πλεονασμάτων;

Αν το κράτος είχε κατορθώσει να πατάξει το λαθρεμπόριο καυσίμων και τη φοροδιαφυγή που το συνοδεύει, δεν θα γλυτώναμε όλοι μας αυτό το απίστευτο μπάχαλο, την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής και την περιβαλλοντική επιβάρυνση, που συνόδευσαν την εξίσωση  του ΕΦΚ στα πετρέλαια θέρμανσης και κίνησης;

Πέρυσι, τέτοιο καιρό, το ΔΝΤ αποφάνθηκε ότι «είναι παράλογο να πληρώνεις τους φόρους σου στην Ελλάδα», μέσω μελέτης που «διακριτικά» δημοσιοποίησε.

Δεν αξίζει, διότι πληρώνοντάς τους αυτόματα μπαίνεις στην κατηγορία του αδικημένου. Εκείνου που είναι αναγκασμένος να τραβάει κουπί και να βλέπει τον άλλο να γελά, όπως στη σχετική τηλεοπτική διαφήμιση επί υπουργίας Στ.Μάνου στο Οικονομικών και Εθνικής Οικονομίας, τότε… 

Μπορεί να έχουν περάσει 20 χρόνια έκτοτε, αλλά η εικόνα παραμένει ακριβώς η ίδια. Τα δεινά στα οποία βρισκόμαστε θα μπορούσαν ενδεχομένως να είχαν αποφευχθεί εάν η φοροδιαφυγή δεν ήταν το εθνικό μας σπορ.

Εάν δεν σκαρφιζόμασταν τις κάθε λογής δικαιολογίες του τύπου, «τι κι αν τα δώσω, το κράτος δεν αποδίδει» ή «τα τρώνε έτσι κι αλλιώς» ή οτιδήποτε άλλο επικαλείται κανείς για να αιτιολογήσει τις πρακτικές που ακολουθεί.

Ούτως, ή άλλως, επισήμως και με βούλα, οι ελληνικές φοροελεγκτικές και φοροεισπρακτικές αρχές επί χρόνια εκπαίδευαν τους φορολογουμένους στο σπορ της φοροδιαφυγής.

Τη μια οι διαβόητες περαιώσεις, μέσω των οποίων σε έλεγαν ψεύτη και κλέφτη εκ προοιμίου και σε καλούσαν να δώσεις ένα αυθαίρετο ποσό έναντι φορολογικής ασυλίας, την άλλη οι ευεργετικές ρυθμίσεις τις οποίες πολλοί προσδοκούσαν για να «ετεροχρονίσουν» τις φορολογικές τους υποχρεώσεις, την τρίτη οι συνεννοήσεις με τους λίγους ή πολλούς εφοριακούς που έκαναν τον έλεγχο, οι ευκαιρίες εκπαίδευσης στη φοροδιαφυγή ήσαν πολλές.

Έτσι, όμως, φθάσαμε στη σημερινή μας κατάντια…

Με το κράτος να δανείζεται υπέρμετρα για δεκαετίες, ανίκανο να μαζέψει όσα θα έπρεπε να του αναλογούν και ταυτόχρονα απρόθυμο να τερματίσει τις πελατειακές πρακτικές του που συνεχώς αύξαναν τις χρηματοδοτικές του ανάγκες.

Έτσι, ορισμένοι επιχειρηματίες, ορισμένοι ελεύθεροι επαγγελματίες και ορισμένοι κλάδοι της οικονομίας, πήγαιναν καλά και άλλοι όχι. Έτσι, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι έπαιρναν  και συνεχίζουν να παίρνουν το μεγαλύτερο φορτίο στην πλάτη τους και άλλοι όχι.

Έτσι, καταλήξαμε και στην υπερφορολόγηση…

Μέχρι, λοιπόν, ο κ. Μηλιός του ΣΥΡΙΖΑ, να μπορέσει να βγάλει το μαγικό του ραβδάκι και να εξαλείψει τη φοροδιαφυγή, όπως υπόσχεται, για τη χρηματοδότηση των κάθε λογής παροχών τις οποίες τάζει το κόμμα του, ας φανούν πρόθυμοι, οι φίλτατοι του οικονομικού επιτελείου της παρούσας κυβέρνησης, να κάνουν πραγματικά τη δουλειά τους.

Αν δεν μπορούν, δε, ας το δηλώσουν, δεν είναι ντροπή, και ας ζητήσουν τη βοήθεια ελεγκτικών οίκων ή ιδιωτών φοροτεχνικών ή του κ.Ράιχενμπαχ, ή όποιου άλλου είναι πρόθυμος να την προσφέρει…

Διότι έτσι που πάμε και μετά από 20 χρόνια, αν υπάρχουμε, τα ίδια θα κουβεντιάζουμε...