Η συνταγή που δεν οδηγεί στην ανάπτυξη!

Πολύ ενδιαφέροντα ήταν τα στοιχεία που προέκυψαν από το τρίτο μέρος σειράς ερευνών που βρίσκεται σε εξέλιξη και εκπονείται από το πολιτικό μου γραφείο. Στόχος των ερευνών αυτών (οι οποίες συνεχίζονται με εντατικούς ρυθμούς) είναι να κατανοήσουμε τις ανάγκες και τις προτεραιότητες των συμπολιτών μας, έτσι ώστε αύριο η Πολιτεία να ακολουθήσει τις κατάλληλες πολιτικές για την αντιμετώπιση των προβλημάτων.

Από το σύνολο της έρευνας (παρατίθεται ολόκληρη στο επισυναπτόμενο αρχείο) θα ξεχώριζα ενδεικτικά τα παρακάτω στοιχεία:

Πρώτον, το 59,3% των συμπολιτών μας (σχεδόν οι έξι στους δέκα…) δεν κάνει αυτό που του αρέσει στη ζωή του, δεν έχει δουλειά με προοπτικές και χρωστάει, χωρίς μάλιστα κατά την τελευταία πενταετία να έχει καταφέρει να μειώσει το ύψος των χρεών του. Όλα αυτά, ταυτόχρονα!

Δεύτερον, το 51,7% των συμπολιτών μας (κάτι περισσότερο από τους μισούς…) δεν διαθέτει τα κατάλληλα εφόδια και τις απαιτούμενες γνώσεις, δεν έχει καταθέσεις και άλλες μορφές σταθερών εισοδημάτων και τέλος δεν είναι τακτοποιημένα τα μέλη της οικογένειάς του. Όλα αυτά ταυτόχρονα! Ακόμη και συμπολίτες μας που δεν εντάσσονται στις παραπάνω κατηγορίες, ανησυχούν έντονα για το μέλλον των παιδιών τους, αλλά πολλές φορές και για τα δικά τους γεράματα…

Τρίτον, το 7,7% των συμπολιτών μας δεν έχει κανένα εισόδημα, το 17,7% στερείται καθημερινά πολλά πράγματα, το 8,1% χρωστάει παντού, το 28,2% στηρίζει άλλα μέλη της οικογένειάς του και το 7,2% εμπίπτει σε όλα τα παραπάνω.

Πώς όμως θα μπορούσαν να «διαβαστούν» και να αξιολογηθούν τα στοιχεία της συγκεκριμένης έρευνας;

Ένα πρώτο συμπέρασμα είναι πως τα περί «επανόδου στην κανονικότητα» που ισχυρίζεται η κυβέρνηση απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Τουλάχιστον η «μισή Ελλάδα» είτε βρίσκεται σε κατάσταση απόγνωσης, είτε αντιμετωπίζει το παρόν με μεγάλες στερήσεις και το μέλλον χωρίς ουσιαστική ελπίδα. Και φυσικά, διατηρήσιμη οικονομική ανάπτυξη δεν νοείται με τη μισή Ελλάδα στο περιθώριο.

Ένα δεύτερο συμπέρασμα είναι πως η τάση φυγής των νέων από τη χώρα μας θα συνεχιστεί για αρκετό ακόμη χρονικό διάστημα. Και αυτό γιατί το 41,2% των νέων ανθρώπων (ηλικίας μεταξύ 18 και 35 ετών) δηλώνει στα πλαίσια της έρευνας ότι διαθέτει τα απαιτούμενα εφόδια και γνώσεις. Άρα, αρκετοί από αυτούς θα συνεχίζουν να αναζητούν ευκαιρίες στο εξωτερικό, είτε επειδή δεν βρίσκουν δουλειά στην Ελλάδα, είτε επειδή σε κάποια άλλη χώρα μπορούν να απολαύσουν υψηλότερες αποδοχές χωρίς παράλληλα να υφίστανται την ελληνική υπερφορολόγηση.

Το τρίτο και σημαντικότερο συμπέρασμα σχετίζεται με την οικονομική πολιτική που πρέπει να ακολουθηθεί από την επόμενη κυβέρνηση, καθώς -όπως προκύπτει- το πρόβλημα είναι σοβαρότατο, εντονότατο και βαθιά διαρθρωτικό. Κατά την προσωπική μου εκτίμηση, τα στοιχεία της έρευνας ενισχύουν την πεποίθηση ότι ο μόνος ουσιαστικός τρόπος για την αντιμετώπιση του προβλήματος είναι να δημιουργούμε συνεχώς πολλές θέσεις εργασίας: Δουλειές, δουλειές, δουλειές.

Πρέπει να μειώσουμε τους φόρους, να περιορίσουμε δραστικά τη γραφειοκρατία, να προσελκύσουμε ιδιωτικές επενδύσεις διευκολύνοντας τους επιχειρηματίες που το επιθυμούν και να περικόψουμε τις κρατικές σπατάλες, χρήματα τα οποία στη συνέχεια θα τα κατευθύνουμε στις δημόσιες επενδύσεις για υποδομές και τεχνολογία. Η κατάσταση μπορεί να βελτιωθεί δραστικά, αν εμείς κινηθούμε προς τη σωστή κατεύθυνση.

Αντίθετα, πολιτικές που εξαντλούνται σε ευκαιριακές προσλήψεις «ημετέρων» στο δημόσιο και στη διανομή «προσωρινών επιδομάτων φτώχειας», μπορεί μεν προσωρινά να ευνοούν συγκεκριμένα νοικοκυριά (όχι πάντοτε αυτά που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη από κοινωνικής άποψης) αλλά στην πράξη διαιωνίζουν το πρόβλημα και μάλιστα το διογκώνουν με την πάροδο του χρόνου.

Παράλληλα με την πολιτική προσέλκυσης επενδύσεων, θα πρέπει η Πολιτεία να αντιμετωπίσει γρήγορα και με τόλμη σοβαρά φλέγοντα ζητήματα, όπως για παράδειγμα η «δεύτερη ευκαιρία» στους μικρομεσαίους επιχειρηματίες και οι ουσιαστικές ρυθμίσεις οφειλών προς το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία.

Για παράδειγμα, πώς μπορεί να ανακάμψει ουσιαστικά η οικονομία μας, όταν οι μισοί μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που επλήγησαν καίρια από την κρίση και σ’ αυτούς δεν δίδεται το δικαίωμα της «δεύτερης ευκαιρίας», άρα είναι καταδικασμένοι να βρίσκονται εκτός αγοράς;

Επίσης, πώς μπορεί να ανακάμψει ουσιαστικά μια οικονομία, όταν οι μισοί της πολίτες έχουν ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις προς το δημόσιο ή και τα ασφαλιστικά ταμεία;

Γενικότερα ανάπτυξη με τους Έλληνες φτωχούς και φοβισμένους για το μέλλον τους, δεν γίνεται… 

* Ο κ. Αλέξανδρος Μωραϊτάκης είναι πρώην Βουλευτής ΝΔ Α' Αθηνών.

** Η έρευνα δημοσιεύεται στη δεξιά στήλη "Συνοδευτικό Υλικό"