Το Ευρώ, η Δραχμή και η Αγανάκτηση!

Το αποτυχημένο πολιτικό σύστημα σερβίρει στον κόσμο πλαστά διλήμματα και υποσχέσεις, μήπως παρακάμψει τη λαϊκή αγανάκτηση. Έλλειψη σοβαρότητας ή άγνοια κινδύνου; Ό,τι και να είναι, πάμε από το κακό στο χειρότερο.

Δημοσιεύθηκε: 27 Μαΐου 2011 - 07:46

Γιώργος Παπανικολάου [email protected]

«Θυσίες ή δραχμή». Αυτό είναι το νέο δίλημμα που έπεσε στο τραπέζι προκειμένου να εξωθήσει στην πολυπόθητη συναίνεση.

Μέχρι στιγμής, βέβαια, το μόνο που επετεύχθη (σε συνδυασμό με τις δηλώσεις-«βόμβα» Δαμανάκη ότι κάποιοι κύκλοι απεργάζονται σενάρια εξόδου της χώρας από το ευρώ) ήταν να «ξαλαφρώσουν» οι τράπεζες από μερικές ακόμη καταθέσεις, στο πλαίσιο της γνωστής νοοτροπίας μας που αδειάζει τα σούπερ μάρκετ... για ψύλλου πήδημα.

Ίσως όσοι έφεραν στο προσκήνιο αυτό το σενάριο της εξόδου από το ευρώ να διακρίνονται από έλλειψη σοβαρότητας ή άγνοια κινδύνου. Λίγη σημασία έχει αυτό. Σημασία έχει το αποτέλεσμα. Ότι δημιουργείται πανικός, επιβαρύνοντας τις τράπεζες, την οικονομία και την ψυχολογία της κοινής γνώμης.

Όλα αυτά για ένα πλαστό δίλημμα.

Διότι, δυστυχώς για όλους, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει δίλημμα.

Με τους πιο ευνοϊκούς όρους που θα μπορούσαν να υπάρξουν επί δεκαετίες (ολόκληρα ποτάμια χρηματοδότησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση), η Ελλάδα δεν «θα» βρεθεί σε στάση πληρωμών, βρίσκεται ΗΔΗ εκεί. Διότι, για όσους δεν το κατάλαβαν ακόμη, έναντι των αγορών η χώρα ήλθε σε αδυναμία πληρωμών από πέρυσι τον Μάιο.

Το γεγονός ότι πήραμε μια χρηματοδοτική ανάσα από το ΔΝΤ και την Ευρώπη δεν αλλάζει τα γεγονότα.

Με αυτό λοιπόν το δεδομένο (το ύψος των ελλειμμάτων και του χρέους) τα πράγματα δεν αντιστρέφονται είτε μείνουμε στο ευρώ, είτε επιστρέψουμε στη δραχμή, παρά μόνον με έναν τρόπο.

Το ελληνικό κράτος πρέπει να αλλάξει.

Πρέπει να μειώσει τα έξοδά του και να αυξήσει τα έσοδά του για να αποκτήσει πρωτογενή πλεονάσματα. Και κατά πάσα πιθανότητα πρέπει να αξιοποιήσει - πουλήσει μεγάλο μέρος της αδρανοποιημένης περιουσίας του, για να μειώσει το ύψος των χρεών που έχει.

Άλλη λύση δεν υπάρχει, είτε μιλάμε για ευρώ είτε για δραχμή, κι ανεξάρτητα από το αν θα «κουρέψουμε» και τους πιστωτές μας σε σημαντικό βαθμό. Τα λεφτά (που χρωστάμε) είναι πολλά.

Κι εδώ προκύπτει ένα ακόμη δήθεν δίλημμα για τους κυβερνώντες. Πόσο θα κόψουν τα έξοδα και πόσο θα αυξήσουν τα έσοδα του πανθομολογούμενα «κακού» κράτους.

Στην πραγματικότητα, το μέγεθος αλλά και η μέχρι τώρα λειτουργία του ελληνικού κράτους δείχνουν μετά βεβαιότητας τον μόνο δρόμο. Τη δραστική περικοπή και αναμόρφωσή του, προς όφελος των πολιτών.

Κι όμως, η «λύση» που μέχρι τώρα δίνει η κυβέρνηση είναι άλλη.

Ελάχιστος περιορισμός του κράτους και έμφαση στην προσπάθεια αύξησης των εσόδων του. Κι αν βασικός στόχος της κυβέρνησης ήταν η φοροδιαφυγή θα υπήρχε ίσως μια λογική, αποδεκτή από την πλειονότητα.

