Το μεγάλο λάθος του Τραμπ στην αντιμετώπιση του Πούτιν

Ο μεγάλος νεωτερισμός του Ντόναλντ Τράμπ στη γεωπολιτική αλλά και στην πολιτική διαχείριση της χώρας του, κορυφαία υπερδύναμη στον κόσμο, είναι ότι συμπεριφέρεται και ενεργεί ως υπεύθυνος γραφείου στοιχημάτων.

Ο Αμερικανός πρόεδρος λέει και ξελέει με μοναδική ευκολία και οι επιδείξεις δυνάμεων που κάνει ίσως αποδειχθούν «τζάμπα μαγκιές», αλλά και καταστροφικές για τον ίδιο και την Αμερική. Διότι πόσο μεγάλη θα είναι η Αμερική όταν δεν θα την εμπιστεύεται ο κόσμος;

Κατά τα λοιπά στις αγάπες του με τον Πούτιν, ο Τράμπ καλά θα έκανε να προσέχει πολύ και να διαβάσει λίγη ρωσική ιστορία. Διότι πίσω από τους Ρώσους φίλους του μαφιόζους και κάποιους Ρώσους διπλωμάτες κόλακές του, υπάρχουν η ιστορία, τα γεγονότα και βέβαια οι σκοπιμότητες της πολιτικής.

Υπάρχει, όμως, και μια Ρωσία, η οποία θα μπορούσε να ανατρέψει τα δήθεν «ειρηνικά» σχέδια του προέδρου Τράμπ. Ίσως δε το πολύ μεγάλο λάθος του να είναι η άγνοιά του περί της ύπαρξης αυτής της Ρωσίας, η οποία αθόρυβα προετοιμάζει τον «μετα-πουτινισμό».

Υπό την επιρροή μιας απλουστευμένης ερμηνείας της ιστορίας, πολλοί Ευρωπαίοι και Αμερικανοί Παρατηρητές πιστεύουν ότι η Ρωσία είναι προορισμένη να παραμείνει υπό την κυριαρχία των τυράννων, χωρίς καμία ελπίδα να γίνει ποτέ φιλελεύθερη δημοκρατία. Σύμφωνα με αυτούς τους αυτοδιορισμένους ειδικούς μιας αιώνιας Ρωσίας, η τυραννία είναι το φυσικό καθεστώς της χώρας, προσαρμοσμένο στη μοναδική ψυχή της.

Για να υποστηρίξουν αυτή τη στάση, που είναι και σχετική και περιφρονητική για τον ρωσικό λαό, σπεύδουν να επικαλεστούν συγγραφείς όπως ο Ντοστογιέφσκι, ο οποίος, στην εποχή του, ήταν ο εκπρόσωπος αυτού αισθήματος που σήμερα είναι γνωστό ως Σλαβοφιλία.

Ο Πούτιν έχει αναλάβει τη δάδα αυτής της μυθολογίας, σύμφωνα με την οποία οι Ρώσοι δεν είναι σαν τους υπόλοιπους από εμάς. Το δόγμα ισχυρίζεται ότι η ρωσική ψυχή διαφέρει από αυτή της Δύσης, ότι οι Ρώσοι αδιαφορούν για τον ατομικισμό και την ελευθερία και αντ' αυτού είναι πρόθυμα υποκείμενα ενός πολιτισμού που έχει τις ρίζες του στις αμίμητες τελετουργίες της Ρωσικής Ορθοδοξίας.

Βασικός ιδεολογικός σύμβουλος του προέδρου Πούτιν στο επίπεδο αυτό, είναι ο γνωστός στην Ελλάδα Ρώσος φιλόσοφος Αλεξάντρ Ντούνγκιν, γνωστός για τις θεωρίες του περί νεο-ευρωασιατισμού και τον αντισημιτισμό του, ως μέλους της οργάνωσης Παμιάτ.

