Μετανάστευση και δημογραφικό ως όπλα του «4ου Παγκοσμίου Πολέμου»

Η 11η Σεπτεμβρίου 2001 είναι η ημερομηνία των επισήμων εγκαινίων. Αφ' ενός μεν επισημοποιείται η μορφή που θα έχει ένας τέταρτος παγκόσμιος πόλεμος, αφ' ετέρου γίνεται ξεκάθαρο ότι ο πόλεμος αυτού του αιώνα θα είναι ασύμμετρος πολύπλοκος, επικοινωνιακός, αλλά και φονικός.

Κατά κύριο δε λόγο, στον ασύμμετρο αυτό πόλεμο το Ισλάμ και οι απανταχού της γης αυταρχικές εξουσίες θα μάχονται κατά της Δύσης και θα υπονομεύουν κάθε προσπάθεια μιας χώρας που θα θελήσει να προσχωρήσει στο δυτικό οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό πρότυπο.

Μια «πρωτότυπη» διάσταση του τέταρτου παγκόσμιου πόλεμου, είναι οι ποικίλες διαστάσεις του. Αυτές οι τελευταίες είναι τουλάχιστον δώδεκα και καλύπτουν το σύνολο των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων. Από την οικονομία και τη βιολογία ως τα ναρκωτικά, το διαδίκτυο και το νερό.

Στο σημερινό μας σημείωμα συγκρατούμε δύο διαστάσεις με μεγάλη σημασία που είναι η μετανάστευση και η δημογραφία.

Η αύξηση του πληθυσμού προκαλεί μονίμως ανησυχίες όσον αφορά το μέλλον του πλανήτη. Θα έχει άραγε για πάντα η Γη την ικανότητα να θρέψει τους ανθρώπους ή μήπως ελλοχεύει ο κίνδυνος του υπερπληθυσμού, που θα κατέληγε σε αιματηρές συγκρούσεις για την επιβίωση;

Το ερώτημα αυτό βρίσκεται στο προσκήνιο πάνω από 250 χρόνια και όπως είναι επόμενο προσφέρει τροφή και σκέψη. Στις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα, ο Μάλθους δημοσίευε το Δοκίμιο για τον πληθυσμό. Ανέπτυσσε τη θέση συμφωνά με την οποία η εξαιρετικά έντονη δημογραφική αύξηση θα οδηγούσε στην εξάντληση των φυσικών πόρων και στην κατάρρευση του κράτους ως μορφής οργάνωσης του πληθυσμού. Αντίθετα με τις απαισιόδοξες αυτές προβλέψεις, από την έκδοση του βιβλίου του Μάλθους, μέχρι σήμερα ο παγκόσμιος πληθυσμός έχει εξαπλασιαστεί χωρίς ωστόσο να υπάρχει υπερπληθυσμός.

Είναι όμως βιώσιμη η κατάσταση αυτή στο μέτρο που ο πληθυσμός της Γης από 7 δισ. περίπου σήμερα θα πλησιάζει τα 10 δισεκατομμύρια ψυχές περί το 2050; Τι γίνεται επίσης με την άνοδο του προσδόκιμου ζωής, το οποίο στη Δύση οδεύει προς τα 100 χρόνια;

Έτσι, η Αφρική, με 150 εκατομμύρια κατοίκους, θα πρέπει το 2025 να έχει 1,4 δισεκατομμύρια, αριθμός ο οποίος από μόνος του είναι ωρολογιακή βόμβα για την ανεπτυγμένη Ευρώπη.

Ακόμα στο πλαίσιο αυτό είναι τυχαίο άραγε το γεγονός ότι ισλαμικές χώρες όπως η Τουρκία, το Κατάρ, η Σαουδική Αραβία και το Μπαχρέϊν επενδύουν μαζικά σε τζαμιά και θρησκευτικό προσανατολισμό στην Υποσαχάρια και την Βόρεια Αφρική;

Η απάντηση του Γάλλου καθηγητή Διθνών Σχέσεων Ζιλ Κεπέλ είναι σαφέστατη. Οι επενδύσεις αυτές έχουν ξεκάθαρα γεωπολιτικά κίνητρα, τα οποία τώρα μόλις αρχίζουν να τα συνειδητοποιούν οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες.

Κατά τον επινοητή της πολεμολογίας και μελετητή των συρράξεων Γκαστόν Μποτούλ, η δημογραφική έκρηξη και η επιστροφή του θρησκευτικού στοιχείου με τη μορφή μαζικής ιδεολογίας, είναι ύπουλο όπλο μαζικής καταστροφής κατά του πλούσιου δυτικού κόσμου.

