Θετικά σινιάλα και «παραφωνίες» από τη νέα κυβέρνηση

Η σύνθεση της νέας κυβέρνησης έχει πλέον οριστικοποιηθεί. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κρατάει τις ισορροπίες, καθώς διόρισε υπουργούς σχεδόν από όλες τις τάσεις του κόμματος, αλλά και αρκετούς εξωκοινοβουλευτικούς.

Η κυβέρνηση φέρει τη σφραγίδα του, μετά και μια εκλογική νίκη που εν πολλοίς οφείλεται στον ίδιο. Σίγουρα ποτέ δεν ξέχασε ότι οι περισσότεροι από αυτούς που τον θεωρούσαν «ανεπαρκή» και «λίγο» ήταν εντός παρά εκτός της ΝΔ και ότι η τύχη (που παίζει ρόλο ακόμη και στην πληροφορική) τον βοήθησε να εκλεγεί πρόεδρος το 2016, όταν η πλειοψηφία των βουλευτών του κόμματος δεν τον υποστήριζε.

Θεωρώ ότι είναι στη σωστή κατεύθυνση η στελέχωση της κυβέρνησης από ανθρώπους που έχουν δουλέψει σε αυτό που στην Ελλάδα κατηγοριοποιείται ως «ιδιωτικός τομέας». Ακόμη και η διατήρηση του Ειδικού Γραμματέα Διαχείρισης Ιδιωτικού Χρέους (Φώτης Κουρμούσης) είναι μία έξυπνη κίνηση. Η είδηση της τοποθέτησης γενικών και ειδικών γραμματέων μονοπωλήθηκε από τον διορισμό του Γιώργου Μαυρωτά (ο οποίος υπήρξε ένας από τους καλύτερους βουλευτές με τεκμηριωμένες θέσεις και σωστές απόψεις) ως Γενικού Γραμματέα Αθλητισμού.

Ο προδότης των Πρεσπών

Ο Γιώργος Μαυρωτάς κατηγορείται πάνω από όλα σαν ο «προδότης που ψήφισε τη Συμφωνία των Πρεσπών». Δέχθηκε συνεχείς επιθέσεις από επώνυμους μέχρι και τρολ του διαδικτύου. Απορούσα με την υπομονή του να απαντά στο Twitter ακόμη και σε ψευδώνυμους. Δείχνει υπομονή και θα τη χρειαστεί εκεί που πάει να μπλέξει. Είναι βέβαιο ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι σοβαρότεροι εντός της ΝΔ γνωρίζουν ότι η συγκεκριμένη Συμφωνία εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα, σε αντίθεση με τη στάση που κράτησαν καθοδηγούμενοι από τις επιδιώξεις του Αλέξη Τσίπρα και την πίεση εκ δεξιών.

Τα επιχειρήματα περί παράδοσης εθνικής ταυτότητας και μακεδονικής γλώσσας ακόμη και όταν έχουν κάποια αλήθεια δεν αναιρούν τα θετικά της Συμφωνίας. Άλλωστε κάθε συμφωνία αποτελεί ένα συμβιβασμό με τον οποίο και τα δύο μέρη παίρνουν αυτό που κανείς δεν ήθελε. Συνεπώς, δεν είναι πράξη ασυνέπειας η συγκεκριμένη επιλογή. Το Ποτάμι και οι εκπρόσωποί του δέχθηκαν λυσσώδεις επιθέσεις από διάφορες πλευρές, αλλά οι πιο επίμονες ήταν από κάποιους που δήλωναν φιλελεύθεροι και στήριζαν προεκλογικά τη ΝΔ. Ασχολήθηκαν πολύ περισσότερο με τον «ανεπαρκή» Σταύρο Θεοδωράκη και τον «προδότη» Μαυρωτά παρά με εγκληματίες νεοναζιστές.

Πιστεύω ότι ενοχλούσαν την ένοχη συνείδησή τους καθώς κατά βάθος γνώριζαν ότι τα περισσότερα από όσα έλεγε το Ποτάμι θα έπρεπε να τα υποστηρίζουν, αλλά οι κομματικές δεσμεύσεις δεν το επέτρεπαν. Το Ποτάμι πλέον δεν υπάρχει, αλλά πολλοί από όσους βρέθηκαν στην κοίτη του είναι σίγουρα καλύτεροι από κάποιους νεόκοπους κυβερνητικούς.

Επικοινωνίες άνευ ουσίας

Κάποιοι υπουργοί ξεκίνησαν στραβά, με κεκτημένη ταχύτητα από τακτικές του παρελθόντος. Οι κάμερες τους έδειξαν να πηγαίνουν πολύ νωρίς το πρωί στο υπουργείο τους. Το προφανές μήνυμα είναι ότι έχουν «όρεξη για δουλειά» και το άρρητο υποδηλούμενο είναι ότι δεν είναι τεμπέληδες σαν τους υπουργούς της προηγούμενης κυβέρνησης (που μύριζαν τσιγαρίλα και κάπνιζαν μπάφους).

