Η Παλαιστίνη και ο μεγάλος πονοκέφαλος για την Ελλάδα

Πρόσφατα πραγματοποιήθηκε συνάντηση μεταξύ του υπουργού Μετανάστευσης και Ασύλου, Νίκου Παναγιωτόπουλου και της υφυπουργού Σοφίας Βούλτεψη με τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης Νετανιάχου στην Αθήνα. Mε στόχο, όπως αναφέρουν τα σχετικά ρεπορτάζ, τη βελτίωση του ελέγχου των μεταναστευτικών ροών προς την Ελλάδα και την επιβεβαίωση της βούλησης για συνεργασία των δύο χωρών.

Οποιοσδήποτε διάβαζε τις ειδήσεις αυτές θα διαμόρφωνε την εικόνα δύο κρατών τα οποία αντιμετωπίζουν ένα κοινό πρόβλημα το οποίο προσπαθούν να επιλύσουν. Μόνο που δεν είναι ακριβώς έτσι η κατάσταση. Αυτή την στιγμή το Ισραήλ είναι εκείνο που θέτει τις βάσεις για μία από τις μεγαλύτερες μεταναστευτικές εξόδους που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια με αποδέκτες κυρίως την Ευρώπη και φυσικά την Ελλάδα.

Όταν κάποια στιγμή τελειώσουν οι εχθροπραξίες στη Γάζα οι κάτοικοι της θα βρεθούν σε ένα μη βιώσιμο περιβάλλον. Με κατεστραμμένο το 60% των κατοικιών, την ολότητα των νοσοκομείων και σχολείων, ενός σημαντικού μέρους του οδικού δικτύου, των απαραίτητων διοικητικών μηχανισμών για την επιβολή της κοινωνικής τάξης, χωρίς νερό και ηλεκτρικό. Σε ποια ακριβώς Γάζα , σε ποια ακριβώς κανονικότητα θα επιστρέψουν οι κάτοικοι της;

Το πιθανότερο είναι ότι πολλοί θα επιλέξουν την οδό της μαζικής φυγής κάτι που άλλωστε θα εναρμονιζόταν απόλυτα με τις επιθυμίες ενός σημαντικού τμήματος της πολιτικής ελίτ του Ισραήλ για το οποίο η παρουσία κάθε Παλαιστινίου αντιπροσωπεύει έναν τεράστιο υπαρξιακό κίνδυνο για το κράτος. Η φυγή δεν πρόκειται να είναι ούτε προς Αίγυπτο -πού δεν πρόκειται να τους δεχτεί- ούτε προς τη Δυτική Οχθη, όπου δεν θα τους αφήσει να πάνε το Ισραήλ.

Η έξοδος πιθανότατα θα πραγματοποιηθεί με καραβάκια-θάλασσοπνίχτες προς Κύπρο, Ελλάδα και Τουρκία. Φαντάζεσθε πως θα είναι η Ανατολική Μεσόγειος τους επόμενους μήνες, καθώς καραβάκια μεταφέροντας χιλιάδες ανθρώπους θα βυθίζονται το ένα μετά το άλλο γεμίζοντας τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων;

Όταν συζητάμε για τις επιπτώσεις της καταστροφής της Γάζας, το πρώτο πού θα πρέπει να σκεφτόμαστε -μετά από τα μαρτύρια του τοπικού πληθυσμού- είναι το πληθυσμιακό ξερίζωμα που θα επακολουθήσει και που θα επηρεάσει όλους μας.

Για μια ακόμη φορά οι Ελληνες και οι Ευρωπαίοι θα κληθούν να πληρώσουν τις επιπτώσεις μιας πολιτικής για την οποία δεν ευθύνονται -όπως έγινε με το κύμα της μετανάστευσης από τη Μέση Ανατολή που προκάλεσε η εισβολή των ΗΠΑ και συμμάχων στο Ιράκ το 2003.

Δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι οι Έλληνες επίσημοι έθεσαν αυτές τις ανησυχίες υπόψη του ισραηλινού αξιωματούχου. Ούτε γνωρίζουμε αν οι Έλληνες επίσημοι έχουν καν τέτοιες ανησυχίες . Αλλωστε η κυβέρνηση Μητσοτάκη από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα έχει υιοθετήσει μια στάση «σιδηρόφρακτης» υποστήριξης προς την κυβέρνηση Νετανιάχου, παρά τις αποφάσεις τους Διεθνούς Δικαστηρίου του ΟΗΕ, του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου και τη διεθνή κατακραυγή.

Και παρά την αντίθεση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού η οποία όμως δεν μπορεί να ενεργοποιηθεί πολιτικά λόγω της τραγελαφικής κατάστασης που χαρακτηρίζει την Αντιπολίτευση.