Το κίνημα woke και το Παρίσι ως... αδύναμος κρίκος

Πρώην αριστεριστής και σήμερα σημαντικός Γάλλος φιλόσοφος, ιστορικός των πολιτικών ιδεών και διευθυντής Ερευνών στο CNRS, ο Πιερ-Αντρέ Ταγκιέφ, 77 ετών, είναι γνωστός ως ο συγγραφέας αρκετών βιβλίων, απομυθοποιητικών, με θέμα τον ρατσισμό, τον αντισημιτισμό και τις θεωρίες συνωμοσίας.

Πρόκειται δε για έναν φιλόσοφο που δεν μασάει τα λόγια του και δεν παίζει με ιδέες, πίσω από τις οποίες κρύβονται εξουσιαστικές και καιροσκοπικές σκοπιμότητες. Απαντώντας έτσι σε ερώτημά μας για τα βαθύτερα αίτια των τελευταίων γεγονότων στη Γαλλία, με αφορμή τον θάνατο από σφαίρα αστυνομικού ενός 17χρονου κακοποιού, ο Γάλλος φιλόσοφος έκανε λόγο για βίαιη επίθεση του ισλαμο-αριστερισμού κατά της κοινωνίας δικαίου.

Τόνισε δε ότι με αφετηρία τη Γαλλία επιχειρείται μια μεγαλύτερης εμβέλειας επίθεση κατά του δυτικού πολιτισμού και του ελληνισμού.

Υποστηρίζει μάλιστα ότι στην ουσία ο ισλαμο-αριστερισμός είναι μια άλλη εκδοχή της εγκληματικής απάτης που συνιστά ο κομμουνισμός. Ο τελευταίος, αναφέρει, έχει πάντα τους οπαδούς του, τους ακτιβιστές του και τους απολογητές του, που πάντα υπόσχονται ισότητα και άλλα παρόμοια, επικαλούμενοι μια «προοδευτικότητα» που δεν είναι τίποτε άλλο παρά εργαλείο βίαιης εξουσίας.

Στις μέρες μας, γράφει ο Πιερ-Αντρέ Ταγκιέφ, η εξισωτική ουτοπία επαναπροσδιορίζεται μέσα από τη θεωρία της «αφύπνισης» (woke) ως νέα μορφή του ριζικού εξισωτισμού, ο οποίος συνδυάζεται με το αλλόκοτο μίσος για τον εαυτό, που καλλιεργείται από τους δυτικούς διανοούμενους. Το ζήτημα δεν είναι πλέον μόνο να τελειώνουμε με τον καπιταλισμό, πρέπει να καταστρέψουμε τον δυτικό πολιτισμό ξεκινώντας από την ενοχοποίηση του παρελθόντος του στο σύνολό του και κατά συνέπεια την απόρριψη όλης της κληρονομιάς του.

Η καταστροφή της γλώσσας μέσω της συμπεριληπτικής γραφής αποτελεί μέρος αυτού του προγράμματος αρετότροπης απο-πολιτισμικοποίησης. Πρόκειται εδώ για ένα κάλεσμα σε καθολική εθνοκτονία. Από τον σχετικά παιγνιώδη αποδομητικό σχολαστικισμό γεννήθηκε αυτό το τέρας που λέγεται «γουοκισμός», «ένας κατακτητικός κομφορμισμός που μοιάζει να σηματοδοτεί την ανάδυση ενός νέου ολοκληρωτικού πνεύματος».

Αυτά έγραφε πριν από λίγους μήνες στην εφημερίδα Λε Φιγκαρό ο Γάλλος φιλόσοφος, κρούοντας έναν κώδωνα κινδύνου, που κάποιοι δεν ακούν. Και από αυτή την οπτική γωνία, πρέπει να τονίσουμε ότι οι συνεχείς επιχειρήσεις αποσταθεροποίησης της Γαλλίας μόνο τυχαίες δεν είναι.

Οι εμπνευστές και χρηματοδότες του Brexit έχουν κάθε λόγο να είναι απόλυτα ικανοποιημένοι από τη σημερινή κατρακύλα της Γαλλίας, όπως αυτή καταγράφεται τον τελευταίο καιρό, με τα θλιβερά γεγονότα κοντά στο Παρίσι και σε άλλες πόλεις.

Μετά την αποχώρηση των Βρετανών από την Ένωση, η Γαλλία είναι ο μοναδικός αμυντικός της βραχίονας και ένα από τα ισχυρά στηρίγματα του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος, του ευρώ. Μια αποσταθεροποίηση της Γαλλίας συνεπώς, για τους εχθρούς της Ε.Ε. και του κράτους δικαίου που εκπροσωπεί παγκοσμίως, είναι πραγματικό κελεπούρι.

