Η Ουκρανία, ο Μακρόν και η εθνική αμυντική βιομηχανία

Λίγο πριν τις πρόσφατες ευρωεκλογές ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν είχε ανακοινώσει -πρώτος από όλους τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης- ότι είναι έτοιμος να στείλει γαλλικά στρατεύματα στην Ουκρανία. Λίγες εβδομάδες μετά καταποντιζόταν εκλογικά καθώς το θέμα της μη συμμετοχής στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο έγινε ένα από τα κεντρικά θέματα στην προεκλογική σύγκρουση και σε αυτό συνέκλιναν πολιτικές δυνάμεις και εκ δεξιών και εξ αριστερών.

Το θέμα «Πόλεμος και Ειρήνη» διαπέρασε όλη την προεκλογική εκστρατεία στις μεγάλες χώρες της ΕΕ. Στην Ελλάδα μάλλον ήταν στο περιθώριο της προεκλογικής αντιπαράθεσης. Κακώς ίσως… Γιατί η Ελλάδα δια του κ. Μητσοτάκη έχει υπογράψει συμφωνία «αμυντικής συνεργασίας» με τη Γαλλία. Όταν το θέμα είχε συζητηθεί στη Βουλή, σύμπασα η αντιπολίτευση περί… Σαχέλ ετύρβαζε στην υποσαχάρια Αφρική, όμως τα σχέδια Μακρόν ήταν μάλλον πιο… ευρωπαϊκά.

Το θέμα σίγουρα ενδιαφέρει ακόμη κι αυτούς που δεν πήγαν να ψηφίσουν. Διότι ποιος θέλει το παιδί του να πάει χιλιάδες χιλιόμετρα από την Ελλάδα- για να υπερασπίσει ποια πατρίδα;- και να επιστρέψει πιθανώς σε νεκροσακούλα; Κανείς. Με εξαίρεση βεβαίως όσους κάνουν πολέμους με τα παιδιά των άλλων. Ήδη στις Βρυξέλλες έσπευσαν στη Σύνοδο Κορυφής να προωθήσουν «αμυντικό σύμφωνο» ΕΕ-Ουκρανίας πριν τις εκλογές στη Γαλλία.

Πάντως είναι κρίμα που το θέμα της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας ετέθη επί τάπητος πριν από λίγο καιρό από τον κ. Δένδια, τον αρμόδιο υπουργό, σε συνθήκες όπως αυτές που έχει διαμορφώσει η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.

Η Ελλάδα πρέπει να έχει ισχυρή αμυντική βιομηχανία επειδή δεν συνορεύει με το Λουξεμβούργο και με την Ελβετία… Όχι γιατί οι γεωπολιτικές συγκρούσεις ΗΠΑ, Ρωσίας, Κίνας και συμμάχων τους «πρέπει» να παρασύρουν και την Ευρώπη.

Λίγη ιστορία…

Κατά τη διάρκεια της ιταλικής επίθεσης το 1940 στην Ελλάδα, η προμήθεια με πυρομαχικά του ελληνικού στρατού, που μαχόταν στην Πίνδο και τα αλβανικά βουνά, ήταν αδιάκοπη και σε απόλυτη επάρκεια. Και μάλιστα μηδενικού κόστους.

Ο υπεύθυνος για τα εξαιρετικά… δωρεάν logistics του ελληνικού στρατού σε σφαίρες, οβίδες και κάθε άλλη κατηγορία πυρομαχικών είχε ένα μόνο όνομα ΠΥΡΚΑΛ, (λειτουργούσε από τον 19ο αιώνα και εξαγοράστηκε από τον Μποδοσάκη).

Ο Μποδοσάκης που είχε αποδείξει τον πατριωτισμό του και τη 10ετία του 1920, καθώς παρά τις παρακλήσεις του Κεμάλ Ατατούρκ- ήταν ο μεγαλύτερος βιομήχανος στην Τουρκία- αποφάσισε να εγκαταλείψει στη γείτονα περιουσία ίση με το τότε ενεργητικό της Εθνικής Τράπεζας και να έλθει στην Ελλάδα.

