Οι λακκούβες στην κεντροαριστερή στροφή

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Πίσω και πέρα από όποια ερμηνεία επιχειρήσει να δώσει κανείς στο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, υπάρχει μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια.

Το εκλογικό σώμα αποδοκίμασε την κυβερνητική πολιτική, οικονομική ή άλλη, μειώνοντας κατά σχεδόν 7 ποσοστιαίες μονάδες τη δύναμη της Ν.Δ., έναντι των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου του 2012.

Την ίδια ώρα, ωστόσο, δεν επιβράβευσε την αξιωματική αντιπολίτευση και τις προτάσεις της, αφού το ποσοστό και του ΣΥΡΙΖΑ υποχώρησε, έστω και οριακά.

Είναι σαφές αυτό; Όσο ξεκάθαρη κι αν είναι η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες ευρωεκλογές, τούτη σημειώθηκε κυρίως χάριν της υποχώρησης του ποσοστού της Ν.Δ. και όχι της αύξησης του δικού του εκλογικού ερείσματος.

Υπό το πρίσμα αυτό, η κινητικότητα που εμφανίζεται είτε στους κύκλους του ΠΑΣΟΚ, είτε στους κύκλους της ΔΗΜΑΡ, έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, του Ποταμιού ή οποιασδήποτε άλλης κεντροαριστερής ή αριστερής δύναμης, αφορά άλλα ζητήματα, αλλά πάντως όχι το κύριο μήνυμα του πρόσφατου εκλογικού αποτελέσματος.

Η ΔΗΜΑΡ έχει τα δικά της ζητήματα να επιλύσει, υπό το φως της εκλογικής συντριβής της, το ΠΑΣΟΚ και η ΕΛΙΑ τα δικά τους, όπως και οποιαδήποτε άλλη δύναμη του συγκεκριμένου χώρου. 

Κατά πόσον, όμως, η επίλυση των ζητημάτων αυτών αφορά το κύριο μήνυμα των ευρωεκλογών, που ήταν η αποδοκιμασία της πολιτικής της υπερφορολόγησης και της μεγέθυνσης της ανεργίας, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

Φίλτατοι, ας μην ξεχνιόμαστε σε αυτόν τον τόπο.

Αν η χώρα μας βυθίστηκε κατά τρόπο τραγικό σε μια αβυσσαλέα ύφεση, η οποία μείωσε τον παραγόμενο πλούτο κατά 25% και οδήγησε τον έναν στους τρεις στις ουρές της ανεργίας, τούτο συνέβη κυρίως εξαιτίας της ραγδαίας μείωσης του διαθέσιμου εισοδήματος  των πολιτών, ως απόρροια των οριζόντιων μαχαιριών σε μισθούς και συντάξεις, αλλά και της υπερφορολόγησης.

Αν στους λόγους αυτούς προσθέσουμε τη ριζική μείωση των δημοσίων επενδύσεων στην -κρατικοδίαιτη- οικονομία μας και τη δίχως προηγούμενο πιστωτική συρρίκνωση, τότε έχουμε τον καμβά αυτής της ύφεσης.

Ούτε θεαματικές μεταρρυθμίσεις για το άνοιγμα της οικονομίας και τη βελτίωση των όρων ανταγωνισμού υπήρξαν, αλλά ούτε και αντιστοίχως θεαματική μείωση της γραφειοκρατίας ή πάταξη της φοροδιαφυγής.

Οι μεταρρυθμίσεις που έγιναν ήταν αποτέλεσμα οικτρών συμβιβασμών και αποδείχθηκαν ημίμετρα, στερώντας έτσι τη δυνατότητα ταχύτερης ανάκαμψης της οικονομίας.

Είναι κατανοητό αυτό; Είναι σαφές ότι ακόμη και σήμερα οι τιμές εξακολουθούν να ορίζονται σε μεγάλο βαθμό από καρτέλ και συντεχνίες; Είναι αντιληπτό ότι η φοροδιαφυγή συνεχίζει να αποτελεί το κυριότερο αίτιο κοινωνικής αδικίας σε αυτόν τον τόπο και ένα κορυφαίο εφαλτήριο για την ύπαρξη αθέμιτου ανταγωνισμού μεταξύ των επιχειρήσεων;

Έτσι, λοιπόν, όταν ψάχνουμε να βρούμε το μήνυμα της κάλπης, καλό θα ήταν, τόσο στην κυβέρνηση όσο και στην αντιπολίτευση, να αναζητούμε το προφανές: δηλαδή, τη δυσφορία του κόσμου για την καταβαράθρωση του βιοτικού του επιπέδου.

Τη δυσφορία του που υπερφορολογείται κατά τρόπο τεχνητό, για ακίνητα που έχουν χάσει εντελώς την αξία τους, τη δυσφορία του που δεν μπορεί να βρει μια δουλειά, που δεν μπορεί να καλύψει τις στοιχειώδεις ανάγκες διαβίωσής του και βεβαίως για το γεγονός ότι όλα αυτά γίνονται χάριν της διατήρησης του μεγάλου και υπερτροφικού δημόσιου τομέα στα παρόντα μεγέθη του…

Τι ακριβώς δεν είναι αντιληπτό από όλα αυτά και κατά πόσον θα διορθωθούν εάν το ΠΑΣΟΚ κάνει άνοιγμα στον ΣΥΡΙΖΑ ή η ΔΗΜΑΡ ψαχτεί προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση;