Δέσμιοι καρτέλ, συντεχνιών και συνδικάτων

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Έχει τύχει να δείτε ποτέ στις «ειδήσεις» ή διά ζώσης εικόνες από ουρές καταναλωτών να περιμένουν υπομονετικά από τις πρώτες πρωινές ώρες μπροστά από καταστήματα ή πολυκαταστήματα στο εξωτερικό, όπως το Macy's ή το Harrods;

Έχετε δει τις εκπτώσεις που κάνουν τα καταστήματα στις ΗΠΑ, στη Βρετανία ή σε άλλες χώρες όπου λειτουργεί η λεγόμενη «ελεύθερη αγορά» και όπου μπορεί ο καθένας να αγοράσει έναντι ευτελούς τιμήματος -κυριολεκτικά για λίγα δολάρια- καταναλωτικά ή και διαρκή αγαθά που ξεπερνούν, υπό άλλες συνθήκες, τις οικονομικές του δυνατότητες;

Αντίστοιχα, στην Ελλάδα, έχετε αναρωτηθεί γιατί δεν βλέπουμε ποτέ τέτοιες σκηνές;

Πολύ απλά διότι ζούμε σε μια χώρα όπου τέτοιες εικόνες απαγορεύονται διά νόμου.

Απαγορεύεται, δηλαδή, η ύπαρξη των συνθηκών εκείνων που θα επιτρέψουν τη δημιουργία αυτών των καταστάσεων, καθώς το ωράριο των καταστημάτων, οι ώρες λειτουργίας τους αλλά ακόμη και τα επίπεδα των τιμών στα οποία θα προσφέρουν τα προϊόντα τους τα καταστήματα καθορίζονται διά νόμου.

Το γιατί συμβαίνει αυτό είχαμε την ευκαιρία να το δούμε, για ακόμη μία φορά χθες, στη διάρκεια του ρεσιτάλ αυταρχισμού που επέδειξαν συνδικαλιστές και εκπρόσωποι συντεχνιών, κλείνοντας καταστήματα διά της βίας, στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, όπου εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το μέτρο της «ελεύθερης» λειτουργίας τους, στο κέντρο αυτών των δύο πόλεων καθώς και σε άλλες τουριστικές περιοχές.

Ζούμε δέσμιοι συντεχνιών, καρτέλ, συνδικάτων και των κάθε λογής ομάδων που εκμεταλλεύονταν έως τώρα το πελατειακό σύστημα με τον πολιτικό κόσμο της χώρας για να εξοντώσουν κάθε έννοια ελεύθερου ανταγωνισμού, χάριν της διατήρησης των προνομίων τους.

Γιατί πρέπει να καθορίζεται διά νόμου, με απόφαση του Περιφερειάρχη, του υπουργού ή του κάθε αρμόδιου ή αναρμόδιου, πότε θα μπορέσει να προσφέρει κοψοχρονιάς την πραμάτεια της η κάθε επιχείρηση;

Γιατί να μην μπορεί ο κάθε μαγαζάτορας να λειτουργήσει το κατάστημά του όποτε αυτός επιλέγει και στις τιμές όπου αυτός κρίνει;

Γιατί να μην αφήνεται η αγορά ελεύθερη να καθορίζει την πορεία της βάσει των νόμων της προσφοράς και της ζήτησης, αλλά να ζει «καθ' υπαγόρευση» όποτε τα συνδικάτα και οι συντεχνίες της το επιτρέπουν;

Μα πολύ απλά, διότι ζούμε στο «Ελλάντα».

Σε μια χώρα η οποία, αν και αντλεί ένα τεράστιο μερίδιο του εθνικού της προϊόντος από τον τουρισμό, απαγόρευε διά νόμου έως τώρα τη λειτουργία των καταστημάτων την Κυριακή, ακόμη κι αν αυτά ήσαν σε τουριστικές περιοχές...

Το γνωρίζατε ότι πριν από την περίφημη απόφαση Γιακουμάτου με την οποία δόθηκε το πράσινο φως για τη λειτουργία των καταστημάτων στις περιοχές αυτές, τούτη ήταν παράνομη και ότι επί δεκαετίες το ελληνικό δημόσιο έκανε -όπου αυτό ήθελε- τα στραβά μάτια;

Όσα διαδραματίστηκαν χθες -κι ο καθένας έχει μάτια και βλέπει- επιβεβαιώνουν ότι το κράτος στην Ελλάδα δεν δουλεύει και ότι οι πολίτες αυτής της χώρας ζουν κάτω από την πίεση της κάθε συντεχνίας ή του κάθε συνδικάτου, το οποίο θα αποφασίσει τη μια να κλείσει το κέντρο της πόλης, την άλλη να κατεβάσει τους διακόπτες, ή -όπως χθες- να αδειάσει τα καταστήματα από την πελατεία τους.

Ούτε κράτος υπάρχει, αλλά ούτε και η τήρηση του νόμου, όπως υποστηρίζει ο φίλτατος κ. Γιακουμάτος, διότι αν υπήρχε ούτε τα χθεσινά έκτροπα θα περνούσαν ατιμώρητα, αλλά ούτε και θα υπήρχε περίπτωση να παραβιαστεί η εργατική νομοθεσία σε ό,τι αφορά την πληρωμή της υπερωριακής απασχόλησης με επιμίσθιο 75%...

Εν τέλει, πριν αρθρώσει τον κατά τα λοιπά ιδιαίτερα εύγλωττο λόγο του κατά της κυριακάτικης λειτουργίας των καταστημάτων ο φίλτατος κ. Β. Κορκίδης της ΕΣΕΕ, ας πει και μια κουβέντα για όσα από τα μέλη του καθυστερούν επί μήνες να καταβάλουν είτε τις εργοδοτικές εισφορές για τους υπαλλήλους τους, είτε τις νόμιμες αποδοχές τους για την καθημερινή τους απασχόληση...

Ξυπνήστε φίλτατοι.

Για να ξεφύγει τόσο η χώρα μας όσο και οι κάτοικοί της από τα σημερινά τους δεινά πρέπει να αλλάξουμε. Να απελευθερωθούμε από τον παλιό, κακό εαυτό μας, που μας οδήγησε μέχρι εδώ...

Τα καταστήματα να ανοίγουν όποτε πιστεύουν ότι οι συνθήκες της αγοράς το ζητούν, οι τιμές να καθορίζονται ελεύθερα -και προς τα κάτω- και όλοι να τρώνε ένα κομμάτι ψωμί...

Στο κάτω-κάτω, για το δικαίωμα στην επιλογή πρόκειται...