El-Erian: Ποιος θα κρίνει το μέλλον της Ελλάδας;

Η «μοίρα» της Ελλάδας εξαρτάται σίγουρα από τις αντιδράσεις της τρόικας, αλλά είναι επίσης στενά συνδεδεμένη με όσα θα συμβούν στην Ιταλία και την Ισπανία γράφει ο CEO της Pimco. Γιατί συμφέρει η αναμπουμπούλα.

Δημοσιεύθηκε: 31 Αυγούστου 2012 - 18:51

El-Erian: Ποιος θα κρίνει το μέλλον της Ελλάδας;

Πολλοί νιώθουν ότι η τύχη της Ελλάδας και η συνέχιση της συμμετοχής της στην ευρωζώνη εναπόκεινται στα χέρια της τρόικας, γράφει ο El-Erian. Το ζήτημα όμως σίγουρα δεν τελειώνει εκεί, σημειώνει ο επικεφαλής της Pimco, του μεγαλύτερου ομίλου επενδύσεων σε ομόλογα στον κόσμο, σε άρθρο του στο CNBC.

Η «μοίρα» της χώρας, εξηγεί ο κορυφαίος αναλυτής, είναι επίσης στενά συνδεδεμένη με όσα θα συμβούν στην Ιταλία και στην Ισπανία. Το πώς είναι δεμένη είναι κάτι που πολλοί δεν έχουν καταλάβει σωστά.

Η εγχώρια πολιτική σταθερότητα και οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις είναι οπωσδήποτε κρίσιμα για να συνεχιστεί η συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Γι’ αυτό και είναι πολύ σημαντικό το πώς θα αντιδράσει η τρόικα, που δρα εκ μέρους των επίσημων πιστωτών, στο αίτημα της κυβέρνησης για επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής για δύο χρόνια.

Θα συμφωνήσουν οι πιστωτές; Αν ναι, πώς θα εξασφαλιστούν οι συνοδευτικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις; Και ποιος θα επωμιστεί την πρόσθετη χρηματοδότηση, είτε άμεση είτε έμμεση;

Οι απαντήσεις σε αυτά τα ζητήματα είναι πολύ σημαντικές, αλλά είναι ένα τμήμα μόνο της απαιτούμενης ανάλυσης. Κι αυτό γιατί το τριπλό πρόβλημα της Ελλάδας -πολύ λίγη ανάπτυξη, πολύ μεγάλο χρέος και μια πολιτική ελίτ που έχει χάσει την αξιοπιστία και τη νομιμότητά της- δεν μπορεί να λυθεί με ένα περιθώριο δύο χρόνων και λίγα ακόμη χρήματα.

Μια σοβαρή λύση θα απαιτήσει την επανεκκίνηση των βασικών παραμέτρων της χώρας: οικονομική, πολιτική και κοινωνική.

Οι εγχώριες συνθήκες είναι οπωσδήποτε το κλειδί. Χωρίς κοινό όραμα και αίσθηση κοινής ευθύνης, είναι πρακτικώς αδύνατον να αποκαταστήσει μια χώρα τις μηχανές απασχόλησης, να ευθυγραμμίσει τις δομές δαπανών και εσόδων και να ανακτήσει την ευρωπαϊκή και διεθνή ανταγωνιστικότητά της.

Δεν εξαρτώνται όμως όλα από τις εσωτερικές προκλήσεις. Η συνέχιση της συμμετοχής της Ελλάδας στην ευρωζώνη εξαρτάται επίσης από την εξέλιξη της κατάστασης στην Ιταλία και στην Ισπανία, δύο χώρες που θα έχουν μεγάλη σημασία για το πώς και πότε θα γίνει η ελληνική επανεκκίνηση.

Αν η κατάσταση στην Ιταλία και στην Ισπανία επιδεινωθεί, αυτό θα σημαίνει για την Ελλάδα λιγότερη κατανόηση από την τρόικα και σίγουρα λιγότερα χρήματα.

