Ξέχασαν τη Βαϊμάρη οι Γερμανοί;

Η κυνική προσπάθεια του κ. Στ. Ζάιμπερτ, εκπροσώπου της καγκελαρίας, χθες, να αποσυνδέσειτο πρόγραμμα λιτότητας που ακολουθείται στην Ελλάδα από την άνοδο των πολιτικών άκρων στη χώρα μας καταδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι βόρειοι εταίροι και δανειστές μας είτε ξεχνούν είτε επιλέγουν να ξεχνούν.

Αν υπάρχει ένα ιστορικό μάθημα το οποίο όφειλε να είναι βαθιά εντυπωμένο στη μνήμη κάθε Γερμανού, αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από το μίγμα οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών το οποίο οδήγησε στην άνοδο του ναζισμού κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου στη χώρα τους.

Ο στραγγαλισμός της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης από τις τερατώδεις πολεμικές επανορθώσεις τις οποίες υποχρεώθηκε να καταβάλει στους συμμάχους, νικητές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, και ιδίως στους Γάλλους, καθώς και η βίαιη υφαρπαγή ορυκτού πλούτου, που ενέτεινε την εθνική ταπείνωση,  οδήγησαν σε υπερπληθωρισμό, σε εκτροχιασμό της οικονομίας και τελικά σε κοινωνική έκρηξη και στην άνοδο ακραίων πολιτικών σχηματισμών.

Πρόκειται για ακριβώς το ίδιο μάθημα, το οποίο οδήγησε τις συμμαχικές δυνάμεις, μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όχι μόνον να μην φανούν μαξιμαλιστικές στη διεκδίκηση αποζημιώσεων, ετεροχρονίζοντας το σχετικό αίτημα, αλλά και στο να παράσχουν σημαντική οικονομική βοήθεια, μέσω του αμερικανικού Σχεδίου Μάρσαλ, για την αναβίωση της γερμανικής οικονομίας.

Σχεδόν 70 χρόνια μετά, οι φίλτατοι Γερμανοί, ή τουλάχιστον η κυβέρνησή τους, φαίνεται ότι τα ξέχασαν όλα αυτά, αφενός επιμένοντας στην προώθηση της πολιτικής αυστηρής λιτότητας για την Ελλάδα και αφετέρου επιχειρώντας ευθέως να αποσυνδέσουν την άνοδο ακραίων σχηματισμών στη χώρα μας από την πολιτική αυτή.

Όλα αυτά, δε, την ίδια ώρα που ο σύμβουλός τους στην υπόθεση της Ελλάδας και πιστωτής για τη χώρα μας, το ΔΝΤ, έχει ευθέως παραδεχτεί τα σφάλματα που χαρακτήρισαν την κατά τα λοιπά απολύτως αναγκαία προσπάθεια δημοσιονομικής προσαρμογής στην Ελλάδα.

Την ίδια ώρα που ο (επίσης Γερμανός) πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς φθάνει στο σημείο να ζητήσει από την τρόικα να λογοδοτήσει στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων και αργότερα στην ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου για τα λάθη που χαρακτήρισαν το πρόγραμμά της, λέγοντας ότι «δεν είναι δυνατόν η τρόικα (…) που επεμβαίνει στη ζωή των ανθρώπων να μην είναι υπόλογη σε κάποιον θεσμό».

Ο κ. Σουλτς, αντίθετα από τους ενοίκους της καγκελαρίας, εμφανίστηκε να έχει αντλήσει τα απαραίτητα μαθήματα από την Ιστορία του τόπου του, λέγοντας ότι η βία είναι σημάδι αποσταθεροποίησης και ότι οι άνθρωποι δεν ψηφίζουν εξτρεμιστές γιατί είναι ναζί, αλλά γιατί είναι απελπισμένοι.

Η λήθη στον ρου της Ιστορίας ενίοτε είναι απαραίτητη. Άλλοτε, πάλι, καταστροφική.

Στην περίπτωση της ασφυκτικής οικονομικής πολιτικής που προωθεί η Γερμανία για τη χώρα μας τα λάθη, όπως και το αποτέλεσμά τους, είναι περισσότερο από εμφανή.

Μπορεί ο τραπεζικός τομέας της ευρωζώνης και ιδίως αυτός του ευρωπαϊκού βορρά να διεσώθη μέσω του ελληνικού προγράμματος και του πρώτου μνημονίου, όμως η χώρα μας οδηγήθηκε σε μια πρωτοφανή οικονομική και κοινωνική κρίση και στην απώλεια της εθνικής της κυριαρχίας.

Αυτό είναι ένα μάθημα σχετικά με τις επιπτώσεις της άφρονος δημοσιονομικής και οικονομικής πολιτικής που ακολούθησε η Ελλάδα επί χρόνια, το οποίο εμείς οφείλουμε να μην ξεχάσουμε.

Αντίστοιχα, όμως, οφείλουν και οι φίλτατοι Γερμανοί να μην ξεχνούν τη δική τους Ιστορία…