Από την άλλη πλευρά, η Γαλλία είναι η μόνη χώρα με στρατιωτική παρουσία στον Νότιο Ειρηνικό, όπου ανάμεσα στην Αυστραλία και την ανατολική ακτή της Αμερικής, βρίσκεται η Γαλλική Πολυνησία, ένα σύμπλεγμα 118 νησιών, ίσο σε έκταση με την Ευρώπη χωρίς τη Ρωσία.

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι αυτή η μέσω Γαλλίας ευρωπαϊκή παρουσία στην περιοχή της Ωκεανίας, κάποιες αυτοκρατορικές δυνάμεις τις ενοχλεί. Και πολύ μάλιστα, στη σημερινή γεωπολιτική συγκυρία.

Από την άλλη πλευρά, η Γαλλία προσφέρεται ως αδύναμος κρίκος.

Πρώτον, η χώρα έχει περί τα 16 εκατομμύρια νόμιμους και παράνομους μουσουλμάνους, με πολύ ισχυρούς ισλαμικούς θύλακες.

Δεύτερον, διαθέτει ισχυρές φαιοκόκκινες δυνάμεις. Η γαλλική ακροδεξιά της Μαρίν Λεπέν και η ακροαριστερά του εκατομμυριούχου Ζαν-Λικ Μελανσόν πολιτικά καλύπτουν τη μισή Γαλλία και πλέον. Τα δε παραδοσιακά κόμματα της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς, μετά από 75 χρόνια άσκησης της εξουσίας, σήμερα παραπαίουν.

Τρίτον, την ώρα που η γαλλική Δικαιοσύνη ασχολείται με τα δικαιώματα των λεσβίων και την πολιτική ορθότητα, οι ισλαμοφασιστικές μαφίες σε κάποιες περιοχές έχουν δημιουργήσει δικά τους «κρατίδια». Μια βόλτα στη Μασσαλία και στα περίχωρα του Παρισιού μπορεί να πείσει και τους πιο επιφυλακτικούς απέναντι στη διαπίστωσή μας.

Τέταρτον, τα δέκα τελευταία χρόνια, σχεδόν «νόμιμη» θεωρείται και η δράση των συμμοριών «μπλακ μπλοκ», που είναι ό,τι οι δικοί μας κουκουλοφόροι. Τα αποβράσματα που συνθέτουν αυτές τις συμμορίες μπορούν να λεηλατούν, να καίνε καταστήματα και αυτοκίνητα και να πυρπολούν βιβλιοπωλεία, με μοναδικό ρίσκο κάποιος να συλληφθεί και δυο μέρες μετά να κυκλοφορεί ελεύθερος με βραχιολάκι.

Εσχάτως δε, οι συμμορίες αυτές έχουν και τη στήριξη κάποιων οικολόγων, οι οποίοι στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος χρησιμοποιούν ειδικά καπνογόνα και φλογοβόλα, για να προστατεύονται από τις «επιθέσεις» των σωμάτων ασφαλείας. Σημειώνουμε ότι αυτό το «κίνημα» οικολόγων προτείνει και ειδικό διαιτολόγιο για κάθε Γάλλο, με κύρια πιάτα τις τσουκνίδες, τα αγκάθια και τα σκουλήκια.

Πέμπτον, ενδιαφέρουσες είναι οι εξελίξεις και στο γαλλικό εκπαιδευτικό σύστημα, με αποκεφαλισμούς δασκάλων από ισλαμιστές, λογοκρισία στην ύλη διδασκαλίας και απειλές για τη σωματική ακεραιότητα όσων ομιλούν τη μη συμβατή με την πολιτική ορθότητα γλώσσα.

Από οικονομικής πλευράς, η Γαλλία έχει συνολικό δημόσιο και ιδιωτικό χρέος 4.600 δισεκατομμύρια ευρώ, ήτοι 12 φορές το αντίστοιχο ελληνικό για 6 φορές περισσότερους κατοίκους. Ωστόσο οι ρυθμοί ανάπτυξής της είναι καλοί, η ανεργία σχετικά χαμηλή και οι εξαγωγές της παραμένουν ανταγωνιστικές. Ως φαίνεται έτσι, αυτή την οικονομία κάποιοι έχουν βάλει στόχο να την υπονομεύσουν, γιατί αυτό εξυπηρετεί και άλλους στόχους.

Και από τους τελευταίους, ο πιο σημαντικός είναι η Γαλλία να αποκτήσει αντιευρωπαϊκή κυβέρνηση για να σπάσει και ο γαλλο-γερμανικός άξονας. Τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν.