Η πολύ δύσκολη ομιλία του Αλέξη Τσίπρα

Αν κάποιοι δημοσκόποι ρωτούσαν ποια είναι η γνώμη μου για την ομιλία του πρωθυπουργού στην 83η Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, η απάντησή μου θα ήταν «πολύ θετική».

Ξεκινώντας, ο πρωθυπουργός ξεκαθάρισε ότι δεν θα μιλήσει για παροχές, αλλά θα καλέσει αυτούς που τον ακούν να μοιραστούν μαζί του ένα όραμα. Αυτό μιας Ελλάδας που επάξια μπορεί να σταθεί στον 21ο αιώνα των κοσμογονικών αλλαγών και να ανταποκριθεί στις προκλήσεις του.

Αυτό, κατά τον κ. Αλέξη Τσίπρα, μπορεί να επιτευχθεί αν εκσυγχρονιστεί η δημόσια διοίκηση, καταστεί η χώρα πιο ανταγωνιστική, βελτιωθεί αισθητά το επενδυτικό κλίμα, μειωθεί ο χρόνος απονομής δικαιοσύνης, ενισχυθούν οι υποδομές, καταπολεμηθούν η διαφθορά και η διαπλοκή, απλοποιηθούν πλήρως οι διαδικασίες αδειοδότησης των επιχειρήσεων.

Η χώρα έχει ανάγκη από ανάπτυξη και εξωστρέφεια, τόνισε ο πρωθυπουργός, και αυτό απαιτεί θεσμικές μεταρρυθμίσεις που κανονικά έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και πολλά χρόνια. Κάτι που δεν συνέβη, γιατί το παλαιό πολιτικό σύστημα βολευόταν με τη διαπλοκή και τις πελατειακές σχέσεις.

Από την άλλη πλευρά, ο πρωθυπουργός υπογράμμισε ότι προϋπόθεση για την ανάπτυξη και τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας αποτελεί η ανάκτηση της εργασίας και η τόνωση του κοινωνικού κράτους, χωρίς όμως επιστροφή στις εποχές των ελλειμμάτων.

Προτείνοντας επίσης ένα πακέτο ελαφρύνσεων σε φόρους και ΦΠΑ, ο πρωθυπουργός έδωσε έμφαση στις προσλήψεις που πρόκειται να κάνει η κυβέρνησή του και είπε ότι κυβερνητική θέση είναι να ανατραπεί η νομοθετημένη περικοπή των συντάξεων.

Όλα αυτά απέχουν πολύ από το σύνηθες στυλ και περιεχόμενο των ομιλιών του Αλέξη Τσίπρα και αποδεικνύουν ότι, πρώτον, δεν θέλει να προκαλέσει τις αγορές και τους εταίρους-δανειστές. Δεύτερον, ότι είναι σφοδρή η επιθυμία του να προσελκύσει στη χώρα επενδύσεις ελεγχόμενες από την κυβέρνηση -πιθανώς δε στο επίπεδο αυτό να έχει αμερικανικές διαβεβαιώσεις.

Επίσης, το ήπιο και εκσυγχρονιστικό περιεχόμενο της ομιλίας του, σε συνδυασμό με τον προηγηθέντα ανασχηματισμό, φέρνουν στο προσκήνιο την επιδίωξή του να πάρει με το μέρος του ένα μέρος της «πεφωτισμένης» κεντροαριστεράς, τη στιγμή που η τελευταία δείχνει να είναι ιδεολογικά διχασμένη.

Συνοπτικά, ήταν μία δύσκολη ομιλία για τον Αλέξη Τσίπρα, η οποία σίγουρα δεν θα προκάλεσε ρίγη συγκινήσεως στο περίφημο 3% των συνιστωσών του κόμματός του. Το τελευταίο θα πρέπει να τον αφήνει παγερά αδιάφορο, όταν διαπιστώνει ότι ο σημερινός προσωποπαγής ΣΥΡΙΖΑ έχει σταθεροποιηθεί σε ποσοστά που δεν απέχουν πολύ από το 25% του εκλογικού σώματος. Καθιερώνουν άρα τον Αλ. Τσίπρα ως έναν βασικό πολιτικό πόλο στον νέο διπολισμό που αναδύεται στη χώρα -ο οποίος, ωστόσο, θα πάρει άλλες διαστάσεις αν καθιερωθεί η απλή αναλογική στο πολιτικό σύστημα.

Συμπέρασμα: Ο πρωθυπουργός θα κάνει ό,τι μπορεί για να εξαντλήσει την τετραετία και εκ των πραγμάτων είναι υποχρεωμένος να εφαρμόσει πολιτικές στις οποίες δεν πιστεύει.

Στην ανάγκη, όμως, και οι θεοί πείθονται…