Πλην όμως τα πρόσθετα έσοδα αναζητούνται από τα εύκολα θύματα. Με την εκμετάλλευση των μισθωτών και των συνταξιούχων. Και με μια λαίλαπα έμμεσων φόρων (ακόμη και στα… αναψυκτικά πλέον!), που ασφαλώς θίγει περισσότερο εκείνους που λένε ότι προστατεύουν, δηλαδή τα χαμηλά εισοδήματα!

Στην πάταξη της φοροδιαφυγής -σαφώς πιο δύσκολο και εξαιρετικά ουσιαστικό εγχείρημα- ελάχιστα έχουν γίνει.

Από αυτό το σημείο ξεκινά η Αγανάκτηση (με κεφαλαίο πλέον) της κοινής γνώμης, που βλέπει ότι όλα σχεδόν τα κόμματα επιχειρούν να περιορίσουν όσο το δυνατόν λιγότερο το κατεξοχήν πεδίο επιρροής τους -το «κράτος»- εις βάρος των εισοδημάτων όλου του υπόλοιπου πληθυσμού.

Αγανάκτηση που ενισχύεται βέβαια από την ατιμωρησία, τη μπαρουφολογία, την ανικανότητα αλλά και την άγνοια που επιδεικνύει καθημερινά μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος.

Το αλαλούμ αντικρουόμενων δηλώσεων από υπουργούς, το γεγονός ότι ορισμένοι σύμβουλοι αποκρατικοποιήσεων με διεθνές ειδικό βάρος έμαθαν την πρόσληψή τους από τον… Τύπο, ακόμη και οι δηλώσεις Δαμανάκη (που σχολιάστηκαν από τραπεζίτη με τη λακωνική φράση «έκανε τις φήμες… θεσμικές φήμες»), δείχνουν έλλειψη σοβαρότητας στον μέγιστο βαθμό.

Το ίδιο βέβαια ισχύει συνολικά και για την τρέχουσα διελκυστίνδα περί συναίνεσης - συνευθύνης ή εκλογών, ή δημοψηφίσματος, όταν ο λαός -σε απανωτές σφυγμομετρήσεις- έχει δείξει ότι δεν θέλει εκλογές, αλλά μία υπεύθυνη και ικανή κυβέρνηση, την οποία όμως θεωρεί ότι δεν προσφέρουν σήμερα αμφότερα τα κόμματα εξουσίας.

Το έχουμε τονίσει επανειλημμένα από αυτήν τη στήλη ότι η Αγανάκτηση είναι μια βραδυφλεγής βόμβα που αν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα και αποτελεσματικά θα σκάσει στα μούτρα του πολιτικού συστήματος και -δυστυχώς- θα βάλει τη χώρα σε μεγάλες περιπέτειες.

Προς το παρόν, η πολιτική ηγεσία εθελοτυφλεί εις βάρος της, ασχολούμενη με πολιτικές «καντρίλιες» περί συναίνεσης, όταν η ίδια δεν έχει τη συναίνεση του λαού! Αλλαγές σαν αυτές που έχει μπροστά της η Ελλάδα απαιτούν την αποδοχή του λαού. Χωρίς αυτήν, δεν γίνονται.

Ο λαός πρέπει να πειστεί, πρώτον, για την αναγκαιότητα της εκ βάθρων αλλαγής του κράτους (και των νοοτροπιών που εξέθρεψαν ο κρατισμός και η διαπλοκή) και, δεύτερον, αλλά σημαντικότερο, για την ειλικρίνεια, την αποτελεσματικότητα και την αξιοπιστία της ηγεσίας του.

Υ.Γ.: Η Ελλάδα δεν έχει λόγους να χρεοκοπήσει. Διαθέτει τεράστια -ανεκμετάλλευτη, το λέμε ξανά- δημόσια περιουσία που σύμφωνα και με το ΔΝΤ πλησιάζει σε αξία τα συνολικά της χρέη. Επίσης, η Ελλάδα μπορεί να γυρίσει σε πρωτογενή πλεονάσματα και μάλιστα σε μικρό σχετικά χρόνο. Όπως το έκανε προ ετών και η Βραζιλία, παρά τα τεράστια προβλήματα που αντιμετώπιζε.

Με αυτό όμως το «κράτος» και αυτήν την πολιτική νοοτροπία, θα χρεοκοπήσει.

* Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο; Τι γνώμη έχετε;

To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.