Γιατί ο Τραμπ απεχθάνεται τις χειραψίες

Αν το βρείτε, θα το απολαύσετε. Διαβάζεται γρήγορα, ευχάριστα, είναι αποκαλυπτικό και περιγράφει μια αδρή πραγματικότητα, αυτήν της προσωπικότητας και της ψυχοσύνθεσης του συγγραφέα του, του σημερινού Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ. Και η προσωπικότητα αυτή, όπως προκύπτει από την αυτοπεριγραφή της, ούτε τυχαία είναι, ούτε εξ ατυχήματος βρέθηκε στο πόστο που βρίσκεται σήμερα.

Σπεύδουμε δε να πούμε ότι παρά τις αρνητικές για την προσεχή προεδρική εκλογή δημοσκοπήσεις, ο Τραμπ ούτε τα όπλα έχει καταθέσει ούτε από χέρι χαμένος είναι. Ας το έχουν υπόψη τους οι αντίπαλοί του, για να μην την πατήσουν όπως η Χίλαρι Κλίντον το 2016.

Παρακάτω παραθέτουμε αποσπάσματα από το βιβλίο του Ντόναλντ Τραμπ που με τον τίτλο «Πώς να γίνεις πλούσιος» (Αττικές Εκδόσεις), κυκλοφόρησε στην Αθήνα το 2004. Ενδιαφέρον είναι από την άποψη αυτή ένα μικρό κεφάλαιο στο οποίο ο σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ και τότε δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας εξηγεί γιατί απεχθάνεται τις χειραψίες:

«… Μερικά στελέχη επιχειρήσεων», γράφει, «πιστεύουν στις δυνατές χειραψίες. Εγώ πιστεύω στο “όχι χειραψίες”. Η χειραψία είναι απαίσια πρακτική. Πολύ συχνά βλέπω κάποιον που είναι ολοφάνερα άρρωστος, με άσχημο κρυολόγημα ή γρίπη, που με πλησιάζει και λέει: “Κύριε Τραμπ, θα ήθελα να σας σφίξω το χέρι”. Είναι ιατρικό γεγονός πως έτσι μεταδίδονται τα μικρόβια. Μακάρι να ακολουθούσαμε το γιαπωνέζικο έθιμο της υπόκλισης.

Το χειρότερο είναι ν' αναγκάζεσαι να σφίγγεις χέρια κατά τη διάρκεια γεύματος. Μια φορά ένας άνθρωπος βγήκε από την τουαλέτα του εστιατορίου τινάζοντας τα χέρια του σαν να ήταν ακόμα υγρά και δεν είχε χρησιμοποιήσει πετσέτα. Με εντόπισε, πλησίασε στο τραπέζι μου και είπε: “Κύριε Τραμπ, είστε ο καλύτερος. Θα μου σφίξετε, σας παρακαλώ, το χέρι;”.

Ήξερα πως αν δεν του έδινα το χέρι μου, θα έλεγε τρομερά πράγματα για μένα επί τριάντα χρόνια. Ήξερα επίσης πως, αν του το έδινα, τα δικά μου χέρια θα γέμιζαν μικρόβια ή ό,τι στο διάολο είχε κουβαλήσει από το μπάνιο. Είχα να επιλέξω.

Σ' αυτή την περίπτωση, αποφάσισα να του δώσω το χέρι μου, γιατί εκείνη την εποχή ήμουν λίγο υπέρβαρος και ήξερα πως, αν του έσφιγγα το χέρι, δεν θα έτρωγα καν το φαγητό μου -κι αυτό ήταν καλό…».

Από κυνικό χιούμορ πάει καλά ο άνθρωπος, ο οποίος σ’ ένα άλλο κεφάλαιο, εξηγεί γιατί αυτός που θέλει να πλουτίσει πρέπει να κάνει το όνομά του μάρκα και να αυτοδιαφημίζεται:

«…. Αρχικά είχα σκοπό να ονομάσω το Τραμπ Τάουερ αλλιώς: Τίφανι Τάουερ, από το διάσημο κοσμηματοπωλείο που είναι δίπλα. Ρώτησα ένα φίλο: “Νομίζεις πως πρέπει να λέγεται Τραμπ Τάουερ ή Τίφανι Τάουερ;”. Μου είπε: “Όταν αλλάξεις το όνομά σου σε Τίφανι, να το ονομάσεις Τίφανι Τάουερ”.

Όλοι ξέρουμε τη δύναμη που έχει μια μάρκα, ειδικά όταν είναι μάρκα ποιότητας. Η Coco Chanel έγινε διάσημη σ' όλο τον κόσμο πριν από 80 χρόνια ονομάζοντας το πρώτο της άρωμα Chanel No 5, που ακόμα πουλιέται δυνατά σε μια αγορά άγριου ανταγωνισμού. Το άρωμά της, όπως και το όνομά της, έχουν γίνει παντοτινά. Απέδειξε πως τα σωστά συστατικά μπορούν να δημιουργήσουν ένα θρύλο.