Αν θέλουν να αποδείξουν ότι είναι βιονικοί (σαν υπερήρωες on camera), ας πληροφορηθούν ότι στις επιχειρήσεις (και όχι μόνο) σημασία έχουν τα αποτελέσματα και όχι τι ώρα πιάνει δουλειά κάποιος.

Επανέφεραν τις εφόδους στα νοσοκομεία όπως ο κ. Κικίλιας που εισέβαλε στον Ευαγγελισμό ή στον ΕΦΚΑ όπως ο κ. Μηταράκης, γιατί δεν του απαντούσαν στο τηλέφωνο. Ο δεύτερος αποκάλυψε τηλεοπτικώς ότι βρήκε στο υπουργείο δωμάτιο με κατσαρίδες.

Το ωραίο είναι ότι οι «αποκαλύψεις» των εφόδων επιβεβαίωσαν όσα γνωρίζουμε οι κοινοί θνητοί για το πώς λειτουργούν τα δημόσια νοσοκομεία και ότι δεν απαντούν στα τηλέφωνα οι περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες. Οι υπουργοί-κομάντο αντί «να πάρουν κεφάλια» υιοθέτησαν δικαιολογίες («το τηλεφωνικό κέντρο δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τον όγκο των κλήσεων των πολιτών»).

Οι επικοινωνιακές ντρίπλες θα εντυπωσιάσουν μόνο τους φανατικούς οπαδούς της κερκίδας, αλλά δημιουργούν μόνο καθυστερήσεις και δεν πρόκειται να μπει κανένα γκολ στο τέρμα των πραγματικών προβλημάτων.

Ευρύτερες συναινέσεις

Σύμφωνα με μια μετεκλογική δημοσκόπηση της Κάπα Research, παρότι το 47% εκφράζει θετικό συναίσθημα (ελπίδα, ικανοποίηση ή ανακούφιση) για το αποτέλεσμα των εκλογών, έναντι του 45% που εκφράζει αρνητικό (ανησυχία, απογοήτευση ή οργή), η πλειοψηφία (54%) των Ελλήνων δεν εμπιστεύεται τη νέα κυβέρνηση για τη διαχείριση των μεγάλων θεμάτων της χώρας.

Θα χρειαστούν ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες για να υπάρχει ελπίδα να επιτευχθούν φιλόδοξοι στόχοι. Συνεπώς, είναι σοφή η τοποθέτηση προσώπων εκτός του κομματικού μηχανισμού σε κυβερνητικές θέσεις, γιατί αμβλύνουν τις αντιθέσεις στο εσωτερικό. Για τους εκτός της χώρας μπορεί να είναι ουδέτερο.

Οι ξένοι είναι επιφυλακτικοί γιατί έχουν κομματική αχρωματοψία, όταν ασχολούνται με την Ελλάδα. Θυμούνται καλύτερα από εμάς ότι η ΝΔ είναι το κόμμα που το διάστημα 2004-2009 ήταν οδηγός της κούρσας της χρεοκοπίας (άσχετα αν τη χρεώθηκε το ΠΑΣΟΚ).

Ουδέποτε απολογήθηκε για τα πεπραγμένα του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος βρέθηκε στο απυρόβλητο από δεξιά και αριστερά και επανήλθε προεκλογικά περίπου σαν ο σιωπηλός θριαμβευτής. Μέχρι και ο νυν πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει βάλει το λιθαράκι του (μάλλον ογκόλιθο) στην κατηφόρα που μας οδήγησε στα βράχια. Θυμίζω ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης -προς τιμήν του- ήταν ο μοναδικός βουλευτής της ΝΔ που δεν τον ψήφισε.

Θα χρειαστεί να κερδηθούν πολλές μάχες για να πετύχει η νέα κυβέρνηση και η σύνθεσή της και ο τρόπος λειτουργίας της θα παίξει σημαντικό ρόλο. Θα χρειαστούμε μέχρι και τη Θεά Τύχη, γιατί όσα θα γίνουν στη γειτονιά μας ή διεθνώς δεν εξαρτώνται απαραίτητα από εμάς. Αλλά κουραστήκαμε να είμαστε απαισιόδοξοι. Έτσι δεν είναι;

* Ο Κώστας Μαρκάζος είναι οικονομολόγος, συγγραφέας του βιβλίου «ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ» (εκδόσεις Νομική Βιβλιοθήκη)