Το «παράδοξο» της επιλεκτικής αλληλεγγύης

Δημοσκόπηση που έγινε στη Γαλλία μεταξύ διαδηλωτών σε πρόσφατη διαδήλωση κατά της ισραηλινής επέμβασης στη Γάζα, το 75% δεν γνώριζε πού ακριβώς βρίσκεται η περιοχή αυτή. Επίσης το 80% αγνοούσε πλήρως τόσο την ακριβή γεωγραφική τοποθέτηση της Παλαιστίνης, όσο και την ιστορία των Παλαιστινίων. 

Τα ποσοστά αυτά, δείχνουν το γνωστικό επίπεδο των διαδηλωτών και ευλόγως  υποθέτουμε ότι το 99% θα αγνοούσε και τη σημασία της λέξης «γενοκτονία», καθώς και την ετυμολογία της. Έχουμε να κάνουμε έτσι με διαδηλωτές που συμμετέχουν σε μια διαδήλωση κατά ενός γεγονότος του οποίου αγνοούν τη σημασία και το οποίο αφορά μια άγνωστη σε αυτούς περιοχή. 

Κατά τα λοιπά, όπως πολύ αδρά αναφέρεται σε άρθρο του γαλλικού περιοδικού Le Point, σε μετάφραση του Babis Georges Petrakis, οι επαγγελματίες ανθρωπιστές, και οι διάφοροι προοδευτικοί, που πάντα "είναι με τον άνθρωπο", δεν αγανακτούν με τον πόλεμο στο Σουδάν, παρά τα πολύ περισσότερα θύματα από τη Γάζα (περισσότερους από 150.000 νεκρούς και 13.000.000 εκτοπισμένους). Το «παραμύθι» δεν έχει "κακούς" Εβραίους. Το ότι οι μουσουλμάνοι σκοτώνουν άλλους μουσουλμάνους στην Αφρική δεν προκαλεί οργή σε ανθρώπους με επιλεκτικά συναισθήματα. 

Πάνω στο θέμα αυτό, ο Αλγερινός συγγραφέας Καμέλ Ντάουντ, που πρόσφατα τιμήθηκε με το κορυφαίο γαλλικό λογοτεχνικό βραβείο Γκόνγκουρ, γράφει τα ακόλουθα στο Le Point: 

«O αρχαίος Νείλος παραπέμπει διαρκώς στην ιστορία των Φαραώ αλλά αγνοεί το Σουδάν, το λίκνο των νερών του. Ο μύθος του αρχαίου Νείλου αγνοεί τις συγκρούσεις που έχουν σημαδέψει αυτή τη χώρα, είτε στο παρελθόν είτε στο παρόν και φυσικά κάνει πως δεν βλέπει έναν πόλεμο που φέρνει αντιμέτωπες ισλαμικές συμμορίες (FSR, Δυνάμεις Ταχείας Υποστήριξης) ενάντια σε έναν πρώην τακτικό στρατό (FAS, Σουδανικές Ένοπλες Δυνάμεις), έναν στρατηγό (Al-Bourhane) εναντίον ενός άλλου στρατηγού («Hemetti», Mohammed Hamdan Daglo με το πραγματικό του όνομα)...

Ένας πόλεμος με 150.000 νεκρούς και 13 εκατομμύρια εκτοπισμένους. Το Σουδάν ενδιαφέρει για λίγο τα μέσα ενημέρωσης, αλλά μετά επιστρέφουν στις συνήθειές τους. Θα περίμενε όμως κανείς περισσότερο ενδιαφέρον για μια χώρα στην οποία το μόνο επάγγελμα που ευδοκιμεί είναι οι νεκροθάφτες. Θάβουν πτώματα όπου μπορούν, όπου βρίσκουν κομμάτια. Διαφορετικά, τα σκυλιά φροντίζουν για τα λείψανα. Γυναίκες βιάζονται μαζικά και καθημερινά.

Γιατί όμως το Σουδάν δεν αντιμετωπίζεται όπως η Γάζα; Γιατί στα πανεπιστήμια δεν οργανώνονται διαμαρτυρίες για τον πόλεμο; Γιατί ο κόσμος δεν φοράει καφίγιες για να δείξει αλληλεγγύη στους Σουδανούς; 
Γιατί αυτός ο πόλεμος δεν προκαλεί καμία αγανάκτηση, καμία ενοχοποίηση ή καμία κατηγορία για γενοκτονία; Γιατί δεν υπάρχουν φωτογραφίες εγκλημάτων και θανάτων, ούτε ακρωτηριασμένων ανθρώπων; 

Ο λόγος είναι απλός: οι Σουδανοί δεν είναι Παλαιστίνιοι και το παραμύθι δεν έχει κακούς Εβραίους. Οι μουσουλμάνοι εκεί σκοτώνουν άλλους μουσουλμάνους, κάτι που ισούται με μηδέν.

Διακόσιες χιλιάδες Αλγερινοί και 500.000 Σύροι ή Ιρακινοί είχαν την ίδια μοίρα. Κανείς δεν ασχολήθηκε με αυτούς. Ο θάνατος γίνεται σημαντικός μόνο εάν προκαλεί συλλογικά συναισθήματα μέσω μίας ανάλογης σκηνοθεσίας. 

Οι Σουδανοί είναι Αφρικανοί, μαύροι, δηλαδή, λιγότερο άνθρωποι επειδή δεν έχουν ιερή γη. Οι Σουδανοί απαξιώνονται, είτε είναι ζωντανοί είτε φεύγουν από τη ζωή.  Αν θίξετε αυτό το τραγικό θέμα, κατηγορείστε ότι αλλάζετε συζήτηση και ότι χειραγωγείτε. Αναδύεται το παράδοξο της επιλεκτικής αλληλεγγύης, Γιατί αυτοί που είναι «αλληλέγγυοι» με τους Σουδανούς δεν μπορούν να κρίνουν τους άλλους για «το έγκλημα της αδιαφορίας», της συνενοχής; 

Γιατί οι Σουδανοί δεν μπορούν να κατηγορηθούν για γενοκτονία;....». 

Αυτά γράφει ο Καμέλ Νταούντ, Αλγερινός συγγραφέας και αρθρογράφος, που πέρασε από τις τάξεις του δολοφονικού ισλάμ στη χώρα του και γνωρίζει όσο λίγοι για ποια πράγματα μιλάει και για ποιο λόγο. Εξηγείται έτσι γιατί είναι ανεπιθύμητος στην Αλγερία...