Μόνο με… δόσεις η φυγή προς τα εμπρός

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στην οδό της ανάπτυξης μπορεί να φθάσει κανείς είτε αγοράζοντας, είτε πουλώντας. Δηλαδή, μέσω είτε της τόνωσης της ζήτησης, είτε επενδύσεων και εξωστρέφειας. Όποιον δρόμο κι αν διαλέξει, όμως, χρειάζονται χρήματα.

Χρήματα σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν.

Μπορεί να μην είναι πολλά ή αρκετά, όμως υπάρχουν και δυστυχώς είτε ακολουθούν τον λάθος δρόμο, με κατεύθυνση προς την εφορία, είτε δεν πάνε πουθενά, παραμένοντας εγκλωβισμένα σε ένα τραπεζικό σύστημα το οποίο αδυνατεί να εκπληρώσει έναν εκ των κυριοτέρων ρόλων του: την παροχή πιστώσεων σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις.

Υπάρχει, βέβαια, και ένας όγκος χρημάτων που έκαναν φτερά στη διάρκεια της κρίσης, όμως αυτά ας μην περιμένουμε να τα ξαναδούμε σύντομα στην πατρίδα μας…

Αντίστοιχα, ο κατακλυσμός άμεσων ξένων επενδύσεων που υπόσχονται ορισμένοι από τα συννεφάκια στα οποία βρίσκονται δεν αναμένεται σύντομα και ασφαλώς θα καθυστερεί όσο δεν προωθούνται οι απαραίτητες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στον τόπο μας.

Όμως -και σε αυτό θα επιμείνουμε- λεφτά υπάρχουν. Όχι επειδή το είπε ο φίλτατος ΓΑΠ, αλλά επειδή ακόμη και σήμερα, μετά από έξι χρόνια χαστούκια, αυτή η χώρα συνεχίζει να παράγει πλούτο και εισόδημα.

Πρόκειται, απλά, για χρήματα που πάνε στη λάθος μεριά, για να συντηρήσουν ένα εξακολουθητικά μεγάλο και σπάταλο κράτος.

Είναι αδιανόητο και οικονομικά απαράδεκτο να έχει κανείς την… τύχη να εργάζεται -σε καιρούς κορύφωσης της ανεργίας- σε δύο δουλειές και να μην τα βγάζει πέρα με τις υποχρεώσεις του έναντι της εφορίας, των τραπεζών, των ΔΕΚΟ, ή των όποιων άλλων στοιχειωδών αναγκών διαβίωσης του ιδίου και της οικογένειάς του.

Είναι ένα «μοντέλο» αδιέξοδο, το οποίο αποτελεί ασφαλή συνταγή αποτυχίας και κοινωνικής όξυνσης. Το περπατάμε, δε, κανονικότατα επί τέσσερα χρόνια τώρα…

Η εσωτερική υποτίμηση έχει κλείσει τον κύκλο της στη χώρα μας και ό,τι είχε να προσφέρει στην ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων και υπηρεσιών το προσέφερε…

Σήμερα, απλώς σπάμε το κεφάλι μας πάνω στον τοίχο που διατηρεί ακέραιο η απουσία προώθησης γνήσιων και πραγματικών μεταρρυθμίσεων στη λειτουργία των αγορών και των επαγγελμάτων…. Όλα αυτά, όμως, είναι μια άλλη συζήτηση.

Η σημερινή συζήτηση αφορά τα φράγκα ή κυριότερα αυτό που λέει ο φίλτατος Αντώνης «ορατή προοπτική για όλους».

Έτσι, λοιπόν, αν η κυβέρνηση του φίλτατου Αντώνιου θέλει πραγματικά να δείξει, πρώτον, ότι μπορεί να βγάλει αυτήν τη χώρα από το μνημόνιο και, δεύτερον, να δώσει «ορατή προοπτική σε όλους», ας πατήσει πόδι σε φίλους, εταίρους και δανειστές και ας τελειώνει με αυτήν την υπόθεση των 24, 70 ή και 100 δόσεων στα πάσης φύσεως ληξιπρόθεσμα και ας φροντίσει συνάμα να περιορίσει και τα έξοδα του δημοσίου ώστε να της βγουν τα νούμερα…

Η αύξηση των ληξιπρόθεσμων στην εφορία κατά σχεδόν 1 δισ. ευρώ τον μήνα, αλήθεια, ποιον ωφελεί;

Από τη συνεχή εναπόθεση φορολογικών βαρών στους τερατωδώς εξουθενωμένους ώμους των πολιτών αυτής της χώρας υπάρχει κανείς που θα βγει κερδισμένος; Οικονομικά, πολιτικά ή κοινωνικά;

Προφανώς όχι η παρούσα κυβέρνηση και σαφώς όχι οι πολίτες, με όσα προοιωνίζεται αυτή πορεία…

Έτσι, λοιπόν, πατήστε το ποδαράκι φίλτατοι, αν είναι απαραίτητο κτυπήστε και τη γροθιά στο τραπέζι ή εν τέλει κάντε ό,τι περνάει από το χέρι σας, πρώτον, να μειωθούν οι φόροι και, δεύτερον, να βρεθεί πάλι με κανένα φράγκο η τσέπη του Έλληνα…

Διότι αλλιώς δεν σας βλέπω καλά ούτε εσάς ούτε τον Έλληνα…