Ο μεγάλος συμβιβασμός στον δρόμο για την κάλπη

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η ολοκλήρωση της συμφωνίας με την τρόικα και η συνεπακόλουθη ανακοίνωση του ιδιόμορφου κράματος παροχών, αναπτυξιακών μέτρων και τονωτικών ενέσεων για την οικονομία, χθες, εκ μέρους του φίλτατου κ. Α. Σαμαρά, φέρνει στον νου το ρητό «απ' όλα έχει ο μπαχτσές».

Ολίγον από παροχές, ολίγον από μέτρα τόνωσης της οικονομίας με τη μορφή μείωσης των ασφαλιστικών εισφορών εργαζομένων και εργοδοτών -ακόμη κι αν αυτή συνέβη σε καθόλου «ανύποπτο» χρόνο- αλλά και επιστροφής ληξιπρόθεσμων οφειλών του δημοσίου και ολίγον από διαρθρωτικές αλλαγές.

Μπορεί το τελικό μίγμα να μην ήταν ακριβώς όπως θα το ήθελε είτε η κυβέρνηση του κ. Σαμαρά, είτε η τρόικα, καθώς ήταν το αποτέλεσμα μιας μακράς διαπραγμάτευσης συνολικής διάρκειας επτά μηνών, όμως, αποτελεί το τελικό προϊόν ενός συμβιβασμού με τον οποίο αμφότερες οι πλευρές μπορούν να «ζήσουν».

Η μεν τρόικα μπορεί να γυρίσει στα κάθε λογής αφεντικά της με ποσό 1 δισ. ευρώ για την αποπληρωμή των «δανεικών», νωρίτερα από ό,τι υπολόγιζε, αλλά και με υποσχέσεις πως η χώρα μας θα ανοίξει περισσότερο την οικονομία της, στη βάση της υλοποίησης των συμβουλών του ΟΟΣΑ, τουλάχιστον μερικώς, από την Ελλάδα.

Η δε κυβέρνηση μπορεί βασίμως να ισχυριστεί ότι «δεν έδωσε στην τρόικα όσα αυτή ζητούσε», υπονοώντας αφενός ότι όσα ζητά η τρόικα συνιστούν «ανάθεμα» για τους πολίτες και αφετέρου ότι η χώρα δεν έχει πια ανάγκη «νέα επώδυνα μέτρα», αφού εξισορρόπησε τα δημόσια οικονομικά της και ανέκτησε ένα τμήμα της παραδομένης στο μνημόνιο, έως τώρα, κυριαρχίας της.

Ισχυρισμοί ιδιαίτερα «συμπαθείς» και χρήσιμοι για την ίδια, στον δρόμο για την επικείμενη διπλή εκλογική αναμέτρηση του Μαΐου, από την οποία ελπίζει, πλέον, να εξέλθει λιγότερο λαβωμένη ώστε να μην αναγκαστεί να προσφύγει στην εθνική κάλπη και ενδεχομένως να παραδώσει τα ηνία της εξουσίας.

Η επίκληση του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» είναι προφανής, όπως αντίστοιχα είναι και η καταφυγή των κυβερνώντων στην παροχολογία άλλων εποχών, η οποία, ας μην ξεχνάμε, αποτέλεσε ένα από τα αίτια της σημερινής κρίσης.

Κατά πόσον η καταφυγή στις πρακτικές του είδους αυτού θα μπορέσουν να έχουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα για την κυβέρνηση είναι κάτι που θα ξέρουμε την επομένη των ευρωεκλογών.

Αυτό που ήδη γνωρίζουμε, όμως, και που επιβεβαιώθηκε κατά τρόπο πανηγυρικό για ακόμη μία φορά, χθες, είναι ότι οι πρακτικές αυτές είναι πάντα παρούσες και επιστρατεύονται όποτε κρίνεται απαραίτητο, δεδομένης της απήχησης που συχνά έχουν.

Ακόμη κι αν τα λεφτά που μοιράζονται δεν είναι δανεικά, όπως στο παρελθόν, αλλά αφορούν το υστέρημα εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών, μισθωτών, συνταξιούχων και ιδιοκτητών ακινήτων, οι οποίοι σήκωσαν το βάρος της υπερφορολόγησης.

Ακόμη κι αν εκκρεμεί η αποπληρωμή πολλών δισ. ευρώ σε ληξιπρόθεσμες οφειλές του δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα ή δεκάδων χιλιάδων αιτήσεων συνταξιοδότησης.

Ακόμη και τότε λεφτά υπάρχουν για παροχές, εάν σιμώνουν οι εκλογές.

Υπό το φως της κρίσης και της δυσπραγίας που αντιμετωπίζει μια ολοένα αυξανόμενη μερίδα του ελληνικού λαού, ίσως οι παροχές αυτές να βοηθήσουν στην απάλυνση του καθημερινού πόνου χιλιάδων συμπολιτών μας και υπό το πρίσμα αυτό δεν είναι ταυτόσημες με τις παροχές άλλων εποχών.

Είναι, όμως, το προϊόν μιας πολιτικής που αποδείχθηκε εξοντωτική για τον απλό πολίτη και βύθισε την οικονομία σε μια πρωτοφανή ύφεση ώστε να διασωθεί ο δημόσιος τομέας και υπό το πρίσμα αυτό είναι το αποτέλεσμα ενός μεγάλου, πλην άδικου για τους πολλούς, συμβιβασμού...

Ενός συμβιβασμού που πιθανώς να μην είχαμε χρειαστεί να κάνουμε εάν οι κάθε λογής παροχές, όποτε κι αν αυτές διατυπώνονταν, δεν ήσαν τόσο εύηχες...