Η στόχευση Τραμπ για μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων

Mαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και κατάργηση γραφειοκρατικών ρυθμίσεων προαναγγέλουν με άρθρο τους στη WSJ οι Έλον Μάσκ και Βίβεκ Ραμασουάμι. 

Οι συγγραφείς του άρθρου θα ηγηθούν με εντολή του προέδρου Τράμπ του DOGE –ενός εξωκυβερνητικού οργανισμού που θα έχει ως στόχο τη βελτίωση της αποτελεσματικότητας του κράτους.

Στο άρθρο τους τονίζουν ότι η αύξηση της κρατικής γραφειοκρατίας δεν είναι απλά αντιπαραγωγική, αλλά αποτελεί επίσης απειλή για το δημοκρατικό πολίτευμα: «Η ταμπουρωμένη γραφειοκρατία σε συνεχή άνοδο αντιπροσωπεύει μια υπαρξιακή απειλή για τη δημοκρατία μας και οι πολιτικοί την έχουν ανεχθεί για πολύ καιρό».

Οι Μασκ και Ραμασουάμι υποστηρίζουν ότι μία μείωση των γραφειοκρατικών ρυθμίσεων θα πρέπει να μεταφρασθεί σε «μία μαζική μείωση του προσωπικού σε όλη την ομοσπονδιακή γραφειοκρατία»:

«Ο αριθμός των προς απόλυση ομοσπονδιακών υπαλλήλων πρέπει να είναι τουλάχιστον ανάλογος με τον αριθμό των καταργηθέντων ομοσπονδιακών ρυθμίσεων. Όχι απλά χρειάζονται λιγότεροι υπάλληλοι για λιγότερες ρυθμίσεις, αλλά και ο οργανισμός θα παράγει λιγότερες ρυθμίσεις από τη στιγμή που έχει συρρικνωθεί αποτελεσματικά ο χώρος εξουσίας του».

Ένα μεγάλο εμπόδιο για την απόλυση των δημοσίων υπαλλήλων είναι συνήθως οι διάφοροι νόμοι ή συνταγματικά άρθρα που τους παρέχουν προνομιακή προστασία έναντι της απώλειας της θέσης εργασίας τους («μονιμότητα»). Ομως οι συγγραφείς προτείνουν δύο τρόπους για να παρακαμφθούν αυτά τα εμπόδια:

1. Επιχειρηματολογώντας ότι οι νόμοι πού αφορούν τη «μονιμότητα» των ομοσπονδιακών υπαλλήλων αφορούν την προστασία τους από την αλλαγή κυβέρνησης και όχι από γενικές μειώσεις στο υπαλληλικό προσωπικό.
2. Μεταφέροντας όλες τις κρατικές υπηρεσίες έξω από την Ουάσινγκτον και παράλληλα καταργώντας την εργασία από το σπίτι («τηλεργασία»). Με αυτό τον τρόπο εκείνοι που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να μετακινηθούν έξω από την Ουάσινγκτον να αναγκασθούν να παραιτηθούν.

Οσον αφορά το πρώτο σημείο, σύμφωνα με την άποψή τους, οι νόμοι που προστατεύουν τους ομοσπονδιακούς υπαλλήλους δεν έχουν ισχύ διότι αυτό που επιχειρείται είναι μία γενική μείωση των κρατικών υπαλλήλων και όχι απολύσεις πολιτικών αντιπάλων. 

«Η κοινή λογική υποστηρίζει ότι  η νομική προστασία εμποδίζει τον πρόεδρο ή τους αντιπροσώπους του να απολύσουν ομοσπονδιακούς υπαλλήλους. Ο στόχος είναι να προστατεύει τους υπαλλήλους από πολιτικά αντίποινα. Ομως ο νόμος επιτρέπει μειώσεις του προσωπικού που δεν στοχεύουν συγκεκριμένους υπαλλήλους».

Όσον αφορά το δεύτερο σημείο, η μεταφορά πολλών κρατικών οργανισμών έξω από την Ουάσινγκτον σε συνδυασμό με την απαγόρευση της τηλεργασίας θα οδηγήσει πολλούς υπαλλήλους σε παραίτηση.

«Αν ζητήσουμε από τους υπαλλήλους να έρχονται στη δουλειά τους πέντε ημέρες την εβδομάδα αυτό θα προκαλέσει ένα κύμα εθελοντικών παραιτήσεων τις οποίες θα καλοδεχτούμε. Αν οι ομοσπονδιακοί υπάλληλοι δεν επιθυμούν να προσέλθουν στις δουλειές τους οι φορολογούμενοι δεν είναι υποχρεωμένοι να τους πληρώνουν για το προνόμιο, από την εποχή του Covid, να μένουν σπίτια τους».

Λόγια θαρραλέα πού δεν συνηθίζεται να τα χρησιμοποιούν οι πολιτικοί, ούτε στις ΗΠΑ, ούτε στην Ελλάδα όταν το θέμα αφορά μία δυνητική αντιπαράθεση με τους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα. Αλλά όπως λένε οι συγγραφείς:

«Είμαστε επιχειρηματίες, δεν είμαστε πολιτικοί. Για αυτό κάνουμε τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο. Θα είμαστε εξωτερικοί εθελοντές όχι ομοσπονδιακοί υπάλληλοι. Σε διαφορά με τις κυβερνητικές επιτροπές δεν θα περιορισθούμε να εκδίδουμε εκθέσεις ή να κόβουμε κορδέλες. Θα μειώσουμε τα κόστη».