Κάντε την ψήφο σας να μετρήσει…

Πόσους ευρωβουλευτές έχει η χώρα μας και ποιοι είναι;

Τα ονόματα πόσων εξ αυτών μπορούμε να θυμηθούμε αμέσως και τι έχουν κάνει οι άνθρωποι αυτοί στη διάρκεια της κοινοβουλευτικής τους θητείας;

Ένας λόγος για τον οποίο η μνήμη μας είναι ίσως ασθενής επί των ερωτημάτων αυτών αφορά ενδεχομένως το γεγονός ότι όπως στις τελευταίες ευρωεκλογές έτσι και σε τούτες το εκλογικό σώμα θα κληθεί να αποφανθεί σχετικά με την προτίμησή του στην κάλπη βάσει λίστας και όχι σταυρού προτίμησης.

Δεν θα αποφανθεί επί προσώπων, δηλαδή, αλλά επί καταλόγων με σειρά προτεραιότητας και θα απονείμει στο κάθε κόμμα συγκεκριμένο αριθμό εδρών, δίχως άλλη επιλογή.

Με άλλα λόγια, ο καθένας από εμάς θα οδεύσει προς τη διπλή κάλπη του Μαΐου με ψαλιδισμένη τη δυνατότητά του να διαλέξει αυτούς που κρίνει ως τους πλέον άξιους και ικανούς να εκπροσωπήσουν την πατρίδα μας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Αυτό το ψαλίδισμα, όμως, αφαιρεί ένα από τα κυριότερα συστατικά που συνθέτουν το δημοκρατικό πολίτευμα: τη δυνατότητα επιλογής.

Αυτήν τη δυνατότητα δεν θα την έχουμε στις ευρωεκλογές. Θα πρέπει, για ακόμη μία φορά, να εμπιστευτούμε την κρίση του κάθε κόμματος και τον κατάλογο υποψηφίων που αυτό θα καταρτίσει, ώστε να εκλέξουμε την εκπροσώπησή μας στο ευρωκοινοβούλιο.

Θα πρέπει, δηλαδή, να χωρίσουμε για ακόμη μία φορά τα κόμματα βάσει του αν είναι μνημονιακά ή αντιμνημονιακά, υπέρ ή κατά του ευρώ, υπέρ ή κατά της διαγραφής χρέους, ή βάσει του όποιου άλλου κριτηρίου κρίνουμε σκόπιμο να θέσουμε.

Όλα αυτά, δε, στην «ουρά» μιας πολύχρονης κρίσης, η οποία οδήγησε τη χώρα μας και την κοινωνία της στα όρια της αξιοπρέπειάς της.

Υπό το πρίσμα αυτό, η προγραμματική ατζέντα βάσει της οποίας κατέρχεται ο κάθε κομματικός σχηματισμός στις ευρωεκλογές έχει ιδιάζουσα σημασία.

Αν η κρίση είναι απότοκο του μεγάλου, σπάταλου και τελικά χρεοκοπημένου πελατειακού κράτους, πόσο πρέπει να εμπιστευτούμε είτε όσους επιθυμούν να το συντηρήσουν, είτε όσους μοιράζουν υποσχέσεις διεύρυνσής του, αναπαράγοντας ιαχές του τύπου «λεφτά υπάρχουν»;

Πόσο πρέπει να εμπιστευτούμε όσους αρνούνται να περιορίσουν το εύρος του και να μην απολύσουν ούτε καν τους επίορκους και τους κοπανατζήδες, την ίδια ώρα που στον ιδιωτικό τομέα εξελίσσεται μια πραγματική σφαγή θέσεων εργασίας;

Πόσο πρέπει να εμπιστευτούμε όσους προτιμούν να βυθίζουν την οικονομία βαθύτερα στην ύφεση και εμάς στην ανέχεια, επιλέγοντας την οδό της υπερφορολόγησης αντί εκείνης της μείωσης των δαπανών του προϋπολογισμού;

Αν οι επικείμενες εκλογές, τόσο αυτές που αφορούν την ευρωβουλή όσο και οι αυτοδιοικητικές, δίνουν μια ευκαιρία, αυτή δεν είναι άλλη από εκείνη της επιλογής.

Μιας επιλογής διαμορφωμένης από όσα ζήσαμε στο διάβα αυτής της κρίσης και από τις πεποιθήσεις μας σχετικά με το ποιος είναι ικανότερος να αντιστρέψει τα ατοπήματα του παρελθόντος και να οδηγήσει σε ασφαλές λιμάνι ανάπτυξης και ευημερίας την πατρίδα μας.

Ούτε λεφτά υπάρχουν, ούτε δουλειές, ούτε βιομηχανίες, ούτε περιουσίες, όπως άλλοτε.

Το αδηφάγο και χρεοκοπημένο κράτος, με τον ασφυκτικό εναγκαλισμό στον οποίο εξακολουθεί να υποβάλλει ολόκληρη την οικονομία, αλλά και με τη φορομπηχτική του πολιτική, φρόντισε να μην υπάρχει τίποτε από όλα αυτά.

Αντίθετα, λόγω χρεοκοπίας και ύφεσης, οι τράπεζες αδυνατούν να παράσχουν ρευστότητα στην οικονομία, τα λουκέτα πληθαίνουν, η ανεργία κορυφώνεται και οι ελπίδες ταχείας εξόδου από την κρίση σβήνουν.

Αν κάτι κυριαρχεί, αυτό δεν είναι άλλο από τη δύσοσμη σαπίλα που αναδύεται από τα σκάνδαλα του πελατειακού κράτους, της μιας ή της άλλης μορφής, που έρχονται ενώπιον της Δικαιοσύνης...

Αν έχουμε δει την αιτία του κακού, οφείλουμε να κάνουμε την ψήφο μας να μετρήσει σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση ώστε να αποδειχθούμε στο μέλλον ασπροπρόσωποι, αντί να ψάχνουμε ποιο χέρι θα κόψουμε...