Αν λοιπόν λάβουμε σοβαρά υπόψη μας την ιστορία, θα διαπιστώσουμε ότι οι νομάδες και οι άτακτοι μετανάστες, απετέλεσαν σοβαρό όπλο κατάκτησης για το Ισλάμ. Ο Ιμπν Καλντούν αλλά και άλλοι έγκυροι ιστορικοί μετά από αυτόν, τονίζουν: Η χρήση αμάχων ή ατάκτων πάει πολύ πιο πίσω στην ιστορία της Ισλαμικής κατάκτησης: Από τα πρώτα χρόνια μετά το θάνατο του Μωάμεθ (632 μ.Χ), οι επίγονοί του χρησιμοποίησαν σώματα ατάκτων, πέρα από τα κανονικά τους στρατεύματα, για να λεηλατούν και να τρομοκρατούν τους κατοίκους των περιοχών στις οποίες επρόκειτο να επεκταθούν. Κι΄όταν έφταναν τα τακτικά στρατεύματα των Αράβων, οι καταπονημένοι κάτοικοι ένιωθαν «ευγνωμοσύνη» που τους έσωζαν από τις επιδρομές των ατάκτων και υποτάσσονταν πιο πρόθυμα στην νέα Ισλαμική κυριαρχία.

Σε όλη την την χιλιόχρονη πορεία της Μουσουλμανικής επέκτασης - Αραβικής αρχικά, Βερβερίνικης, Μογγολικής και Τουρκικής αργότερα - οι άτακτοι και οι άμαχοι νομάδες και ο στρατηγικός συνδυασμός τους με τα τακτικά στρατεύματα απέδωσαν εκπληκτικά αποτελέσματα.

Στους πιο πρόσφατους αιώνες, υπάρχουν δύο θρυλικές ομάδες ατάκτων που χρησιμοποίησε η Οθωμανική Αυτοκρατορία, και για να κατακτήσει το Βυζάντιο, και για να κρατήσει υπό έλεγχο τους λαούς που υποδούλωνε: Οι Βασιβουζούκοι (που θα πει «κακοκέφαλοι» ή «θηριώδεις») και οι Τσέτες. Αυτοί οι τελευταίοι εξάλλου, κατά τον ιστορικό Μπενουά Μεσέν πρωτοστάτησαν στη σφαγή του Ελληνισμού της Σμύρνης (1922) στη Γενοκτονία του Πόντου (1915-22). Αλλά και στις Γενοκτονίες όλων των Χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας, όπως οι Αρμένιοι, πέραν των Ελλήνων.

Στη σημερινή συγκυρία λοιπόν, ο Τούρκος πρόεδρος, που δεν κρύβει τους απώτερους στόχους του περί επιστροφής στο σουνιτικό Ισλάμ, είναι κατάδηλο πως επιστρέφει σε παμπάλαιες πολεμικές παραδόσεις, προσαρμοσμένες στις σύγχρονες τεχνολογίες.

Αντί έτσι για νομαδικούς πληθυσμούς, ο Ταγίπ Ερντογάν χρησιμοποιεί «εργαλειοποιημένους λαθρομετανάστες» καλά οργανωμένους από τους διακινητές και πλήρως δικτυωμένους με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας.

Αυτοί οι «νέοι νομάδες» έτσι, μπορούν ταχύτατα και ενημερώνονται με αποστολή μαζικών sms και να κινητοποιούνται εντός και εκτός συνόρων. Συνεπώς, η αθρόα μετανάστευση από ισλαμικές χώρες, εντάσσεται σε ένα γενικό και προφανώς ισλαμιστικό σχέδιο, με πρωταγωνιστές την Σαουδική Αραβία, την Τουρκία, το Ιράν και τα Αραβικά Εμιράτα.

Συνεπώς, αν και αυτό δεν αρέσει σε κάποιες «όμορφες» και δήθεν ευαίσθητες ψυχές, στον αναπτυγμένο κόσμο, όπου ανήκει και η Ελλάδα, στις μέρες μας, πολύ αδρά, εκτυλίσσεται μια σύγκρουση διαφορετικού τύπου όχι μόνο «πολιτισμών», πράγμα που ακούγεται ευμενές και με κάποια πνευματική διάσταση, αλλά νομικών συστημάτων, καθεστώτων. Η σύγκρουση επιδεινώνεται από δημογραφική αντιπαράθεση στην οποία οι Ευρωπαίοι υστερούν, όπως υστερούν σε στρατιωτικές προθέσεις.

Δυστυχώς όμως, η σημερινή Ευρώπη, στην οποίαν είναι εγκατεστημένοι πάνω από 60 εκατομμύρια μουσουλμάνοι σε πέντε κορυφαίες χώρες της, δύσκολα μπορεί να αντιδράσει σε μια απειλή, που δεν είναι μόνον τουρκική. Υπό αυτή την έννοια, η ελληνική περίπτωση ίσως να ανάψει κάποια λαμπάκια, τα οποία η αίσθησή μας είναι, ότι μάλλον θα τρεμοσβήνουν για αρκετό καιρό.