Πώς το μακελειό στη Μόσχα γίνεται όπλο για το καθεστώς Πούτιν

Ο Αλεξάντερ Ναβάλνυ δεν δολοφονήθηκε με το γάντι από το «καθεστώς Πούτιν» γιατί υπήρχε έστω και αμυδρή πιθανότητα να εμποδίσει την πανηγυρική επανεκλογή του δικτάτορα στον προεδρικό του θρόνο.

Εξάλλου από ιδεολογικής πλευράς δεν διέφερε σε πολλά πράγματα από τον «άρχοντα» του Κρεμλίνου. Όχι, άλλα ήσαν τα προβλήματα του Ρώσου αντικαθεστωτικού. Πρώτον δεν ήταν πρώην πράκτορας ρωσικής μυστικής υπηρεσίας και δεύτερον, πολύ χειρότερο, ήταν απόλυτα τίμιος.

Ήταν ένα είδος ιεραπόστολου κατά της διαφθοράς, ο οποίος κατέρριπτε τις ιδεολογικές ανοησίες του Πούτιν περί «δικτατορίας του νόμου» και άλλα βαρύγδουπα παρόμοια, που συσκότιζαν το μέχρι το μεδούλι μαφιόζικο καθεστώς που έχει εγκατασταθεί στη Μόσχα. Και σήμερα φιλοδοξεί να γίνει ευρασιατικό και γιατί όχι παγκόσμιο.

Με άλλοθι την περίφημη «πολεμική οικονομία», μέσω της οποίας ο πολιτικός αυταρχισμός θα δίνει ρέστα. Και από την άποψη αυτή η τελευταία ακραία δολοφονική επίθεση κατά αθώων πολιτών στη Μόσχα, αποτελεί δώρον εκ Κορανίου στο νεορωσικό καθεστώς.Όπως πριν είκοσι και πλέον χρόνια οι επιθέσεις Τσετσένων ισλαμοτρομοκρατών σε θέατρο της Μόσχας (το 2000) και σε σχολείο της πόλης Μπεσλάν το 2004.

Από την Κριμαία στην Ουκρανία

Υπό αυτή την έννοια η ρωσική επίθεση στην Ουκρανία, η προσάρτηση της Κριμαίας, η διάλυση της Τσετσενίας, το σχέδιο εκρωσισμού του Καύκασου, οι μισθοφόροι της Αφρικής, οι πράκτορες των fake news στη Δύση και άλλα τινά, κάθε άλλο παρά τυχαία γεωπολιτικά γεγονότα είναι. Το ίδιο δε ισχύει και με τις 53 δολοφονίες Ρώσων ολιγαρχών, αντικαθεστωτικών και δημοσιογράφων που έχουν γίνει τα είκοσι τελευταία χρόνια, πέρα από φυλακίσεις και διώξεις ανθρώπων που γνωρίζουν τι θέλει και που το πάει ο Βλαντίμιρ Πούτιν.

Από τις μέχρι σήμερα εξελίξεις, είναι κατάδηλο πλέον ότι η Ρωσία υπό την σημερινή ηγεσία της, επιδιώκει να εγκαταστήσει στον ευρασιατικό χώρο μια μαφιο-αυταρχική πολιτική ιδεολογία στην οποία κυρίαρχα στοιχεία της θα είναι ο εθνικισμός και η ψευτο-θρησκευτική κουλτούρα, η οποία θα χρησιμεύει ως άλλοθι και για καθημερινές βιαιότητες.

Η ρωσο-ιρανική λυκοφιλία αποτελεί ήδη ένα πρώτο έμβρυο της εξέλιξης αυτής, στην οποία ο δυτικός ψευτο-δικαιωματισμός, είναι το κερασάκι στην τούρτα.Δικαιολογεί δε ,η λυκοφιλία αυτή και τη μη αναφορά του Πούτιν στη λέξη Ισλαμ όταν μίλησε για τη σφαγή της Μόσχας.

Από τον Πριμακόφ στον Πούτιν

Υπό αυτές τις συνθήκες, οι γνωστές θεωρήσεις ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν επέλεξε την εισβολή στην Ουκρανία γιατί δήθεν «φοβήθηκε» την επέκταση του ΝΑΤΟ κοντά στα σύνορά του, μικρή δόση αλήθειας περιέχει. Η στάση του έχει άλλα πολύ βαθύτερα αίτια. Κάποια από τα οποία υπογραμμίζουν και το ρόλο της Κίνας στο όλο πλέγμα σχέσεων.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν η Ρωσία έγινε μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης, επί προεδρίας Γέλτσιν, η Κίνα φοβήθηκε τη δημιουργία ενός ρωσο-δυτικού άξονα εναντίον της και με διάφορους τρόπους επεδίωξε να αποτρέψει και να σαμποτάρει ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Σε πρώτη φάση έτσι, προσπάθησε η ίδια να έλθει πιο κοντά στη Δύση και κυρίως στην Ευρώπη και να επωφεληθεί των σημαντικών διαφορών που τότε υπήρχαν ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τις ΗΠΑ.

Παράλληλα όμως επεδίωκε με κάθε τρόπο να υπονομεύει τις ρωσο-δυτικές σχέσεις, με βασικό σύμμαχο της τον Ρώσο υπεύθυνο τότε της KGB Γεβγκενι Πριμάκοφ (1929-2015), ο οποίος ήταν εναντίον της δυτικής πορείας της Ρωσίας και δεδηλωμένος αντιαμερικανός.