Οποιαδήποτε χαλάρωση των προϋποθέσεων για την Ελλάδα μπορεί να θεωρηθεί ότι δίνει λάθος μήνυμα σε άλλες αδύναμες χώρες της ευρωζώνης. Και οι δανειστές μπορεί να είναι περισσότερο απρόθυμοι να ρίξουν «καλά» λεφτά.

Με την κοινωνία στην Ελλάδα ήδη πολύ στρεσαρισμένη, η κυβέρνηση θα ανακαλύψει ότι είναι πολύ πιο δύσκολο, αν όχι αδύνατον, να εφαρμόσει μια προσέγγιση που υπόσχεται στον πληθυσμό περισσότερη λιτότητα και πόνο. Μια άτακτη έξοδος από την ευρωζώνη θα είναι μόνο θέμα χρόνου. Για να γίνουν χειρότερα τα πράγματα, είναι πιθανόν ότι αυτό θα συμβεί στο πλαίσιο μιας όλο και πιο ασταθούς ευρωζώνης.

Και εάν η συλλογική ευρωπαϊκή προσπάθεια κατορθώσει να σταθεροποιήσει την Ιταλία και την Ισπανία; Μπορείτε να σκεφτείτε ότι αυτό θα ήταν αναμφίβολα καλό για την Ελλάδα, καθώς μια πιο ισχυρή ευρωζώνη θα είναι πιο πρόθυμη να στηρίξει τα πιο αδύναμα μέλη της. Αλλά δεν είναι τόσο απλό.

Όσο ισχυρότερα είναι τα τείχη προστασίας της Ιταλίας και της Ισπανίας, τόσο περισσότερο θα ρέπουν ορισμένοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι προς την ιδέα να οδηγήσουν de facto την Ελλάδα εκτός.

Αυτό δεν αφορά μόνο τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η χώρα να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις που ανέλαβε, στην αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας και στη δημιουργία θέσεων εργασίας στο πλαίσιο των περιορισμών του ενιαίου νομίσματος. Πηγαίνει επίσης πιο πέρα από τη συνειδητοποίηση ότι για την Ελλάδα θα απαιτηθεί μία ακόμα σημαντική αναδιάρθρωση του χρέους η οποία, αυτήν τη φορά, θα περιλαμβάνει πιθανόν και κεφάλαια που οφείλονται σε επίσημους πιστωτές.

Υπάρχουν αρκετά κράτη μέλη που πιστεύουν ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε εξαρχής να ανήκει στην ευρωζώνη. Επιπλέον, η ένταξή της έγινε με αμφιλεγόμενα στοιχεία.

Έως τώρα, η επιθυμία να δημιουργηθούν οι συνθήκες που θα επιταχύνουν το Grexit συγκρατούνται από τον φόβο ότι αυτό θα διαταράξει σημαντικά τις άλλες περιφερειακές οικονομίες, φόβο ο οποίος με ένα ισχυρό τείχος προστασίας θα ξεπεραστεί.

Το μέλλον της Ελλάδας εξαρτάται τόσο από το αποτέλεσμα των εσωτερικών γεγονότων όσο και από τις εξελίξεις στην Ιταλία και στην Ισπανία. Οι Έλληνες αξιωματούχοι θα πρέπει σίγουρα να ελπίζουν ότι η κοινή ευρωπαϊκή δράση θα καταφέρει να σταθεροποιήσει τις δύο οικονομίες. Αλλά θα πρέπει επίσης να συνειδητοποιήσουν ότι υπερβολική επιτυχία θα μπορούσε, τι ειρωνεία, να σηματοδοτήσει μεγαλύτερη πιθανότητα ενός Grexit.

Θα μπορούσε τελικά η συνεχιζόμενη σύγχυση στο σύνολο της ευρωζώνης, αντί για μια συνολική λύση ή στον θρυμματισμό, να προσφέρει περισσότερη επίσημη βοήθεια για την Ελλάδα. Αυτό είναι ελκυστικό για την ελληνική κυβέρνηση. Σίγουρα όμως δεν είναι για την υπόλοιπη ευρωζώνη.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.