Το καθολικό αίτημα για μια Ελλάδα της προκοπής!

Το καίριο και απόλυτα ζωτικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι το πόσο αργά ή γρήγορα θα αποβιώσουν οι εβδομηντάρηδες συνταξιούχοι της. Η πραγματική πρόκληση είναι πώς θα υπάρξει στους κόλπους της πραγματικός οικονομικός δυναμισμός, για να μπορέσει η χώρα αυτή να έχει εκ νέου ανάπτυξη και παραγωγή εισοδήματος. Όλα τα άλλα είναι πολλά λόγια φτώχειας. Η σημερινή κατάσταση, από την άποψη αυτή, κάθε άλλο παρά σε οράματα οδηγεί. Ιδού γιατί.

Κάπου 400.000 Νεοέλληνες έχουν εγκαταλείψει τη χώρα τα τελευταία χρόνια, σε αναζήτηση καλύτερης τύχης εκτός αυτής. Καλά έκαναν. Ανέλαβαν την ευθύνη του εαυτού τους και έτσι έπρεπε. Κάποιοι βρίσκονται στη Silicon Valley στην Αμερική, κάποιοι άλλοι στα Τεχνολογικά Πάρκα της Αυστραλίας. Ακολουθούν τους δρόμους που ανοίγει η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, προετοιμάζοντας το μέλλον. Και ευχόμαστε να πετύχουν και να διαπρέψουν.

Κύριο ατού τους στην προσπάθειά τους, η αρετή και η τόλμη. Για να το πούμε πιο απλά, όλοι αυτοί οι συμπατριώτες μας θέλουν να προκόψουν. Δεν περιμένουν τίποτε, ούτε από το κράτος ούτε από το πελατειακό σύστημα. Η προκοπή και η αναζήτησή της είναι το όραμά τους.

Ένα όραμα, όμως, που η εγχώρια πολιτική εξουσία δεν το θέλει καθόλου. Δεν θέλει απέναντί της ανθρώπους που επιλέγουν να σκέπτονται ελεύθερα. Επιδίωξή της είναι να έχει υπηκόους. Γι’ αυτό και δεν κάνει τίποτα ώστε οι Έλληνες του εξωτερικού να μπορούν να ψηφίζουν. Τους φοβάται. Δεν είναι υποτακτικοί, όπως αυτοί που περιμένουν επιδόματα και πολιτικά βολέματα. Άρα, δεν ψηφίζουν με κριτήριο την προσωπική προκοπή αλλά τη συνολική. Ωστόσο, οι καιροί αλλάζουν και μάλιστα πολύ γρήγορα. Αλλά οι πολιτικοί μας τρέμουν τις αλλαγές. Δικό τους όραμα είναι η ακινησία. Αυτή που οδηγεί στη γάγγραινα -την τραγική αυτή ασθένεια της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Η γάγγραινα, όμως, φέρνει αναγκαστικά ακρωτηριασμούς.

Αυτό πρέπει να αποφευχθεί με κάθε τρόπο. Η κοινωνία μας πρέπει να αφυπνισθεί και να συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα, να καταλάβει σε ποιον κόσμο πορεύεται και πώς θα μπορέσει να σταθεί στους κόλπους του. Όσο ποτέ άλλοτε, πρέπει να υπάρξει μία Ελλάδα της προκοπής. Μία Ελλάδα που θα αντισταθεί στην ημιμάθεια, την εθελοτυφλία, την εξαπάτηση και την επαιτεία μέσω των επιδείξεων κακομοιριάς.

Μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια, ο κόσμος των επιχειρήσεων θα περάσει μία περίοδο έντονων διαρθρωτικών αλλαγών. Όπως ο δυτικός κόσμος πέρασε από μία κατά βάση αγροτική οικονομία σε μία βιομηχανική οικονομία στις δεκαετίες του 1930 και του 1940, σήμερα ο κόσμος ολόκληρος μεταβαίνει σε μία δικτυωμένη, ψηφιακή οικονομία, στο πλαίσιο της παγκόσμιας αγοράς. Με ολοένα και εντατικότερους ρυθμούς, οι κλάδοι της οικονομίας κατευθύνονται όχι από τις εταιρείες, τα μονοπώλια και τους ρυθμιστικούς φορείς, αλλά από ανταγωνιστικά οικοσυστήματα. Αυτοί οι κλάδοι εξελίσσονται καθώς οι εταιρείες που τους απαρτίζουν στρέφονται προς τη φιλοσοφία του λογισμικού, έχοντας στον πυρήνα τους διάφορα μοντέλα ψηφιακής επιχειρηματικότητας. Εκείνοι που θα αποδεχθούν πρώτοι την αλλαγή, θα αναδειχθούν νικητές.

Όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει η συγγραφέας και σύμβουλος επιχειρηματικότητας Julie Meyer, το νέο επιχειρείν είναι από τη φύση του αντιγραφειοκρατικό, αντισυντεχνιακό και, βεβαίως, πολύ πιο διαφανές από γνωστά πρότυπα του παρελθόντος.

Αυτό είναι ιδιαιτέρως σημαντικό, διότι η δικτύωση και όχι η διαπλοκή πλέον απαιτεί μεγάλους χώρους ελευθερίας. «Στη νέα επιχειρηματικότητα, η οικονομία υπερισχύει της πολιτικής», είπε στη διάρκεια της περσινής επίσκεψής του στην Αθήνα ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, και είχε δίκιο. Βλέπει σωστά τις εξελίξεις και πιθανότατα αυτή η ματιά θα είναι η αφετηρία για ευρύτερες αλλαγές και στην Ευρώπη.

Δεν χωρά πλέον καμία αμφιβολία ότι βρισκόμαστε στην εποχή ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου. Αυτό που συνάπτεται ανάμεσα στις κυβερνήσεις και τους ανθρώπους της προκοπής, ανάμεσα στις εδραιωμένες επιχειρήσεις και τις νέες εταιρείες. Παρατηρώντας κανείς τον κόσμο μας, διαπιστώνει ότι, παντού, όλο και περισσότεροι νέοι θέλουν να δουλέψουν για δικό τους λογαριασμό. Θέλουν να έχουν τα μεγαλύτερα δυνατά περιθώρια αυτονομίας. Η ψηφιακή τεχνολογία και οι αναρίθμητες εφαρμογές της προσφέρουν πάμπολλες ευκαιρίες, καθώς και νέα επιχειρηματικά πρότυπα.

«Στον νέο κόσμο στον οποίο ήδη έχουμε εισέλθει», μας έλεγε πρόσφατα φίλος καθηγητής φιλοσοφίας στο Βέλγιο, «η ψηφιακή απελευθέρωση αξιοποιεί πρωτίστως τους έμψυχους πόρους και δευτερευόντως τους υλικούς. Δημιουργεί ωστόσο και νέες υποχρεώσεις, γιατί η ελευθερία δεν είναι ασυδοσία αλλά ευθύνη».

Όπως, θα προσθέταμε εμείς, και η προκοπή, την οποία τόσο έχουμε ανάγκη.