Βεβαίως είχε προλάβει πριν οι Νεότουρκοι του Κεμάλ επικρατήσουν, να διώξει εκτός Τουρκίας άλλα τόσα, έγκαιρα προειδοποιημένος από Γερμανούς συμβούλους του. Όλη  την εξαχθείσα περιουσία του τη μετέφερε στην Ελλάδα και δημιούργησε μια μεγάλη αλυσίδα βιομηχανιών που ήκμασαν επί 10ετίες. Για τη συνεισφορά του στον πόλεμο του ’40 οι ελληνικές μεταπολεμικές κυβερνήσεις τού έδωσαν το προνόμιο να έχει το μονοπώλιο της παραγωγής πυρομαχικών.

Από το 1990 και μετά η ΠΥΡΚΑΛ αλλά και άλλα κομμάτια της ελληνικής βιομηχανίας μπήκαν στο στόχαστρο διαφόρων λόγω των ζημιών τους (καθώς και για λόγους που μάλλον είναι θαμμένοι σε βαθιά συρτάρια του Υπ. Άμυνας και του ΓΕΕΘΑ) και προτιμήθηκαν ξένοι προμηθευτές.

Η συνταγή λύσης του προβλήματος γνωστή: Ιδιωτικοποίηση.

Χάρη στις προσπάθειες κάποιων εχεφρόνων ανθρώπων εντός και εκτός Στρατού, αλλά και του προσωπικού της εταιρείας, τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα επιβίωσαν περιλαμβάνοντας σημαντικές δραστηριότητες της παλιάς ΠΥΡΚΑΛ.

Όλα αυτά ανήκουν στην Ιστορία; Όχι ακριβώς. Μάλλον δίνουν τροφή για σκέψη και εξαγωγή συμπερασμάτων και για το σήμερα. Στο… οικοσύστημα της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας όμως υπάρχουν κι άλλες εταιρείες. Κρατικές και ιδιωτικές. Ή τουλάχιστον υπήρχαν μέχρι πρότινος…

Η ΕΒΟ (Ελληνική Βιομηχανία Όπλων), που συγχωνεύτηκε με την ΠΥΡΚΑΛ και δημιουργήθηκε η ΕΑΣ (Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα). Η ΕΑΣ έχει διάφορες θυγατρικές με διαφορετικό αντικείμενο η καθεμιά.

Η ΕΑΒ (Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία) που προήλθε από τη συγχώνευση του 202 ΚΕΑ (Κρατικό Εργοστάσιο Αεροπλάνων, βρισκόταν επί 50 χρόνια στο Φαληρικό Δέλτα) με άλλες μονάδες επισκευών της Πολεμικής Αεροπορίας. Ας αναλογιστούν κάποιοι ότι μέρος του ρωσο-ουκρανικού πολέμου γίνεται με τουρκικά drones.

Η INTRACOM Defense, η οποία σε συνεργασία με τη ΜΕΤΚΑ  είχε την άδεια κατασκευής των ηλεκτρονικών συστημάτων  αλλά και τμημάτων των πυραύλων Patriot, η μόνη κάποτε εκτός Ηνωμένων Πολιτειών.

Η ΜΕΤΚΑ πριν εξαγοραστεί από τον όμιλο Μυτιληναίου κατασκεύαζε ελαφρά και μεσαία τεθωρακισμένα ερπυστριοφόρα μεταφοράς προσωπικού, ενώ είχε ειδική άδεια από το ΝΑΤΟ για επισκευές υψηλής ακριβείας μιας και διέθετε την ανάλογη τεχνολογία.

Τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά που αποτέλεσαν επί 10ετίες την κατασκευαστική και επισκευαστική βάση του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, μπορεί να ιδιωτικοποιήθηκαν, όμως το προσωπικό τους διαθέτει υψηλή τεχνογνωσία.

Η THALES που παράγει και εξάγει συστήματα νυκτερινής παρακολούθησης και ειδικούς αισθητήρες.

Αλλά και εταιρείες πληροφορικής παλιές και καινούργιες προσανατολίζονται στην πολεμική βιομηχανία.

Το θέμα μπήκε από την ίδια την κυβέρνηση. Και το επόμενο βήμα είναι όλα αυτά να οργανωθούν και να επιβεβαιωθούν, ελπίζω όχι για την Ουκρανία. Ο πιθανός εχθρός είναι εξ Ανατολών, αλλά πολύ πιο κοντά απ’ ό,τι κάποιοι θέλουν να «βλέπουν».