Κατά τον Ντούγκιν και την «Τέταρτη Πολιτική Θεωρία» που πρεσβεύει, ο σημερινός μας κόσμος, βρίσκεται στο χείλος μιας μεταπολιτικής πραγματικότητας, όπου μετά τις τραγικές αποτυχίες του φασισμού – κομμουνισμού, οι αξίες του φιλελευθερισμού είναι τόσο διαδεδομένες και βαθιά ενσωματωμένες, ώστε ο μέσος άνθρωπος δεν είναι πλέον σε θέση να το αντιληφθεί. Κατά συνέπεια, ο Φιλελευθερισμός απειλεί να μονοπωλήσει τον πολιτικό λόγο και να γεμίσει τον κόσμο με μια καθολική ομοιομορφία, καταστρέφοντας όλα εκείνα τα στοιχεία που καθιστούν τους διάφορους πολιτισμούς και λαούς μοναδικούς.

Σύμφωνα με τον Αλεξάντρ Ντούνγκιν, για να ξεπεράσουμε το σημερινό τέλμα χρειαζόμαστε μια Τέταρτη Ιδεολογία η οποία, αν και θα χρησιμοποιήσει στοιχεία που θα αντλήσει από τα συντρίμμια των τριών πρώτων ιδεολογιών, η ίδια θα παραμείνει καινοτόμα και μοναδική.

Βιβλίο γραμμένο από έναν μελετητή που επηρεάζει ενεργά σήμερα την κατεύθυνση της ρωσικής γεωπολιτικής στρατηγικής, η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία αποτελεί εισαγωγή σε μια ιδέα που μπορεί να διαμορφώσει την πορεία του παγκόσμιου πολιτικού μέλλοντος.

Συνεπώς, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, θεωρεί ότι η δικτατορία του από τη μια μεριά δεν είναι κάτι καινούργιο στην παράδοση του ρωσικού λαού, αλλά από την άλλη του ανοίγει το δρόμο σε νέες συνθήκες ατομικής και συλλογικής ευημερίας που η Δύση επιδιώκει να καταστρέψει.

Στο πλαίσιο αυτής της «φιλοσοφικής» τοποθέτησης, από την αρχή της πολιτικής του σταδιοδρομίας στην Αγία Πετρούπολη, ως δεξί χέρι του τότε φιλελεύθερου δημάρχου της Αγίας Πετρούπολης Ανατόλι Σόμπτσακ, ο σημερινός Ρώσος πρόεδρος, με πολύ μαεστρία είναι αλήθεια, στην αρχή της πορείας του ενθάρρυνε την ψευδαίσθηση ότι η Ρωσία θα ενταχθεί στην Ευρώπη. Το θυμάμαι. Το πίστευα κιόλας (τον γνώρισα το 2002).

Ακολουθήστε το Euro2day.gr στο Google News!Παρακολουθήστε τις εξελίξεις με την υπογραφη εγκυρότητας του Euro2day.gr

FOLLOW USΑκολουθήστε τη σελίδα του Euro2day.gr στο Linkedin

Ωστόσο, αυτό ήταν απλώς ένα τέχνασμα, που μας νανούριζε σε μια ψευδή αίσθηση ασφάλειας. Για 25 χρόνια, ο Πούτιν έχει διαλύσει τους θεσμούς της κοινωνίας των πολιτών, αφήνοντας στο πέρασμά του δολοφονημένους επιχειρηματίες, δημοσιογράφους και δημοκρατικούς ακτιβιστές. Έχει δημιουργήσει ένα σκοτεινό κλεπτοκρατικό οικονομικό σύστημα το οποίο λόγω αυτής του της φύσης επιβιώνει παρά τις δυτικές κυρώσεις.

