Tώρα συμφωνούν με τον Βαρουφάκη;

Στη βιβλιογραφία των Καθολικών και των Ορθόδοξων για την ανακήρυξη Αγίων παρουσιάζεται πολύ συχνά το ακόλουθο πρόβλημα. Η θεραπεία ενός ανθρώπου που πάσχει από «ανίατη ασθένεια» αποτελεί «θαύμα» και κατά συνέπεια οι άνθρωποι που μπορούν να εκτελέσουν ένα τέτοιο «θαύμα» αγγίζοντας π.χ. τον πάσχοντα πληρούν τις προϋποθέσεις να ανακηρυχθούν «Αγιοι» (στην Ελλάδα επιπλέον απαιτείται και πιστοποιητικό φορολογικής ενημερότητας αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία...)

Οπότε δημιουργείται το εξής θεωρητικό πρόβλημα: Tι γίνεται στις περιπτώσεις που ο υποψήφιος Αγιος θεραπεύσει μεν τον ασθενή από την ανίατη ασθένεια, για να τον δει όμως να πεθαίνει μετά από ένα μήνα από κάτι άλλο; (π.χ. μικροβιακή μόλυνση των νοσοκομείων). Εχει υπάρξει «θαύμα» ή όχι; Και τι θα συμβεί αν μεν θεραπευθεί η αρχική ασθένεια, για να εμφανισθεί με διαφορετική μορφή («μετάσταση») μετά π.χ. ένα έτος;

Οπως πολύ λοιπόν εύκολα αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, η διαδικασία της «αγιοποίησης» δεν είναι καθόλου εύκολη ή σαφής διαδικασία. Και στον βαθμό που υπάρχει μεγάλη ασάφεια, φυσικά ανοίγει ο δρόμος για «προνομιακές μεταχειρίσεις», «μέσα», «πελατειακές σχέσεις» κ.τ.λ.

Τα παραπάνω ερωτήματα αφορούν άμεσα τα γεγονότα των τελευταίων ημερών και συγκεκριμένα τη συνάντηση των Βρυξελλών για το ελληνικό θέμα. Εκανε το «θαύμα» του ο κ. Τσίπρας, οπότε, όπως υποστηρίζουν τα κρατικά ΜΜΕ, θα πρέπει να ανακηρυχθεί «Αγιος»; Ή αντίθετα, όπως διατείνεται ο κ. Βαρουφάκης, ο ασθενής -η Ελλάδα- αντιμετωπίζει σίγουρο θάνατο, οπότε η μικρή παράταση ζωής που εξασφάλισε ο πρωθυπουργός δεν δικαιολογεί επ’ ουδενί λόγο ενδεχομένη «αγιοποίηση»;

H άποψη του κ. Βαρουφάκη έρχεται να βρει στήριξη από μία εντελώς απροσδόκητη πλευρά. Από τον γνωστό υπέρμαχο της ένταξης της Ελλάδας στην ευρωζώνη και οπαδό των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» καθ. Ν. Economides, ο οποίος σε πρόσφατο άρθρο του στην «Καθημερινή» υποστηρίζει ότι η επιτευχθείσα συμφωνία απλά καθυστερεί κατά δύο έτη τη βέβαιη χρεοκοπία της Ελλάδας. Η περικοπή των συντάξεων, οι δυσβάσταχτοι φόροι και οι απαιτήσεις για εξωπραγματικά πλεονάσματα απλά οδηγούν μια χώρα που ήδη πνίγεται στη φτώχεια, τη μιζέρια και την εξωφρενική ανεργία, σε περαιτέρω οικονομική δυσπραγία.

Οταν έρθει η ώρα που η Ελλάδα αναγκαστεί να βγει στις αγορές, σύμφωνα με τον καθηγητή Economides, τότε θα έρθει η ώρα της αλήθειας, που δεν θα είναι καθόλου ευχάριστη για τη χώρα (φυσικά μέχρι τότε υπάρχει η πιθανότητα ότι θα έχει έρθει η ώρα της αλήθειας για τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία...)

Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι στο άρθρο του ο γνωστός καθηγητής δεν προτείνει πλέον ότι οι ενδεχόμενες «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» μπορούν να αποσοβήσουν τη νομοτελειακή πορεία της χώρας προς τον όλεθρο όπως έκανε μέχρι πρόσφατα. Αντ’ αυτού προτείνει μείωση των ζητουμένων από τους δανειστές μας πλεονασμάτων, δραματική μείωση της φορολογίας κ.λπ.

Είναι πλέον πολύ σημαντικό ότι ένας μετά τον άλλο όλοι οι πάλαι ποτέ λάτρεις της «ευρωπαϊκής πορείας» της Ελλάδας όπως ο γνωστός καθηγητής αρχίζουν να έχουν αμφιβολίες σχετικά με το πού οδηγεί αυτός ο δρόμος.
Ομως προσωπικά αδυνατώ πλέον να καταλάβω την επιχειρηματολογία των προτεινόμενων ημιμέτρων. Αν π.χ. τα πλεονάσματα είναι κακά και δυσχεραίνουν την οικονομική ανάκαμψη της χώρας, τότε γιατί να ζητάμε τη μείωσή τους και όχι την ολοκληρωτική τους κατάργηση με την ταυτόχρονη αναστολή αποπληρωμής του δανείου μέχρι να επιτευχθούν αυξήσεις 7%, 8% του ΑΕΠ όπως ζητά ο κ. Βαρουφάκης;

Και αν η φορολογία είναι τόσο καταστροφική, τότε γιατί δεν δίνουμε τη δυνατότητα στη χώρα μας να ενισχύσει τη φορολογική της ανταγωνιστικότητα μειώνοντας τους φορολογικούς συντελεστές σε όποιο επίπεδο -συμπεριλαμβανομένου του μηδενικού- επιλέξουν οι κάτοικοί της;