Η χαμένη αθωότητα του... «στρατηγού» Τσουκάτου

Τελικά η ελληνική Δικαιοσύνη είναι ικανή να μας εκπλήξει δυσάρεστα με τον πλέον απρόβλεπτο τρόπο. Είχα την αφέλεια να πιστεύω ότι ο Θεόδωρος Τσουκάτος θα φορτωνόταν όλες τις αμαρτίες για την παράνομη χρηματοδότηση των κομμάτων.

Όμως η εισαγγελέας Ελένη Σκεπαρνιά (πρέπει να καταγράφονται και τα ονόματα των δικαστικών) πρότεινε την απαλλαγή του (και άλλων 13 κατηγορουμένων) στη δίκη για τα μαύρα ταμεία της Siemens.

Το σκεπτικό είναι ότι τα χρήματα δεν δόθηκαν στο ταμείο του ΠΑΣΟΚ αλλά σε υπαλλήλους του OTE, οι οποίοι όμως δεν εντοπίστηκαν μετά από πολύχρονες έρευνες. Αν καταλάβαμε δηλαδή καλά, αν ομολογήσει κάποιος μια παράνομη πράξη και πει και μερικά ψέματα, αθωώνεται, αν δεν βρεθεί πού ακριβώς πήγε το προϊόν του εγκλήματος.

Με το ίδιο σκεπτικό μπορεί κάποιος να δολοφονήσει -ας υποθέσουμε στο όνομα του καλού του κόμματος ή της πατρίδας-, να ομολογήσει, αλλά τελικά να αθωωθεί αν εξαφανίσει το πτώμα.

Ο ίδιος ο δικηγόρος του κατηγορουμένου δήλωσε ότι «η πρόταση της κ. Εισαγγελέως περί αθώωσης του Θ. Τσουκάτου, ανεξαρτήτως της εσφαλμένης αιτιολογίας της, είναι μία πρώτη δικαίωση της Δικαιοσύνης και της λογικής». Πραγματικά πρόκειται για θρίαμβο λογικής, καθώς από εσφαλμένες αιτιολογίες καταλήγουμε σε ορθές και δίκαιες αθωώσεις.

Ο χρόνος δίνει όλες τις απαντήσεις (χωρίς να χρειάζεται καν τις ερωτήσεις)

Βρισκόμαστε ήδη 20 χρόνια από τη χαμένη διαδρομή των χρημάτων. Μετά από 11 χρόνια δικαστικών ερευνών, ανακρίσεων και σπατάλη χρόνου, προτείνεται να αθωωθεί το μόνο πολιτικό πρόσωπο που έχει ομολογήσει ότι ήταν ο κομιστής «μαύρου» χρήματος.

Φαντάζομαι τα γέλια του Μιχάλη Χριστοφοράκου που παρακολουθεί υπό την ασφάλεια του γερμανικού κράτους την υπόθεση (μαζί με τους υπόλοιπους Γερμανούς κατηγορούμενους). Σημειωτέον είναι ότι τα χρήματα είχαν δοθεί από το 2% επί του τζίρου των εξαγωγών, το οποίο συνήθιζαν να χρησιμοποιούν οι επιχειρήσεις για να λαδώνουν εφοριακούς και πολιτικούς (δεν χρειαζόταν παραστατικά, ενώ το έξοδο ήταν εκπιπτόμενο!). Ευτυχώς καταργήθηκε αυτή η απαράδεκτη διάταξη της φορολογικής νομοθεσίας.

Όταν η Δικαιοσύνη αργεί, τότε κανείς δεν είναι ένοχος. Η ομολογία Τσουκάτου για (παράνομη) χορηγία στο ΠΑΣΟΚ είναι πλημμέλημα και έχει παραγραφεί. Άλλωστε όλα αυτά μοιάζουν μακρινές αναμνήσεις. Όπως έλεγε και ο ποιητής Ουίλιαμ Γέιτς: «Η αθωότητα και η ομορφιά δεν έχουν κανέναν εχθρό εκτός από τον χρόνο». Μετά από τόσα ταραγμένα χρόνια και τόσες πολιτικές εναλλαγές σκηνικών, έχουμε ξεχάσει ποιοι είναι ένοχοι και ποιοι αθώοι. Κάποιοι επανέρχονται δριμύτεροι στην πολιτική σκηνή ενώ άλλοι γίνονται κινηματογραφική ταινία.

«Κανείς δεν φαίνεται περισσότερο αθώος από έναν ένοχο που δεν κινδυνεύει πια» (Tristan Bernand, Γάλλος συγγραφέας)

Η χαμένη εμπιστοσύνη στην ελληνική Δικαιοσύνη

Με τους απαράδεκτους ρυθμούς απονομής δικαιοσύνης και με αθωωτικές αποφάσεις λόγω παραγραφής, ας μην απορούμε για την εδραιωμένη αντίληψη περί ατιμωρησίας και την έλλειψη εμπιστοσύνης στους κρατικούς θεσμούς. Ταυτόχρονα η ελληνική Δικαιοσύνη -εκτός από αργοπορημένη- είναι μονόφθαλμη παρά τυφλή• μοιάζει να μεροληπτεί ανάλογα με το ποιον έχει απέναντί της.

Αν ο Τσουκάτος, όταν παρέδιδε τα χρήματα στα κομματικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ, ντυνόταν (για ξεκάρφωμα) σαν καθαρίστρια, τότε μάλλον θα καταδικαζόταν σε φυλάκιση χωρίς αναστολή.

* Ο Κώστας Μαρκάζος είναι οικονομολόγος, συγγραφέας του βιβλίου «ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ» (εκδόσεις Νομική Βιβλιοθήκη)