Όμως, σήμερα, το σύστημα αυτό είχε σύμμαχό του τους πολέμους. Μια πολιτική οικονομία όμως, έχει αρχή και τέλος. Αυτό μας λέει η ιστορία, που και οι χειρότεροι δικτάτορες ελάχιστα επισκέπτονται. Και όμως... Παρά τον «ντουγκινισμό» και τη διαδιδόμενη παραπλανητική φιλολογία, η Ρωσία έχει μια ισχυρή φιλοδυτική πλευρά, όπως το ίδιο ισχύει και για την Ουκρανία.

Αν κοιτάξουμε πίσω στη ρωσική ιστορία, υπάρχουν επίσης ελάχιστα στοιχεία για συνεχή δεσποτισμό. Στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, όταν ο Τσάρος Αλέξανδρος Β΄ κατήργησε τη δουλοπαροικία και στη συνέχεια όταν ο Πιοτρ Στολίπιν, ο αρχηγός της κυβέρνησης από το 1906 έως το 1911, άρχισε να εκσυγχρονίζει τη χώρα, η Ρωσία δεν φαινόταν ούτε διαφορετική, ούτε καθυστερημένη. Καθώς ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ετοιμαζόταν, η γενική άποψη στη Ρωσία και την Ευρώπη ήταν ότι η Ρωσία θα προσχωρούσε στην ευρωπαϊκή πλευρά.

Η οικονομική της ανάπτυξη ήταν τότε συγκρίσιμη με εκείνη της Γερμανίας. Η επανάσταση του 1917 καθοδηγήθηκε από τον Αλεξάντερ Κερένσκι, έναν σοσιαλδημοκράτη ανοιχτό στις δυτικές ιδέες, πριν τον ανατρέψει ο Λένιν.

Από το 1986 και μετά, όταν ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ άρχισε να βάζει τα θεμέλια του «ουμανιστικού σοσιαλισμού» του, ολόκληρη η Μόσχα βρισκόταν σε διάλογο, συζητώντας μέρα και νύχτα στις δημόσιες πλατείες, καθώς και στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση.

Οι πολιτικές της «περεστρόικα» και της «γκλάσνοστ» αν και στη Δύση προκαλούσαν υποψίες για την εκκόλαψη ενός νέου τύπου σοβιετικούς ολοκληρωτισμού, στο εσωτερικό της ΕΣΣΔ τότε αποτελούσαν ελπίδα.

Θυμάμαι τον οικονομολόγο Ιγκόρ Μπογκομόλετς, σε ένα συνέδριο στις Βρυξέλλες, να μου λέει ότι η απελευθέρωση της σοβιετικής οικονομίας θα ήταν το τεράστιο γεγονός του τέλους του 20ου αιώνα.

Αυτή η προοπτική εξάλλου ήταν και το βασικό κίνητρο για την κινεζική κομμουνιστική ηγεσία να ανοίξει την οικονομία της Κίνας και να ξεκινήσει την ενσωμάτωσή της στον τότε παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας.

Μέσα σε αυτό το ανατρεπτικό περιβάλλον, μετά την κατάρρευση του Γκορμπατσώφ και την άνοδο στην εξουσία του Μπόρις Γέλτσιν, τραγικό λάθος του τελευταίου ήταν να φέρει κοντά του τον Βλαντιμίρ Πούτιν, πρώην πράκτορα της KGB. Και άνθρωπο που ως ο μόνος συνεργάτης του φιλελεύθερου δημάρχου της Αγίας Πετρούπολης, είχε προδώσει τον ευεργέτη του.

Το ίδιο έπραξε και με τον Μπόρις Γέλτσιν και το ίδιο θα πράξει και με τον ανεκδιήγητο Αμερικανό πρόεδρο, που νομίζει ότι μπορεί να παίζει στοιχήματα με τις τύχες του πλανήτη. Ο πουτινισμός «δεν έχει μπέσα» και επιπλέον οι υπηρέτες του παίζουν και καλό σκάκι, που εύκολα προσπερνά τα στοιχήματα.

Τους δε «μαίτρ» των deals, μάλλον τους χρησιμοποιεί για... breakfast.