Την περίοδο εκείνη μάλιστα, ο μετέπειτα υπουργός Εξωτερικών και πρωθυπουργός, στήριξε απροκάλυπτα τους Ρώσους Κομμουνιστές/ εθνικιστές και πολύ διπλωματικά είχε συμπαρασταθεί στην κατά της Δύσης ισλαμική τρομοκρατία.

Επιστροφή στα ψυχροπολεμικά σύνορα

Οι περισσότερες από τις θέσεις και πρωτοβουλίες Πριμάκοφ, το 1999, υιοθετήθηκαν και από τον τότε πολιτικό του αντίπαλο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος πολύ μεθοδικά απομάκρυνε και τον Γέλτσιν από την εξουσία.
Από τότε και με πρόφαση τη δυτική επέμβαση στο Κοσσυφοπέδιο, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, κάνει ότι μπορεί, για να αποκαταστήσει την ρωσική πρωτοκαθεδρία από την Κεντρική Ασία ως την Ανατολική Ευρώπη.

Ο Πούτιν φαίνεται να οραματίζεται μια Ευρώπη στην οποία το NATO ουσιαστικά θα επιστρέψει στα ψυχροπολεμικά σύνορά του και η σχέση του με την Ουάσιγκτον θα έχει εξασθενήσει άσχημα. Καθώς θεωρεί πως η Ρωσία έχει ανακτήσει την δύναμή της μετά την αρχική μεταψυχροπολεμική εποχή, η Μόσχα προβάλλει επίσης ισχύ στην Αρκτική, στον Βόρειο Ατλαντικό, στη Μέση Ανατολή, και σε άλλα παράπλευρα θέατρα. Και ναι μεν η Μόσχα δεν έχει πολλές ελπίδες να οικοδομήσει μια ρωσοκεντρική παγκόσμια τάξη, μπορεί όμως να αποδυναμώσει το υπάρχον σύστημα από μια κατεύθυνση, καθώς η Κίνα και το Ισλάμ του επιτίθενται από άλλες.

Και η κατεύθυνση αυτή, δεν είναι άλλη από την πολιτική μαφιοποίηση και την ευρεία διασπορά του οργανωμένου εγκλήματος στη Δύση, μέσω του Ισλάμ που ελέγχει μεγάλο μέρος του παγκόσμιου εμπορίου ναρκωτικών,παράνομης μετανάστευσης και τρομοκρατικών δικτύων Τα πρώτα δείγματα της στρατηγικής αυτής είναι πλέον περισσότερο από ορατά στην Μασσαλία, τη διάσημη γαλλική πόλη και κορυφαίο λιμάνι της Μεσογείου, στην οποίαν καθημερινά γίνονται 3-4 δολοφονίες, 10-20 επιθέσεις με μαχαίρια, 4-5 ληστείες και 10-12 βιασμοί.

Η συμμαχία με την Κίνα

Όλα αυτά είναι όμως ιστορία που έρχεται. Στην παρούσα φάση της γεωπολιτικής, επειδή η Κίνα όσο και η Ρωσία επιδιώκουν να σπάσουν την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η σύγκλιση γέννησε συνεργασία.

Οι δύο χώρες είναι σαφές ότι έχουν ανταλλάξει συμβουλές σχετικά με τον τρόπο διαχείρισης του Διαδικτύου, παράλληλα δε μέσω του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης, στηρίζουν επικοινωνιακά φιλικούς δικτάτορες στην Κεντρική Ασία. Οι διμερείς εμπορικές, χρηματοοικονομικές, και ενεργειακές σχέσεις μεταξύ Κίνας και Ρωσίας έχουν διευρυνθεί, και το Πεκίνο και η Μόσχα έχουν παραχωρήσει το ένα στο άλλο σημαντική, αν και μερικές φορές σιωπηρή, διπλωματική υποστήριξη στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε.

Εξίσου σημαντικό, μια διευρυνόμενη στρατιωτική σχέση περιλαμβάνει κοινές ασκήσεις στην Κεντρική Ασία και την Βαλτική και την Θάλασσα της Νότιας Κίνας, μεταβιβάσεις όπλων, και αναπτυσσόμενη αμυντική τεχνολογική συνεργασία, μέρος της οποίας πιθανότατα γίνεται κρυφά.

Είναι ξεκάθαρο έτσι, ότι η Κίνα και η Ρωσία χρησιμοποιούν παραπληροφόρηση και στρατηγική διαφθορά για να επέμβουν στις φιλελεύθερες κοινωνίες, ή εργάζονται για να κάνουν τους διεθνείς οργανισμούς πιο φιλικούς προς την ανελεύθερη διακυβέρνηση. Συμβάλλουν συνεπώς σε μια παγκόσμια αυταρχική πολιτική τάξη που ωφελεί και τα δύο κράτη. Και είναι στο στρατηγικό επίπεδο όπου οι αποδόσεις της σύγκλισης είναι πιο έντονες.

Τόσο το Πεκίνο όσο και η Μόσχα φαίνεται ότι έχουν μάθει ένα ζωτικό μάθημα από την σοβιετική ήττα στον Ψυχρό Πόλεμο: ότι είναι κακή στρατηγική να ανταγωνίζεσαι την Ουάσιγκτον σε ένα μέτωπο ενώ ανταγωνίζεσαι έναν δεύτερο εχθρό στο άλλο.

Έτσι, η Κίνα και η Ρωσία αποφάσισαν να σταθούν «πλάτη με πλάτη» κατά μήκος των κοινών ευρασιατικών συνόρων τους, κάτι που τις αφήνει να επικεντρωθούν στην διάβρωσή δυτικών αξιών που βρίσκονται σε υποχώρηση.