Η μιζέρια της Ευρωπαϊκής Ενωσης

O μακαρίτης νομπελίστας οικονομολόγος Μίλτον Φριντμαν, σφοδρός φιλελεύθερος και ως εκ τούτου σφοδρός αντιευρωπαϊιστής, θα πρέπει να έχει ξεκαρδιστεί στα γέλια ακούγοντας τις τελευταίες προβλέψεις των Βρυξελλών σχετικά με τους ρυθμούς ανάπτυξης τόσο της ευρωζώνης όσο και της ΕΕ.

Σύμφωνα λοιπόν με τις προβλέψεις, το 2019 η ευρωζώνη αναμένεται να παρουσιάσει μία ανάπτυξη 1,3%, ποσοστό κατώτερο αυτού που είχε προβλεφθεί τον περασμένο Νοέμβριο (1,9%). Επίσης η ΕΕ στο σύνολο της θα παρουσιάσει αύξηση του ΑΕΠ 1,5% ποσοστό κατώτερο και αυτό από εκείνο που είχε προβλεφθεί τον περασμένο Νοέμβριο.

Οσο δε για το 2020 τα ποσοστά αναμένεται να μειωθούν ακόμη περισσότερο.

Τα στοιχεία αυτά τεκμηριώνουν για μια ακόμη φορά ότι η ΕΕ και η ευρωζώνη μεταβάλλονται σε «ζώνες μιζέριας» στην οποία οι ρυθμοί ανάπτυξης είναι σαφώς πλέον κατώτεροι απ’ αυτές άλλων περιοχών του κόσμου όπως των ΗΠΑ, της Λατινικής Αμερικής, της Απω Ανατολής κ.λπ.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι τουλάχιστον αστείο να ακούει κανείς τους αξιωματούχους της ΕΕ να δίνουν συμβουλές για την στρατηγική ανάπτυξης που πρέπει να ακολουθήσει μία χώρα όπως έκανε η κ. Μέρκελ κατά την πρόσφατη επίσκεψη της στην Ελλάδα.

Το θέμα εδώ δεν είναι αν οι «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» είναι ή δεν είναι η σωστή αναπτυξιακή στρατηγική. Το θέμα είναι ότι το να περιμένεις από τους ευρωγραφειοκράτες που έχουν να επιδείξουν τέτοια μίζερα αποτελέσματα να σου κάνουν μάθημα για το τί πρέπει ή δεν πρέπει να κάνεις για να πετύχεις είναι σαν να βάζεις ένα μεθυσμένο να σου κάνει μάθημα οδήγησης και να περιμένεις ότι θα περάσεις τις εξετάσεις!

Μέχρι στιγμής οι προβληματισμοί στην Ελλάδα έχουν επικεντρωθεί στο θέμα της ένταξης στην ευρωζώνη με την πλειοψηφία σήμερα του πληθυσμού (όχι των πολιτικών!) να δέχεται ότι ήταν ένα καταστροφικό λάθος. Πιστεύω ότι το θέμα πρέπει να ανοίξει και να εξετασθεί αυτή καθ’ αυτή η ένταξη στην ΕΕ.

Αν η συμμετοχή της Ελλάδας στην τελωνειακή ένωση ήταν το αποτέλεσμα οικονομικού ορθολογισμού, αν δηλαδή η σύναψη ελεύθερων εμπορικών σχέσεων της Ελλάδας με τις άλλες χώρες της ΕΕ ήταν το αποτέλεσμα της λογικής των συγκριτικών πλεονεκτημάτων, τότε όλα καλά. Ομως δεν συνέβη αυτό.

Ο «εθνάρχης» που μας έβαλε στην ΕΕ δεν κοιμόταν με τον «Πλούτο των Εθνών» κάτω από το μαξιλάρι του, αλλά με τον φόβο ενός νέου στρατιωτικού πραξικοπήματος. Με άλλα λόγια η ένταξη της Ελλάδος στην ΕΕ οφείλετο αποκλειστικά και μόνο στον φόβο της πολιτικής ελίτ της χώρας ότι διακινδυνευόταν η εξουσία της από ένα νέο στρατιωτικό πραξικόπημα και δεν οφειλόταν σε επιχειρήματα οικονομικού ορθολογισμού.

Οι λόγοι ήταν με άλλα λόγια πολιτικοί και όχι οικονομικοί. Σήμερα πλέον δεν αρκεί, όπως υποστήριζα στο παρελθόν, η διαγραφή (ενός μεγάλου μέρους) του χρέους για να υπάρξει σοβαρή και βιώσιμη ανάκαμψη στην Ελλάδα. Σήμερα επιπλέον η χώρα πρέπει να αποκτήσει ξανά το δικαίωμα να συνάπτει σχέσεις ελευθέρου εμπορίου με όποια χώρα (χώρες) στον κόσμο επιθυμεί.

Μέσα στα επόμενα 20 χρόνια υπολογίζεται ότι η μεσαία τάξη της Κίνας θα αυξηθεί κατά 400 εκατομμύρια(!) άτομα. Τετρακόσια εκατομμύρια που θα αναζητούν ελληνικά αγροτικά προϊόντα και τουριστικές επισκέψεις στην Ελλάδα. Προς τα εκεί, προς τις αγορές της Απω Ανατολής, όπως και προς τις ΗΠΑ, θα πρέπει να στρέψει την προσοχή της η χώρα και όχι να παραμένει καθηλωμένη στο όραμα της ευρωπαϊκής μιζέριας και φθίνουσας οικονομικής και πληθυσμιακής ανάπτυξης.

Στα πλαίσια μιας τέτοιας στροφής, τόσο οι «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» όσο και η δραματική μείωση των φόρων έχουν νόημα. Χωρίς αυτήν οι επιπτώσεις θα είναι περιορισμένες.