«Δεν είναι οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, ανόητε»!

Kαι αίφνης, η Γερμανία αντιμετωπίζει το φάσμα της οικονομικής καταστροφής που έχει πανικοβάλει τον επιχειρηματικό και πολιτικό της κόσμο.

Ναι, η χώρα που μέχρι πρόσφατα έδινε μαθήματα σε όλους τους άλλους και ιδίως στην Ελλάδα, η χώρα πρωταθλήτρια των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» και των «νοικοκυρεμένων» συνταξιοδοτικών ταμείων, βλέπει σήμερα ζωντανή μπροστά της την πιθανότητα ενός οικονομικού πισωγυρίσματος που δεν θα έχει προηγούμενο στην ιστορία της χώρας.

Ο λόγος; H απειλή του Ντόναλντ Τραμπ να αυξήσει τους δασμούς στα εισαγόμενα γερμανικά αυτοκίνητα! Κάτι που φυσικά θέτει σε άμεσο κίνδυνο τις εξαγωγές των γερμανικών αυτοκινήτων στις ΗΠΑ και εν γένει τα κτηνώδη πλεονάσματα που έχει συγκεντρώσει η χώρα.

Μα δεν οφείλεται το πλεόνασμα της Γερμανίας στην ανταγωνιστικότητά της, απόρροια των «διαθρωτικών αλλαγών» όπως διαλαλούν εν χορώ οι ντόπιοι «ευρωεκσυγχρονιστές»; Δεν οφείλεται η ζωτικότητα της οικονομίας της στη «χρηστή οικονομική διοίκηση» όπως διατείνονται οι «ευρωφιλελεύθεροί» μας;

Aνοησίες. Οφείλονται απλά και μόνο στους κτηνώδεις εισαγωγικούς δασμούς που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ενωση. Στα επιβατικά αυτοκίνητα, ενώ οι ΗΠΑ επέβαλλαν μέχρι σήμερα δασμούς 2,5% επί της τιμής του οχήματος, η ΕΕ επέβαλλε 10%! Φυσικά η ιστορία δεν περιορίζεται μόνο στα αυτοκίνητα. Γενικότερα η ΕΕ επιβάλλει κατά μέσο όρο 3% δασμούς στα εισαγόμενα προϊόντα ενώ οι ΗΠΑ 2,4%

Αλλά η συνέχεια παρουσιάζει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Πώς αντέδρασαν οι Γερμανοί αξιωματούχοι στην απειλή Τραμπ να αυξήσει τους δασμούς στα εισαγόμενα αυτοκίνητα; Εσπευσαν να κάνουν bullying στους Αμερικανούς ομόλογους τους όπως έκανε ο κ. Σόιμπλε στον κ. Βαρουφάκη με την πλήρη υποστήριξη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ; Eσπευσαν τα γερμανικά ΜΜΕ να αφιερώσουν πύρινα άρθρα/εκπομπές στη «διαφθορά» του δημόσιου τομέα των ΗΠΑ όπως έκαναν στην περίπτωση της Ελλάδας;

Οχι, τίποτα από όλα αυτά. Αντίθετα τόσο οι Γερμανοί υπουργοί όσο και επιχειρηματίες με δηλώσεις τους δέχθηκαν έμμεσα την ανάγκη να εξισορροπηθούν οι δασμοί, να μειωθούν τα κτηνώδη πλεονάσματα της Γερμανίας, ενώ παράλληλα εκλιπαρούσαν να αποφευχθεί με κάθε τρόπο ένας εμπορικός πόλεμος που θα βύθιζε τη ναυαρχίδα της γερμανικής οικονομίας, δηλαδή την αυτοκινητοβιομηχανία της. Πάρτε για παράδειγμα την BMW, που πουλάει ετησίως 350.000 αυτοκίνητα στις ΗΠΑ, το 70% των οποίων προέρχονται από τα εργοστάσια της Γερμανίας, κάτι που δημιουργεί μια ροή εσόδων 9 δισ. δολαρίων ετησίως. Μπορεί εύκολα να προβλέψει κανείς πού θα βρεθεί, αν οι ΗΠΑ επιβάλουν ένα δασμό π.χ. 35%.

Το πρόβλημα της Γερμανίας δεν είναι σήμερα τόσο οι ΗΠΑ όσο η Γαλλία, που δεν δέχεται με κανένα τρόπο μείωση των δασμών της ΕΕ.

Ανεξάρτητα από την κατάληξή της, η ιστορία αυτή αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι οι κινητήριοι μοχλοί της οικονομικής εξέλιξης μιας χώρας δεν είναι ούτε οι «διαρθρωτικές αλλαγές», ούτε το «νοικοκύρεμα των συνταξιοδοτικών ταμείων», ούτε καν η «καταπολέμηση της διαφθοράς».

Στην αργόσυρτη ροή της ιστορίας, οι παράγοντες που παίζουν τον καθοριστικό ρόλο είναι οι τεχνολογικές επαναστάσεις (βλ. ΗΠΑ), το καθεστώς των εμπορικών δασμών (βλ. «τίγρεις» ΝΑ Ασίας και Ιαπωνία) και η διαχείριση του εθνικού νομίσματος (βλ. Κίνα και φτηνό γουάν).

Ολα τα άλλα είναι υποσημειώσεις των υποσημειώσεων.