Ένας είναι ο εχθρός, ο λαϊκισμός

Φίλτατοι καλή σας ημέρα!

Από την παρέλαση βουλευτών της συμπολίτευσης, που κατακεραύνωναν τον Γιάννη Στουρνάρα από το βήμα της Βουλής για να υπερψηφίσουν στη συνέχεια τον προϋπολογισμό που ο ίδιος υπογράφει, έως όσους βαφτίζουν το κρέας ψάρι σε ό,τι αφορά το «λεφτά υπάρχουν» του ΓΑΠ, ώστε να τραβήξουν νέους «πελάτες» από το ΠΑΣΟΚ, δεν υπάρχει μεγάλη απόσταση.

Είναι όλοι τους λαϊκιστές.

Είναι ικανοί να εκστομίσουν οτιδήποτε και να κάνουν τη νύχτα μέρα στην προσπάθειά τους να κερδίσουν τη μάχη των εντυπώσεων και την εκλογική τους πελατεία.

Είναι οι πολιτικοί που το εκλογικό σώμα της χώρας μας έχει αναδείξει και αυτοί οι οποίοι καλούνται να βγάλουν αυτήν τη χώρα από την κρίση.

Πόσο δίκαιες ήσαν οι απαιτήσεις των βουλευτών της Ν.Δ., οι οποίοι διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους υπέρ του πληθυσμού της υπαίθρου και του «δικαιώματός» του να μην φορολογείται η ακίνητη περιουσία του;

Πόσο στέρεο είναι το έδαφος κάτω από την επιχειρηματολογία του ίδιου του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης όταν υποστηρίζει ότι οι αντικειμενικές αξίες, μολονότι πλασματικές και σε αναντιστοιχία με τις αγοραίες, δεν θα αναθεωρηθούν παρά μόνον το 2016, επειδή διαφορετικά «δεν βγαίνουν τα νούμερα» στον νέο φόρο ακινήτων;

Ταυτόχρονα, πόσο ρεαλιστικά είναι όσα προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, διά στόματος του φίλτατου κ. Γ. Δραγασάκη, περί μορατόριουμ υποχρεώσεων της χώρας, διαγραφής ή απομείωσης του συσσωρευμένου χρέους και ρήτρας ανάπτυξης;

Δεν αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι αυτοί ότι το ακριβώς επόμενο λεπτό που θα εκστομίσουν τα ίδια, σε περίπτωση που αναλάβουν τα ηνία της χώρας, θα επικρατήσει το απόλυτο χάος;

Αν υπάρχει ένα θαύμα στην ελληνική οικονομία, αυτό δίχως άλλο αφορά στην παραμονή αποταμιεύσεων περίπου 160 δισ. ευρώ  στο τραπεζικό σύστημα, εν μέσω πλήρους νομισματικής αβεβαιότητας πέρυσι, και συνολικά πέντε χρόνια από την έναρξη της κρίσης.

Πιστεύουν αυτοί οι άνθρωποι ότι θα είναι ίδια η εικόνα σε περίπτωση που μονομερώς η Ελλάδα αθετήσει τις δεσμεύσεις της ή ότι οι αγορές θα ξανανοίξουν τις αγκάλες τους, ως μωραί παρθένοι, ώστε να ξαναδανειστούμε όσα θα μας λείπουν τότε;

Δεν οραματίζονται από τώρα τις ουρές μπροστά από τα γκισέ των τραπεζών;

Με το εμπορικό ισοζύγιο ακόμη βαθιά ελλειμματικό, από πού θα καλυφθούν οι ανάγκες σε τρόφιμα όπως το κρέας, ή σε φάρμακα, πετρέλαιο και φυσικό αέριο;

Ποια κότα θα γεννήσει τα χρυσά αβγά για να πληρωθεί ο λογαριασμός και ποιος θα επιχειρήσει να κατευνάσει τη λαϊκή οργή όταν γίνει σαφές στον κάθε θνητό ότι όλα αυτά είναι λόγια του αέρα;

Αν υπάρχει μια αξία η οποία είναι βαθύτατα υποτιμημένη στη χώρα μας, αυτή δεν είναι άλλη από την κοινή λογική.

Τη λογική που λέει ότι η περπατησιά σου πρέπει να φτάνει έως εκεί που φτάνει η τσέπη σου κι ότι αν πάει παραπέρα με δανεικά τότε εξαρτάσαι από αυτούς που σε δάνεισαν.

Είναι έργο θεάρεστο να ασκείται κοινωνική πολιτική, αλλά πρέπει να ασκείται μόνον με λεφτά που πράγματι υπάρχουν.

Διότι ούτε όταν τα υποσχόταν ο Γ.Α. Παπανδρέου υπήρχαν, ούτε και τώρα που ερμηνεύει τα λεγόμενά του ο κ. Δραγασάκης υπάρχουν.

Αντίθετα, αυτό που υπάρχει είναι άκρατος λαϊκισμός και εμμονή σε δρόμους που αντιβαίνουν στην απλή, κοινή, λογική.

Έτσι, όμως, δεν θα πάμε πολύ μακριά…