Το ανοικτό τραύμα της Οικονομίας

Αν σταθούμε σε τρείς (3) βασικούς αναπτυξιακούς πυλώνες – μοχλούς  που διά της συμμετοχής τους διασφαλίζεται η παραγωγή πλούτου και διαφαίνεται η αναπτυξιακή δυναμική μιας Oικονομίας, αυτοί είναι: τα νοικοκυριά, οι επιχειρήσεις και η Γενική κυβέρνηση. Όσον αφορά τις Επιχειρήσεις παρατηρούμε ότι η χρηματοδότηση των πενιχρών επενδύσεων π.χ.παγίου κεφαλαίου έχει διολισθήσει από τα 50 δισ. προ κρίσης στα 20 δισ. περίπου σήμερα με 32 δισ. όμως αποσβέσεις δηλαδή παρατηρείται και  αρνητική αποταμίευση της τάξης των περίπου 12 δισ. ευρώ.

Το κυριότερο όμως είναι ότι οι επενδύσεις αυτές χρηματοδοτούνται είτε από τα κέρδη τους, αν υπάρχουν, είτε από αποταμιεύσεις του Επιχειρηματία. Το ίδιο συμβαίνει και με τους φορείς της γενικής κυβέρνησης που υποχρηματοδοτούνται από τα αποταμιευτικά κεφάλαια που διαθέτουν.

Στα Νοικοκυριά, από την άλλη, η αρνητική αποταμίευση επηρεάζει αρνητικά τις επενδύσεις π.χ. αγορά ακινήτου, μετοχών, ομολόγων κα. Ένα μεγάλο μέρος των χρημάτων που σύρουν τα Νοικοκυριά από τις Τράπεζες τοποθετείται στην αναγκαστική πληρωμή φόρων και όχι για επενδύσεις. Χαρακτηριστικό είναι ότι ενώ το 2009 οι πάγιες επενδύσεις νοικοκυριών προσέγγιζαν τα 20 δισ. ευρώ κυρίως από  τραπεζικό δανεισμό και δευτερευόντως από αποταμιεύσεις, σήμερα μετά βίας αγγίζουν τα 6 δισ.

Η συμπεριφορά εξάλλου αυτή των νοικοκυριών συντηρεί σε μεγάλο βαθμό και το επίπεδο κατανάλωσης που υπάρχει στην αγορά. Με τα χρόνια βέβαια όταν οι αποταμιεύσεις λιγοστέψουν και το επίπεδο κατανάλωσης εκ των πραγμάτων θα περιορισθεί.

Από την τραυματική αυτή η εικόνα της Οικονομίας στην οποία πρέπει να ενσκήψουν, να αναλύσουν και να πάρουν γενναίες αποφάσεις κυβέρνηση και αντιπολίτευση, τεκμαίρονται τα εξής τέσσερα (4) συμπεράσματα:

- Η όλη κατάσταση όπως προδιαγράφεται και εξελίσσεται δια της αρνητικής αποταμίευσης προφανώς έχει ημερομηνία λήξης...

- Η ανάπτυξη παραμένει αναιμική καθώς οι προβλέψεις τη φετινή χρονιά για 1,5% και με τα θηριώδη πλεονάσματα που παράγονται μέσω δημοσιονομικού «βιασμού» δεν προοιονίζεται ημέρες ευημερίας.

- Η Οικονομία δεν παράγει πλούτο, οι μεταρρυθμίσεις έχουν «κολλήσει», επενδύσεις δεν γίνονται και όσες αποφασίζονται εκτελούνται με μεγάλη επιφυλακτικότητα στις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας.

- Με την υστέρηση που παρατηρείται σε όλους τους οικονομικούς δείκτες, το κόκκινο είναι βέβαιο ότι θα χτυπήσει στο Ασφαλιστικό που παραμένει δυσεπίλυτο και αναμένεται να σκάσει.

Είναι μικροκομματική αφέλεια γενικότερα των Κυβερνήσεων, παλαιότερα και τώρα,  να πανηγυρίζουν για μείωση  των ποσοστών ανεργίας, ενώ 500.000 νέοι αυτοβούλως έχουν βρει εργασία εκτός Ελλάδας. Καθώς επίσης είναι αφέλεια να μιλά κανείς για δυναμική ανάπτυξη δίχως επενδύσεις και δίχως διαρθρωτικές αλλαγές στην παραγωγική δομή του κράτους.

Η στοχοποίηση και επίτευξη των μεγάλων μεταρρυθμίσεων απαιτεί θάρρος, πολιτική τόλμη, συγκεκριμένο στρατηγικό Σχέδιο και ανθρώπους να τις τρέξουν.

Δυστυχώς το πολιτικό σύστημα δεν διαθέτει αυτήν την κατηγορία ανθρώπων, καθώς αυτοί είτε απασχολούνται στο νευραλγικό ιδιωτικό τομέα της Οικονομίας (ότι τελικά έχει απομείνει από αυτόν) είτε βρίσκονται στο εξωτερικό, στα πολιτικά κόμματα πάντως δεν υπάρχουν (κάποιοι βεβαίως δεν ντρέπονται και συνεχίζουν να είναι έμμισθοι τρόφιμοι των κομμάτων και να τους πληρώνει ο ελληνικός λαός , ανεξάρτητα από τα υψηλά χρέη των κομμάτων στις τράπεζες !).

* Ο Δρ. Αντώνης Ζαΐρης  είναι Αναπληρωτής Αντιπρόεδρος του ΣΕΛΠE