Ο νέος παγκόσμιος πόλεμος των πολιτισμών

Και τι δεν είπε κατά της Δύσης ο Βλαδίμηρος Πούτιν, στην πρόσφατη ομιλία του με την οποία δικαιολόγησε την προσάρτηση του 15% του ουκρανικού εδάφους. Έφτασε μέχρι το σημείο να την κατηγορήσει και για σατανισμό, σε μια προσπάθειά να δώσει και θρησκευτικό περιεχόμενο στις κατηγορίες του.

Κατά τα άλλα, ο Ρώσος πρόεδρος κατηγόρησε τη Δύση για νεοαποικισμό, για καταλήστευση των φυσικών πόρων της Ρωσίας και άλλων αδύναμων χωρών και για την επιβολή ηθών και συμπεριφορών που δεν συνάδουν με τοπικές, εθνικές θρησκευτικές παραδόσεις. Παράλληλα δε επωφελήθηκε από τη διάδοση του ανιστόρητου «βοκισμού» (wokism) στις ΗΠΑ και σε μέρος της Δύσης, για να υπογραμμίσει ότι στον μη δυτικό κόσμο κινδυνεύουν και παραδοσιακές οικογενειακές αξίες, όπως ήθη και έθιμα.

Από την άλλη πλευρά, προτείνοντας διαπραγματεύσεις με την Ουκρανία αλλά χωρίς να τίθεται θέμα αμφισβήτησης των περιοχών που προσαρτήθηκαν, ο Πούτιν, στην ουσία, εκ προοιμίου προδικάζει την αποτυχία των όποιων συζητήσεων. Άρα ο πόλεμος θα συνεχιστεί και πολύ ειρωνικά είπε ότι τον χειμώνα που έρχεται οι Δυτικοί να μάθουν να τρώνε λιγότερο και να φοράνε πιο χοντρά παλτά.

Εντυπωσιακή ήταν επίσης και η αναφορά του στον Ρώσο φιλόσοφο Ιβαν Ιλίν, μέγα θαυμαστή της ναζιστικής θεωρίας και υπέρμαχου του γεωπολιτικού ρόλου της Ευρασίας υπό ρωσική έμπνευση και κυριαρχία.

Στο ίδιο πνευματικό πεδίο κινήθηκε εν μέρει και ο Κινέζος δια βίου πλέον πρόεδρος Σι Τζιπίνγκ, μιλώντας στο 20ο Συνέδριο του ΚΚ Κίνας, το οποίο υπήρξε και πραγματική ύβρις κατά της δημοκρατίας. Σαφώς δε ο πρόεδρος Σι, άφησε να υπονοηθεί ότι μια κινεζική εισβολή στη Ταϊβάν, κάθε άλλο παρά αποκύημα φαντασίας είναι.

Δεν χωρά καμία αμφιβολία έτσι ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία προσλαμβάνει πλέον και σαφέστατη πολιτισμική μορφή, γεγονός που από μόνο του δικαιώνει τα «οράματα» του Αλεξάντερ Ντούνγκιν, Ρώσου εθνικιστή φιλοσόφου και θεωρητικού της ανάδυσης της Ευρασίας ως παγκόσμιας δύναμης με γεωπολιτική αλλά και πολιτιστική εμβέλεια. Εμβέλεια που ο Ρώσος πρόεδρος την τόνισε ιδιαίτερα, καλώντας το σύνολο του μη δυτικού κόσμου να συνταχθεί με τους πρωτοπόρους της αντιδυτικής συμμαχίας. Μια συμμαχία πολιτιστική και πολιτική και όχι οικονομική, όπως θα την φαντάζονταν οι Μαρξ, Λένιν και λοιποί Τρότσκι.

Είναι σαφές, λοιπόν, όπως γράψαμε πριν λίγους μήνες, ότι το δραματικό από κάθε πλευρά γεγονός του πολέμου στην Ουκρανία, φέρνει στο προσκήνιο σοβαρά πολιτιστικά και γεωπολιτικά διακυβεύματα, τα οποία βρίσκονται κάτω από το χαλί, με τη Δύση περί άλλα να τυρβάζει. Τώρα, όμως, είναι μπροστά μας και απαιτούν άμεσες, κρίσιμες και φωτισμένες επιλογές, υπό συνθήκες αναθεώρησης δεδομένων που και αυτά γρήγορα μεταλλάσσονται.

Στο πλαίσιο αυτό έτσι, στον μεταψυχροπολεμικό κόσμο, το μεγαλύτερο στρατηγικό και όχι μόνον πρόβλημα είναι και θα είναι, οι σχέσεις της Δύσης με κυρίαρχη δύναμή της τις ΗΠΑ, με την μετακομμουνιστική Ρωσία και την οικονομικά ανερχόμενη Κομμουνιστική Κίνα. Συμπληρωματικά δε στο πεδίο των σχέσεων αυτών εισέρχονται και χώρες όπως η Ινδία, η Βραζιλία και η Νότια Αφρική, αλλά και ο ισλαμοαραβικός κόσμος, με μεγάλο ερωτηματικό το ρόλο και την περαιτέρω πορεία της Τουρκίας.

Στο επίπεδο αυτό, ο ευρασιατικός χώρος θα παίζει αποφασιστικό ρόλο στις υπό εκκόλαψη εξελίξεις. Κύριο δε διακύβευμα είναι αν στο χώρο αυτόν θα έχουν το πάνω χέρι οι διεθνείς δυνάμεις του αυταρχισμού και της ωμής βίας, ή οι αντίστοιχες του κράτους δικαίου.

Υπό αυτές τις συνθήκες, ο πόλεμος της Ουκρανίας αναδεικνύεται το ζωτικό πρόβλημα της Ευρασίας και της προσπάθειας της «Διεθνούς του Αυταρχισμού» να τη θέσει υπό σινο-ρωσικό έλεγχο, δίνει μια νέα διάσταση στα πολιτικά και γεωστρατηγικά δρώμενα, στα οποία θα γίνεται όλο και πιο εμφανής ο ρωσικός στόχος της εκκόλαψης ενός αντιδυτικού μετώπου στο οποίον η Ρωσία θα έχει τον πρώτο πολιτιστικό ρόλο.

Το ερώτημα είναι θα φρονούν περί αυτού, εν ευθέτω χρόνω, οι ισλαμιστές, οι Κινέζοι και οι Βουδιστές.