Λαβράκια πολλά, αλλά από ψητό μηδέν

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Για ακόμη μία φορά, χθες, όπως και σε μυριάδες άλλες περιπτώσεις κατά το πρόσφατο και απώτερο παρελθόν, οι πολίτες αυτής της χώρας «έμαθαν» ότι δημόσιοι υπάλληλοι ελέγχονται σχετικά με αποστολές εμβασμάτων υψηλής χρηματικής αξίας στο εξωτερικό, αλλά και για ανακριβείς δηλώσεις «πόθεν έσχες», οι οποίες δεν αντιστοιχούν σε περιουσιακά στοιχεία ή καταθέσεις που έχουν.

Ακούσαμε για εφοριακούς με πολυτελή αυτοκίνητα Πόρσε, για τελωνειακούς με ακίνητα υψηλής αξίας ή με εμβάσματα και καταθέσεις στο εξωτερικό, για ανθρώπους με εκατομμύρια στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, υπαλλήλους πολεοδομιών, δασικών υπηρεσιών, αλλά και για υπαλλήλους φορέων του δημοσίου, ΝΠΔΔ, που βρίσκονται, σύμφωνα με τις σχετικές ανακοινώσεις των υπουργείων Οικονομικών και Διοικητικής Μεταρρύθμισης στο «μικροσκόπιο» των αρμόδιων αρχών.

Μαζί τους, όλα αυτά τα χρόνια έχουμε «μάθει» ότι βρίσκονται και δεκάδες ή και εκατοντάδες άλλοι συνάδελφοί τους, οι υποθέσεις των οποίων ακόμη διερευνώνται.

Υπάλληλοι του ΙΚΑ, γιατροί δημόσιων νοσοκομείων που κατηγορούνται για παθητική δωροδοκία,  και τόσοι άλλοι, από επίορκους έως απλώς «κοπανατζήδες», οι οποίοι ακόμη, όμως, στη συντριπτική πλειονότητά τους εξακολουθούν να μισθοδοτούνται μερικώς ή πλήρως από το ελληνικό δημόσιο.

Στη συνείδηση του κοινού, όμως, όλες αυτές οι εξαγγελίες και οι ανακοινώσεις περί στρατιάς επιόρκων απλώς επιβεβαιώνουν ότι τίποτε δεν αλλάζει σε αυτόν τον τόπο.

Επιβεβαιώνουν με τον πλέον σαφή τρόπο τη γενική πεποίθηση πως στη χώρα μας υπάρχουν δύο παράλληλα σύμπαντα σε ό,τι αφορά τους κοινούς θνητούς.

Ο κόσμος εντός δημοσίου, από τη μία πλευρά, και όλοι οι άλλοι από την άλλη. Ο κόσμος της ατιμωρησίας και ο υπόλοιπος κόσμος…

Η εξαγγελία του φίλτατου Κυριάκου Μητσοτάκη, χθες, ότι ζητά τον έλεγχο της περιουσιακής κατάστασης δημοσίων υπαλλήλων οι οποίοι έστειλαν κατά τη διάρκεια της τελευταίας τριετίας εμβάσματα στο εξωτερικό δύσκολα μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο μομφής. Το αντίθετο.

Ποια θα είναι η τύχη, όμως, αυτών των ελέγχων και σε πόσες περιπτώσεις θα απονεμηθεί πραγματικά δικαιοσύνη, όταν στα δικαστήρια πρώτου, δεύτερου ή και… χιλιοστού βαθμού, ή στα περίφημα πειθαρχικά  συμβούλια εκκρεμούν ακόμη εκατοντάδες τέτοιες περιπτώσεις εδώ και 10 ή 15 χρόνια;

Πόσες, αλήθεια, από τις περίφημες 1.301 υποθέσεις που παρουσίασε προ μηνών το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης έχουν φθάσει στο τέλος τους και οι εμπλεκόμενοι υπάλληλοι είτε αποπέμφθηκαν είτε επέστρεψαν στις θέσεις τους;

Αντίστοιχα, γιατί απαιτείται, άραγε, πανηγυρική ανακοίνωση σχετικά με την οριστική απόλυση υπαλλήλων οι οποίοι είχαν καταδικαστεί για κακούργημα και εκτίουν ποινές κάθειρξης, αλλά συνέχιζαν να μισθοδοτούνται με τμήμα των αποδοχών τους από το δημόσιο;

Δίχως αμφιβολία, κάποια πρόοδος υπάρχει και θα ήταν άδικο να απαξιώσουμε την όποια προσπάθεια γίνεται ώστε να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι στο ελληνικό δημόσιο. Όμως, ας θυμηθούμε ότι σε αυτά τα παράλληλα σύμπαντα εκτός από το δημόσιο υπάρχει και το άλλο.

Εκείνο στο οποίοι ανήκουν όλοι οι υπόλοιποι πολίτες αυτής της χώρας, οι οποίοι εν μέσω κρίσης και ανεργίας βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να συντηρήσουν το πρώτο, το ανέπαφο από τις απολύσεις, σύμπαν του δημόσιου τομέα.   

Αυτοί οι άνθρωποι, για λογαριασμό των οποίων υποτίθεται ότι εργάζονται οι δημόσιοι υπάλληλοι και λειτουργοί, βλέπουν τον χρόνο να κυλάει και την τσέπη τους να αδειάζει από την υπερφορολόγηση και σκέφτονται: «Ως πότε αυτή η κοροϊδία;».