«Τσακίζουν» το φαινόμενο, όχι τα... αίτια!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η ηγετική ομάδα της Χρυσής Αυγής βρίσκεται σήμερα ενώπιον της Δικαιοσύνης, όμως οι λόγοι για τους οποίους αυτό το φασιστικό μόρφωμα απέκτησε λαϊκό έρεισμα παραμένουν και πρέπει να αντιμετωπιστούν.

Αυτό είναι κάτι που οφείλουν να αντιληφθούν τόσο εκείνοι που κρατούν τα ηνία της χώρας, όσο και εκείνοι που τη στηρίζουν οικονομικά, αλλά υπό όρους ασφυκτικής λιτότητας και οικονομικής εξαθλίωσης.

Η μετεωρική άνοδος της ελληνικής ακροδεξιάς από την πολιτική ανυπαρξία, προ ολίγων ετών, σχεδόν στο 7% του εκλογικού σώματος στις τελευταίες εκλογές, αντικατοπτρίζει την απόλυτη απώλεια ελπίδας για μεγάλο τμήμα της κοινωνίας μας.

Μπορεί να μην την δικαιολογεί, όμως ασφαλώς την αιτιολογεί, τουλάχιστον σε έναν μεγάλο βαθμό.

Η διάσπαρτη ανέχεια, όπως και η καταφανής κρατική ολιγωρία στην αντιμετώπιση του φαινομένου της λαθρομετανάστευσης και της εγκληματικότητας που τη συνόδευσε αποτελούν στοιχεία πάνω στα οποία στήριξε την άνοδό της η Χρυσή Αυγή.

Όπως, αντίστοιχα, καρπώθηκε οφέλη και από την εκκωφαντική απουσία βούλησης του πολιτικού κατεστημένου της χώρας να λειτουργήσει υπό όρους διαφάνειας και κάθαρσής του.

Η δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης Χρυσή Αυγή και όσα αυτή φέρνει στο φως οφείλουν να αφυπνίσουν ένα κομμάτι της κοινωνίας μας που ακολούθησε τα κελεύσματα αυτού του μορφώματος, απορρίπτοντας τα συστημικά πολιτικά κόμματα.

Ταυτόχρονα, όμως, όσο η συντεταγμένη Πολιτεία εμφανίζεται απρόθυμη να δραστηριοποιηθεί στην αντιμετώπιση προβλημάτων, όπως αυτό της λαθρομετανάστευσης και της εμπέδωσης κλίματος ασφάλειας στους πολίτες, το έδαφος θα παραμένει γόνιμο για την ανάπτυξη ακραίων σχηματισμών.

Όπως αντίστοιχα θα παραμένει γόνιμο για την ανάπτυξη τέτοιων σχηματισμών, από όποιο άκρο του πολιτικού φάσματος κι αν αυτοί προέρχονται, όσο η χώρα μας βιώνει συνθήκες οικονομικής εξαθλίωσης.

Με την ανεργία να αφορά σχεδόν το ένα τρίτο του εργασιακά ενεργού πληθυσμού και περισσότερους από 6 στους 10 νέους, το έδαφος είναι προφανώς εύφορο για την άνθηση των άκρων.

Με τη συντριπτική πλειονότητα όσων ακόμη έχουν εργασία να συνθλίβεται υπό το βάρος της υπερφορολόγησης και να δίνει καθημερινή μάχη για τη διατήρηση της αξιοπρέπειάς της, προφανώς το έδαφος αυτό παραμένει πρόσφορο.

Όσο μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο ή φεύγουν στο εξωτερικό, αντιμέτωπες στην πατρίδα τους με συνθήκες πρωτοφανούς ύφεσης, χρηματοδοτικής ασφυξίας και απουσίας όρων υγιούς ανταγωνισμού, το έδαφος αυτό καλλιεργείται και δίνει τη δυνατότητα εκδήλωσης τάσεων συνολικής απόρριψης του συστήματος.

Γιατί θα έπρεπε να τρέφει ελπίδα για το μέλλον του ο οικογενειάρχης, ο εργαζόμενος, ο αυτοαπασχολούμενος ή πολύ περισσότερο ο άνεργος, όταν βιώνει καθημερινά ένα περιβάλλον πρωτοφανούς ύφεσης και ανέχειας, δίχως ορατά σημάδια διεξόδου από αυτό;

Μπορεί στο βάθος του τούνελ να είναι ορατή η μεταστροφή της οικονομίας, τουλάχιστον σε ονομαστικό επίπεδο, όμως αυτή είναι ακόμη ιδιαίτερα εύθραυστη και μέχρι να αντικατοπτριστεί κατά τρόπο ουσιαστικό στην οικονομία η Ελλάδα θα διανύσει πολύ δρόμο ακόμη.

Εάν η χώρα μας δεν λάβει σύντομα και κατά τρόπο αποφασιστικό μια γερή ανάσα ανάκαμψης, εάν δεν τερματιστεί ο άθλιος κατήφορος της ανεργίας, με την τόνωση της επιχειρηματικότητας, τη μείωση του βάρους της υπερφορολόγησης και την επικράτηση όρων ανάπτυξης στην οικονομία, η πορεία της θα εξακολουθήσει να είναι επισφαλής.

Τόσο για την ίδια όσο και για τους εταίρους και δανειστές της.