Το “Τραμπ” έχει γίνει μια μεγάλη μάρκα χάρη στα αυστηρά πρότυπά μου σχεδιασμού και ποιότητας. Όλοι θαυμάζουμε τις Ρολς Ρόις και όλες οι επιχειρήσεις μου είναι εξίσου ελίτ. Η σχολαστικότητά μου έχει αποδώσει, γιατί τα κτίριά μου θεωρούνται τα καλύτερα στον κόσμο.

Αυτό μπορεί να ακούγεται σαν καυχησιολογία, αλλά είναι γεγονός. Ποτέ δεν συνηθίζω να συγχέω τα γεγονότα με τη φαντασία. Το 2003, η αρθρογράφος για την αγορά ακινήτων στη Chicago Tribune Μαίρη Ουμπέργκερ απέδωσε τις πωλήσεις στο Trump International Hotel and Tower στο Σικάγο στον “Παράγοντα Τραμπ”. Η Ουμπέργκερ έγραψε: “Η ταχύτητα των πωλήσεων έχει ξαφνιάσει ακόμα και πεπειραμένους παίκτες της αγοράς ακινήτων που μου είχαν πει κατά την έναρξη των πωλήσεων ότι αμφέβαλαν αν ο Τραμπ μπορούσε να αποκτήσει αρκετή φόρα, μια και η αγορά πολυτελών ακινήτων στο Σικάγο ήταν -και είναι- σε ύφεση”.

Μερικοί έχουν γράψει ότι είμαι καυχησιάρης, αλλά τους διαφεύγει η ουσία. Πιστεύω ό,τι λέω και το πραγματοποιώ. Αν αφιερώσατε τη ζωή σας στη δημιουργία ενός έργου και πιστεύετε σ' αυτό που κάνετε, και είναι άψογο, είναι καλό να το λέτε στον κόσμο. Η διακριτικότητα και η μετριοφροσύνη ταιριάζουν στις καλόγριες και στους ψυχαναλυτές, αλλά, αν είστε επιχειρηματίας, πρέπει να μάθετε να μιλάτε δυνατά και να αναγγέλλετε τα σημαντικά σας επιτεύγματα στον κόσμο, γιατί δεν θα το κάνει κανένας άλλος.

Όταν ορίζω την τιμή ενός πολυτελούς διαμερίσματος, συνυπολογίζω πολλούς παράγοντες: την αγορά, την τοποθεσία, τον ανταγωνισμό. Μετά βάζω τα δικά μου πρότυπα. Μια φορά, όταν κάποια πολυτελή διαμερίσματα δεν πουλιούνταν, ανέβασα τις τιμές πολύ πάνω από τον ανταγωνισμό. Άρχισαν αμέσως να πουλιούνται.

Θεωρώ τη δουλειά μου ως μια μορφή τέχνης και την προσεγγίζω με την ίδια ένταση και εγωισμό όπως κάθε φιλόδοξος καλλιτέχνης. Δεν είχα σκεφτεί να κάνω το όνομά μου μάρκα, αλλά το ταίριασμα της αισθητικής μου με κάθε προϊόν που ασχολήθηκα, είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα δίκτυο συμφερόντων που διαρκώς διευρύνεται. Η επιτυχία του ονόματος Τραμπ σε όλο τον κόσμο αποτέλεσε έκπληξη.

Ήταν ευχάριστη έκπληξη. Για παράδειγμα, η χρήση του ονόματός μου σ' ένα κτίριο κουβαλάει μια υπόσχεση για την καλύτερη δυνατή ποιότητα και αξίζει τουλάχιστον πέντε εκατομμύρια δολάρια. Αυτά μόνο για το όνομα, γιατί οι κατασκευαστές ξέρουν ότι αξίζει τα λεφτά τους. Και το κτίριο θα είναι σύμφωνο με τα δικά μου πρότυπα. Όταν θυμάμαι τον στίχο από το Ρωμαίος και Ιουλιέτα του Σαίξπηρ -“Τι αξίζει ένα όνομα;”-, δεν μπορώ να μη γελάσω. Το τι αξίζει ένα όνομα μπορεί να είναι πολύ παραπάνω απ' ό,τι είχαμε φανταστεί ο βάρδος ή εγώ.

Όλοι έχουμε προσέξει την κυριαρχία των ονομάτων και τη δύναμη που έχουν, από τα Levi's μέχρι τα Louis Vuitton. Μερικοί άνθρωποι είναι αντίθετοι με την ευρεία καθιέρωση των ονομάτων, βλέποντας την ως μια άλλη μορφή “ετικετοποίησης”. Εγώ τη βλέπω ως μια βιώσιμη διέξοδο της δημιουργικότητας…».

Το ίδιο δεν ισχύει και για τους δικούς μας Τραμπ της πολιτικής, της δημοσιογραφίας και της καλλιτεχνικής ζωής; Ή μήπως πάνε πίσω κάποιοι επιχειρηματίες;