Η συνταγή της επιτυχίας που εκτόξευσε την ακροδεξιά στην Ευρώπη

Η επιτυχία της ριζοσπαστικής Δεξιάς δεν οφείλεται τόσο στην ανατρεπτικότητα όσο στην προσαρμοστικότητά της. Εμαθε να προσαρμόζεται στις πολιτικές των αντιπάλων της και να τις χρησιμοποιεί προς ίδιον όφελος.

Αυτό συνέβη τόσο παλαιότερα, όταν υιοθέτησε το κράτος κοινωνικής πρόνοιας ως μέρος του πολιτικού της προφίλ, όσο και τώρα πού υιοθετεί τον ευρωπαϊσμό ως βασικό στοιχείο της πολιτικής της φυσιογνωμίας.

Η εμφάνιση με αξιώσεις της ριζοσπαστικής Δεξιάς στο πολιτικό προσκήνιο λαμβάνει χώρα όταν αυτή εγκαταλείπει το φλερτ της με τον νεοφιλελευθερισμό και τις επιθέσεις εναντίον του κράτους και ταυτίζεται ολοκληρωτικά με το σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο κοινωνικής προστασίας και το κράτος πρόνοιας.

Αυτό της ανοίγει την πόρτα στις τεράστιες μάζες των εργαζομένων πού έβλεπαν συνεχώς τις κοινωνικές υπηρεσίες να υποβαθμίζονται η να ιδιωτικοποιούνται στο όνομα του «εκσυγχρονισμού» και της «αποτελεσματικότητας».

Ομως φυσικά αυτή η προσαρμογή στο σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο έγινε με τους δικούς της όρους. Ναι στο κοινωνικό κράτος, αλλά στο εθνικά καθαρό κοινωνικό κράτος. Οι κοινωνικές παροχές είναι καλές όταν σαν αποδέκτες έχουν τους πραγματικούς πολίτες της χώρες και όχι τις μάζες των μεταναστών. Με άλλα λόγια η ριζοσπαστική Δεξιά προσαρμόστηκε στο σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο της κοινωνικής προστασίας «εθνικοποιώντας» το.

Κάτι ανάλογο συνέβη και με τη σχέση της με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Πάνε οι παλαιότερες εποχές που οι αρχηγοί της έκαναν επιθέσεις εναντίον της ΕΕ ζητώντας τη διάλυσή της και την επιστροφή σε μία «Ευρώπη των Εθνών». Σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει ριζικά.

Σήμερα η υπερδεξιά εμφανίζεται ως ο κατεξοχήν υπερασπιστής του «ευρωπαϊκού πνεύματος» και του «ευρωπαϊκού τρόπου ζωής» ο οποίος απειλείται σύμφωνα με αυτήν από τις ανεξέλεγκτες μάζες των μεταναστών πού προσπαθούν να παραβιάσουν τα σύνορα της ΕΕ.

Η ριζοσπαστική Δεξιά έχει πάψει να επιτίθεται στην Ευρώπη στο όνομα του έθνους και αντ’ αυτού μιλά για μια άλλη Ευρώπη της οποίας ο πολιτισμός απειλείται όπως ακριβώς και τα έθνη που την αποτελούν. Αυτό το φαινόμενο ο συγγραφέας Χανς Κουντνάνι αποκαλεί «εθνοευρωπαϊσμό»

Με άλλα λόγια η ακροδεξιά προσαρμόστηκε στον ευρωπαϊσμό των φιλελευθέρων όπως ακριβώς προσαρμόσθηκε και στο κράτος κοινωνικής πρόνοιας των σοσιαλδημοκρατών: Τον υιοθέτησε μεταβάλλοντας όμως τη φύση του: «Κατά την διάρκεια των τελευταίων ετών» γράφει ο καθηγητής Νταν ιέλ Ινεράριτι «βλέπουμε ένα εξευρωπαϊσμό της άκρας δεξιάς που σημαίνει την μεταφορά στο ευρωπαϊκό επίπεδο της εθνικοπολιτιστικής ιδεολογίας που υποστηρίζει στο επίπεδο του κράτους: την ομοιογένεια, την άρνηση της μετανάστευσης, το κλείσιμο των συνόρων».